Alle inzendingen over ouderen ontmoeting samenzijn

Wie is de onbekende demon of godheid die onze lotgevallen vervlocht, die ons elkaar deed ontmoeten op dit merkwaardige kruispunt van wegen, laat in onze levens?…

Op mijn dagelijkse boodschappentocht door de AH, werd ik aangesproken door een man uit een ver buitenland. Een gangpad eerder had ik hem, in een mij onbekende taal, al heftig met zijn vrouw horen discussieren. Hun kar, met als frontman op het rekje een dik jongetje met een lollie, was gevuld met sponzen, zemen, borstels, en wasmiddelen. In mijn…

Ook Café-Restaurant "De Rustende Jager", grenzend aan de "Drunensche Duinen" in Biezenmortel, onlangs nog gehonoreerd met haar honderdjarig bestaan, mag er zijn en biedt met haar langgerekte en mooie serre een prima gelegenheid om samen te komen. Toen de herfst was ingetreden met slagregens en kou verpoosden wij daar en dronken thee en koffie…

Onlangs ontmoette ik opnieuw de oudere mevrouw aan wie ik jaren geleden als een triomf, als een trofee mijn bundeltje met schrijfwerk durfde te overhandigen.…

Ik was genodigd in haar rommelige en ongezellige kamer. We schreven: de vroege zomer van het jaar 2019. Mevrouw had haar oude handen meteen al over die van mij gelegd met een gebaar dat alles zei, alles betekende. Later, in de zaal van het Zorgcentrum draaiden de wijzers van de klok aan de wand tergend langzaam cirkels over zijn wijzerplaat en we waren…

De lotgenoten ontmoeten elkaar hier en delen de gemeenschappelijke misère bij een kop koffie en een likeurtje met slagroom. Voor even vergeet men zijn ellende door het gezellige samenzijn...…

In ons innerlijk bleef het beeld voortleven van ons vroegere harmonieuze samenzijn, van de bezoeken aan mijn ouderlijk huis, van de bijeenkomsten in de familiekring....…

We hadden tenslotte de ingang van het park bereikt dat gesitueerd is in een volkswijk met een desolate atmosfeer, waar de trieste huizen huiveringwekkend aandoen en we strompelden voort door de lange, met bomen omzoomde en overschaduwde laan. Het park omringt het oude schoolgebouw, eens toneel van mijn grandioze debacle en men noemt het het "Oude Dijk…

Hier dansten wij eens in een ver, vergeten jaar en hier is nu de chique zaal van "De Harmonie"; ik bevind me in de Tilburgse Stationsstraat in het pand op huisnummer zesentwintig, dat gesitueerd is naast het kantoorpand op huisnummer vierentwintig waar mijn dierbare, maar zeer betreurde en betreurenswaardige vader zijn door de uiterste rampspoed getekende…

Hoewel met recht en reden haar aanklacht tegen haar lot en leven eindeloos zou kunnen zijn, spaart zij mij zonder aanleiding of noodzaak en tracht ze onze ontmoetingen gezellig te maken met appelsap, thee, bonbons en koekjes.…

Ik ben nauwelijks nog jaloers op het samenzijn van mijn stadgenoten, op hun saamhorigheid en kijk naar de gracieuze duiven die opgewekt rondcirkelen en naar de lijdzame, zachtaardige pony's die bereid zijn iedere last mee te voeren, naar de bonte ballonnen en geel-met-roze marshmallows die te koop worden aangeboden, naar de hobbelpaarden die hun rondjes…

De tranen, de ontroering om het onschuldige genoegen waar ze zo van genoot, om het samenzijn dat al een leven duurde, maar dat nog maar zo kort zou duren, om het gerimpelde gezicht, bekroond door het hoedje, dat ik nog maar zo kort in de ogen zou kunnen zien. "Het was gezellig hè?" verklaarde ze thuis na afloop van ons uitstapje.…

ik heb dat tedere gevoel voor mijn vrienden met wie het samenzijn steeds weer een feest is want genegenheid zindert door de kamer. Een samenzijn waar wat je eet of drinkt niet zo belangrijk is want "we vieren vriendschap" staat in hoofdletters op het menu. Waar kleine attenties en complimentjes de vitamientjes zijn voor de ziel.…

Een oudere heer heeft mij opgemerkt en komt op mij af.…

We kwamen te praten in het restaurant van het Twee Steden Ziekenhuis; twee echte oude Tilburgers, opgegroeid in dezelfde contreien, die beiden hun geboortestad van haver tot gort kenden. Een krans van grijs haar omringde zijn overigens kale schedel. Ik vroeg hem of hij een interessant boek aan het lezen was. "Het gaat over mindfulness met vogels"…

Het is één liefdevol samenzijn.…

Want in het ouderlijk huis tikten de naarstige klokken de laatste uren en seconden van mijn samenzijn met moeder weg...…

Na mijn handdruk en mijn afscheid zouden de anderen nog tot in de late uurtjes gezellig samenzijn en uitgebreid borrelen.....…

Meestal over het ouder worden. ”Er zijn al weer nieuwe mensen in de straat komen wonen”, zegt ze. “En die zeggen ook al niks, net als al die anderen. Ze kijken niet eens. Ze zijn alleen maar bezig met hun eigen dingen”. Ze kijkt mij weer verwachtingsvol aan. Ik zwijg en wacht af. “Je gaat toch niet verhuizen hè?”.…

Ik sta aan de rand van het graf, hier liggen mijn vader en moeder, en ik vraag me af waarom zij mij hebben gemaakt. Ze hadden immers al vijf kinderen, waarom moest ik daar nog bij ? Na mij kwam er nog een kleine, niet levensvatbaar en door de kerk opgehaald, de volgende borelinge kreeg alle liefde die mij werd onthouden. Dat voel ik zo, alsof ik niet…

Hij vreesde het ouder worden – in het Frans vieillir - meer dan de dood zelf en schreef er ook een prachtig lied over: les Vieux. Maar het is niet de tijd die verstrijkt: we verstrijken zelf. Dat merk je op subtiele wijze.…

Tekenen van verval (o.a. problemen met het geheugen) tijdens het ouder worden schieten anderen en gelukkig ook mij te hulp.…

Speeddate: tijd tussen hoi en doei.…

Een warme handpalm pakte uit het niets Douglas zijn rechterhand. In deze hand had hij al een zakje met dillezaad. Hij keek over zijn rechterschouder en zag een vrouw verbaasd met grote ogen kijken. “Neem mij niet kwalijk! Ik had niet in de gaten dat jij ook dit zakje wilde. Ik was afgeleid door de weekaanbieding wat in het krantje staat”, zei de vrouw…

Wijsheid en verliefdheid zijn twee belangrijke grootheden in het leven van de mens, maar een gelijktijdig samenzijn is niet de gelukkigste optie. Achteraf had ik mijn Helena in Griekenland moeten ontmoeten en had ik haar meteen moeten schaken voordat die vader de dancing binnen kwam.…

Je woonde weer bij je ouders. Je zat in een kliniek in Kreuzlingen en vervolgens in de psychiatrische kliniek Hall Brooke in Westport. Op je zevenendertigste verhuisde je met je ouders naar Zürich en daarna naar St.Moritz met Fritz en Emita von Opel. In Venetië ontmoette je Betty Parsons, met wie je de Biënnale bezocht.…

Een rechte, nette kelner zeilde door de kroeg “Verboden Vrucht”. Hij dimde de lichtkegels boven de toog en lachte hartelijk. In de dans van de kaars zag ik haar irissen, afwisselend dof en glanzend. Wij stonden naast het aquarium met de karpers. Koud zweet parelde op mijn rug. “Waarom drinken we zo zuinig?” vroeg ik. Ik speelde met de maanvormige…

Zelden zal uit zulke ontmoetingen dan ook een nieuwe vriendschap opbloeien.…

De man die op het rijwielpad een eind verder voor me uitsloft, heeft de weifelende gang van iemand waar niet op gewacht wordt. Als ik dichterbij kom lees ik de strakke letters die achterop zijn vale werkjack zijn gedrukt ; 'Wim Beus Bouwmaterialen.' Toch maakt hij niet de indruk op weg te zijn naar een klus. Integendeel, als het kon zou hij zijn schouders…

Gisteren ontmoette ik Janneke en raakte met haar aan de praat. Haar naam kwam ik pas te weten toen we afscheid namen en zij linksaf sloeg richting het stationsplein om de bus naar Oldenzaal te halen en ik rechtdoor liep naar huis. Een vreemd einde bijna toen we elkaar een hand gaven.…