Alle inzendingen over waterkant

“Aangenaam mijn naam is Valerie en ik leef op als nooit te voren bij het zien van deze lucht”, dat zei ze terwijl zij op de kade stond omlaag kijkend naar Michiel. Michiel zat op de rand van de kade en keek omhoog naar een getint zicht dat werd belicht van het oranjegloed door de ondergaande zon die net de horizon aanraakte. Zij had lang kastanje bruin…

De ganzen waggelen rustig naar de waterkant, maar daar aangekomen kunnen ze niet verder. Ze kunnen toch zwemmen? Jawel, maar ganzen zijn democraten. Ze moeten een besluit nemen. Ze dralen aan de waterkant, sommige op de voorste rij, andere daarachter. Een enkele gans neemt een slok water, maar blijft staan.…

Een koepel, omringd door kleurig neonlicht bevindt zich ver boven mijn hoofd en ook vallen mijn blikken op helgroene lichten aan de waterkant. Buiten valt langzamerhand de nacht en haar donkerblauwe beschermende, mysterieuze koepel gaat nu weer voor even ons bestaan bepalen.…

En soms het late licht van een avond in de lente dat al een naderende zomer aankondigde en dat speelde over de met mozaïek gedecoreerde zuilen aan de waterkant.…

We wandelden later nog wat in de omgeving van ons terras aan de waterkant en het brugwachtershuis en de pastorie, decor van mijn jeugd, riepen in al hun desolate troosteloosheid herinneringen op aan mijn jonge jaren, want sinds jaar en dag vormt die omgeving een voor mij onvergetelijk panorama En de tweelingzuiltjes in de lange, nu verlaten gang…

Dat is wat ik je wilde zeggen: “Ik ben het jongetje van de waterkant.”…

We staan even stil aan de waterkant, geen schip te bekennen, wel vissers die eveneens een stoffig hoofd hadden, dat kan niet anders!…

Maar teruggekeerd in de provinciehoofdstad bewonderde ik nog het snel voortstromende zwarte water van een frivole stroom die een restaurant begrenst en de feeërieke zwanen, als uit een sprookjesboek gestapt die bivakkeerden aan de waterkant en soms elegant de kop in de slanke hals legden…

Een vergeelde foto van een vrouw aan de waterkant, een lang vergeten naam, de geur van gras en mos, weemoedige klanken van een oude melodie. Misschien zat hij weer op de motor achter de brede rug van zijn vader of zocht hij de warme schoot van zijn moeder waar hij als kind in vroege jaren een stukje geborgenheid vond.…

Waar het werkelijk om gaat is het volgende, ik kap er even mee: geen zin meer in hectiek, maar mocht u mij niet willen missen, kom naar de waterkant, daar zit ik simpelweg te vissen.…

Uiteindelijk maak ik daar aan de waterkant met mezelf de afspraak dat ik het tot mijn dertigste blijf proberen. Hoe onnoemelijk zwaar ik het leven ook vind, ik ga (tot mijn dertigste) proberen er iets van te maken. Dertig is een stip op de horizon waar ik me aan vasthoud.…

Er ontspringen me daar aan de waterkant vaak woorden in mijn hoofd, die mijn gevoel ineens helder omschrijven. Waar ik mezelf voor het zien van het stromende water niet begreep. Kristalhelder, zoals het water dat ze meeneemt. Of, zoals de dichter in mij het schreef toen ik daar liep: Gedachtes in mijn hoofd. Water aan mijn voeten.…

Lopen in de natuur, aan de waterkant zitten en gewoon luisteren naar de geluiden van de natuur. Wie doet dat nog? Elke eerste zondag van de maand zijn er mensen die dat wel doen: stil zijn met elkaar. Overal op de wereld zijn er mensen die mediteren. Zij zijn bezig met het temmen van hun zintuiglijke geest.…

Roodborst, koolmees en tjiftjaf, ’t leken plots wel rietvogels: hoe ze gedreven insecten zochten aan de met riet omzoomde waterkant! En dan de vogels hoger vliegend, richting noordoost: kwikstaarten, boomleeuweriken, kneutjes, sijsjes, groenlingen, kepen en vinken. Vaak heb ik er het raden naar, wat er precies voorbijvliegt!.…

En op de voorgrond zie je nog wat land, stenig land tot aan de waterkant. Aan de rechterkant, staan op dat land twee mensfiguren. Zwart afgetekend tegen het blauw-rode water. Ze zijn klein, maar niet zo nietig als het scheepje in de verte. Ze doen iets. Ze maken een stapel stenen. Eén van hen legt net een steen op de puntige stapel.…

Terwijl we rijden over de dijk, komt er genoeg verkeer aan, logisch want iedereen geniet van het zonnetje, de waterkant ( we reden langs de IJssel en dat is al mooi op zich) en van elkaar. Hier en daar vriendelijk groetten we ook nog en niemand maakte ergens een probleem van totdat er twee wielrenners passeren.…

Grassprieten, bloemen aan de waterkant, op iedere bloem een kleine vlinder. Een groepje koeien, een konijn die rent, mensen op een perron, een boot die vaart, een hijskraan, zelfs een heus stadion met joelende mensen, de dj op het podium. De precisie waarmee de taferelen zijn gemaakt door degenen die achter de tafels staan, ontroert me.…

Op dag drie van de straf, zit ie opnieuw aan de waterkant als de pauze om is en wordt er geroepen dat: ze weer op pad gaan! Het antwoord van die gast was: je bekijkt het maar, ik kap ermee! Stond op en liep de andere kant op met de opmerking, dit is geen werk voor mij, je zoekt maar een ander slachtoffer. Slachtoffer?…

Agent Hoorndijk scheen met zijn zaklamp langs de waterkant in het water en zei: “Beersteen! Kom eens hier”. Hij wees in het water naar een glinsterend voorwerp: “Kijk! Daar in het water. Dit is wat ik bedoelde voordat wij werden onderbroken door Voskuil”. Samen bekeken ze de glinstering wat op de bodem lag.…

De vrouw aan de waterkant keek naar mij en kwam tot mijn verbazing naar me toegelopen en zwaaide naar me, maar ze kwam mij niet bekend voor, ze droeg een pony kapsel en had een smal gezicht met helblauwe ogen.…

Hij scharrelde wat langs de waterkant en z’n vader waarschuwde hem er niet in te vallen. De zoon dacht z’n vader te verrassen door toch in het water te springen en riep hem toe dat hij wilde dobberen en over het water glijden als een zwaan. Maar jongen dat kan helemaal niet, wist z’n vader.…

Maar dat kan ik niet, want ik ben mens en dus zo ijdel als een narcis aan de waterkant. Ik staar mezelf in het porem en word verliefd op mijn evenbeeld in het wateroppervlak. Beter aan zelfliefde dan aan zelfhaat ten onder gaan, zeg ik maar. Maar wat maakt het ook uit. Hoe je de dood ook veracht, hij haalt je in. Dus hoe word je onsterfelijk?…

Bloemen plukken voor oma langs de waterkant. Herinneringen om nooit te vergeten. De nacht gaat voorbij en voordat ik het weet sta ik alweer voor de spiegel om mij klaar te maken voor het definitieve afscheid. Ik hoor de klokken al luiden. Het geluid gaat dwars door mij heen, het raakt mijn hart. Ik loop de straat op richting de kerk.…

Dan sta ik dus met mijn hoedje, mijn vlaggetje en mijn toeter te juichen aan de waterkant. Want die pret wil ik zelf natuurlijk ook wel eens beleven. De lekkerste spot blijft toch de zelfspot. Gekke Henkie heeft dus een prima kantooruitje gehad. Niks mis mee.…

Esther is als een speer naar de zwemvijver gefietst, zag Peter drijven en trok hem naar de waterkant. Ze huilde aan één stuk door en haar kreten weergalmden op die eenzame plek. Ze dronk een fles whisky leeg en ze stak zichzelf toen met een stiletto in haar hart.…

De vermolmde houtconstructie scheidde het bospad van de begroeide waterkant van de bosvijver. Na onhoorbaar gescheld, liep hij richting de oeverwal. Tussen waterlelies zag hij in stilstaand water kringen van talloze watervliegjes en torretjes. Doordringende geluiden van vogels waren overal, afgewisseld met gezoem van muggen.…

Even later liep hij naast me langs de waterkant terwijl ik mijn peddelslagen maakte. Net toen ik dacht: goh dit is best leuk, kwam er een bootje aangevaren met vier mannen erin. ‘ Hé, kijk nou, daar wordt er eentje uitgelaten..’ toeterde een van de mannen met zijn handen aan zijn mond.…

Hij is gelukkig met z’n gezinnetje en met z’n vishengeltje, zodat hij zich zo af en toe helemaal in rust kan terugtrekken aan de waterkant en in de natuur. En vaak denk ik weleens: ja zo is het leven eigenlijk mooi.…

Toen ze wegliep en hem achterliet aan de waterkant speelde er slecht één gedachte door zijn hoofd. Verloren, de strijd is verloren, het heeft geen zin...…

Kleddernat hijs ik mezelf langs de waterkant omhoog en ren ik met klotsende laarzen verder. Als ik maar snel genoeg draaf, gaat het water in mijn laarzen vanzelf koken. De kleren kleven akelig aan mijn huid en ik werp ze van me af. Mijn onderbroek belandt op de hoorn van een koe, die heftig begint te loeien.…