Alle inzendingen over waterlelie

Ik zou er niet over zeuren, ware het niet dat ik van in het begin van zijn bestaan er een witte waterlelie heb ingeworpen. Ja! Ik heb er een witte waterlelie ingeworpen, in het diepste deel ervan, zo’n 1.5 meter diep. En ja! Men werpt geen witte waterlelie zomaar bloot in een poel …, dat weet ik ook!…

Ze zijn vergeten het waterlelie-vignet op de grafzerk te doen.…

Of is de waterlelie een vrouw? Bekend is zijn waterlelie-vignet, maar dat terzijde. Misschien is het zelfs wel een knap verhuld erotisch gedicht. Dan zou 'de witte waterlelie' een schuilbeeld voor de boezem van de vrouw zijn, 'die zo blank is', natuurlijk, veel zon kregen de borsten van vroeger niet.…

Vandaag brandt de zon door het dak, zelfs in de schaduw van een waterlelie wordt het warm. De foto is een winters tafereel. De kale bomentakken zijn wit berijpt, het water is vlak en bevroren. De paden door het park zijn donker en een rode muur is nog rood, allemaal om te benadrukken hoe een dunne poederlaag sneeuw de rest bedekt.…

In deze wereld voelde ik mij afwisselend kroos, bloeiend plantje en enkele keren een kleine waterlelie. Hoe dan ook, ik voel me hier thuis, ook al heb ik al twee keer overwogen te stoppen.…

Klim maar op mijn waterlelie, antwoordde ik omdat ik zag dat het menens was, daar zullen ze je vast niet zoeken Vlug vloog het bevende muggetje er heen. Zij had zich maar net op tijd verstopt, want daar kwam oma Vissermans al aan. Gewapend met een stevige vliegenmepper rende zij de kamer in.…

De weg die vanaf het station van Oisterwijk naar Café-Restaurant "Het Stokske" leidt is kronkelig, maar niet zo lang en voert langs de villa's van de welgedanen, omgeven door fraaie, frisgroene plantsoenen en via mulle zandpaden, bezaaid met dennenappels, die af en toe vista's openen op een van de dertien vennen, met een enkele waterlelie, drijvend…

Op het blad van een waterlelie zat een grote kikker, die haar met zijn bolle ogen aanstaarde. Plotseling sprong hij in haar schoot. De prinses slaakte een gilletje en stak beide armen in de lucht. De kikker opende tot haar verwondering zijn brede bek en sprak: "Lieve, wonderschone prinses, wil niet schrikken.…

Geen geleerde psychiater en geen goed bedoelend mens heelt ineens jouw zielsverdriet, gelukkig via hen, al is je wens een toveren, dat doen ze niet, alleen wanneer jij intens en in een wonderbaar verschiet de gruwelen en het grote leven opeens als ware vrienden ziet, hoe paradoxaal en gewaagd ook, dan wordt een gesloten waterlelie weer zachtjesaan licht…

Het soepele yogaprinsesje, kalm als een opengevouwen origami-waterlelie in alle regenboogkleuren, echt niet te heilig om bij tijd en wijle een orgiedee te zijn, weet haar pen te hanteren als een scherpe lans in een heetgebakerd riddertoernooi.…

Zomers de schapen op deze dijk die waterkering begrazen en de pompeblêden, het blad van de waterlelie, die voor een deel het wateropppervlak bedekken, ergens daar woonde ooit een ruwe, rauwe radicaal. Wreed was hij. Ongekookt, maar bovenal rigoreus.…

Op de Waterlelie in de Leidse Hout lieten 20 finalemeisjes uit 431 kandidates zich van hun fraaiste kant zien. Waarna ze op de catwalk de jury verder trachtten te overtuigen. De spanning steeg – wie wordt het eerste Leidse Kaasmeisje? Een blommeke van buiten ging met de eer strijken: Eline Rote uit Benthuizen. Dat doet pijn.…

Frederik van Eeden had een hekel aan de tevredenen, terwijl hij toch zijn beroemde gedicht 'De waterlelie' had geschreven met de laatste vier woorden 'en wenst niet meer', wat duidelijk op tevredenheid duidt. Heb ik hem hier op een feit van hypocrisie betrapt, vermoedelijk.…

Soms wens ik niets meer, net als Van Eedens witte waterlelie, totaal versuft van alle onzinnigheid en bedrog, maar hoe ik ook als een dronken pakezel bij de pakken neerzit, dan voel ik me als Robert de Niro in de slotscène van een film, waarin hij in een opiumkit een flinke dosis inhaleert en dat er dan zo'n gelukzalige glimlach op zijn gezicht verschijnt…

En geloof in heilige verhalen en wonderen.” ”Maar ik ben de rode peper van de wereld”, zei ik. ”Nee” zei Carl Gustav Jung, ”JE BENT EEN GEVOELSMENS, JIJ BENT DE WATERLELIE VAN DEZE WERELD, JE WORTELS ZITTEN ONDER HET WATER, PAS OP VOOR FANTASIE EN DAARAAN GEKOPPELD DE JALOEZIE. JALOEZIE IS HET KINDERKRUISJE NAAR BROERTJE OF ZUSJE TOE.”…

Tijdens het stuk tussen het opvangbasin en de waterglijbaan keek ik steeds even naar een grotendeels rode waterlelie, waarmee ik contact had. Die zag ik later niet weer en is er waarschijnlijk door een dom iemand afgeplukt.…