Hoogzomer
Onze poel staat droog deze zomer, en dat vind ik het ergste!
In de zes jaren van zijn bestaan is hij nog nooit droog gevallen. Het grondwater fluctueerde regelmatig en het laagste niveau was in de zomer steeds gevuld.
Nu is een lege poel niet zó erg. Droge poelen zijn zomers zelfs een heel natuurlijk verschijnsel. Niks verkeerd aan!
Ik zou er niet over zeuren, ware het niet dat ik van in het begin van zijn bestaan er een witte waterlelie heb ingeworpen.
Ja! Ik heb er een witte waterlelie ingeworpen, in het diepste deel ervan, zo’n 1.5 meter diep.
En ja! Men werpt geen witte waterlelie zomaar bloot in een poel …, dat weet ik ook!
Die witte waterlelie koester je en plant je in een speciale vijvermand met nóg specialere waterlelie aarde. En dan laat je haar neer aan touwen - samen met je man - héél plechtig. Het moet bijna een sacraal moment zijn, dat neerlaten …, nog net geen wierook erbij.
Schreef Frederik van Eeden niet: “Ik heb de witte waterlelie lief daar die zo blank is en zo stil haar kroon ontplooit in ’t licht”?
Buiten schrijver en dichter was hij ook psychiater. Hij zou me wel begrepen hebben waarom ik zijn witte waterlelie zomaar in mijn poel heb geworpen.
Het is de gewone Nymphaea alba die ik in ons vijvertje had geplant. Geen cultivar met een ronkende naam van een baron of prinses. Neen, de gewone witte waterlelie van Frederik van Eeden. Na drie jaar in het bescheiden vijvertje verbleven te hebben, staken de bladeren als schotels boven het wateroppervlak uit. Bijna de ganse vijver was ermee gevuld!
“Tijd om te verplanten”, zo had ik gelezen. Wat aanvankelijk een makkelijke klus bleek te zijn, werd een werk van lange adem. De witte waterlelie was door haar té krappe mand gekropen en haar wortels hadden zich verspreid en stevig in het slib vastgezet.
Vrienden en kennissen met grote vijvers hebben we getrakteerd op een gescheurd deel ervan.
Eén stukje heb ik overgehouden voor de poel die juist was uitgegraven en met een laagje grondwater was gevuld.
Daar heb ik haar ingegooid. Niet zómaar! Met een grote zwaai …, als een gift aan de natuur.
Aan de rand van het diepste deel heeft ze zich ingeworteld en de drie opeenvolgende jaren gaf ze prachtige witte bloemen. Ze voelde zich opperbest, want eindelijk was ze vrij!
En dat is nu wat Frederik van Eeden heeft vergeten te vermelden in zijn gedicht …, dat ze vrij wil zijn, de witte waterlelie en dat geen enkele mand - hoe groot ook - haar onstuimige groei kan inperken.
Dus zou hij me wel begrepen hebben, misschien zelfs zijn gedicht aangepast.
Wellicht heeft hij er oorspronkelijk aan toegevoegd dat ze naar verre horizonten reikt en in diepe wateren wil vertoeven en ongebreideld haar gang gaat. Maar waarschijnlijk werd het vers te lang en heeft hij het doorstreept en is hij geëindigd met die drie beroemde puntjes.
“Nu rust ze peinzend op het watervlak en wenst niet meer …”. Zó heeft hij mooi afgesloten, met drie puntjes zodat ieder voor zich die puntjes zelf kan invullen, of gewoon puntjes kan laten, want te lange verzen worden saai. Als psychiater wist hij wanneer hij moest stoppen met praten, en daarom dus die drie puntjes …
hotmail.comGeplaatst in de categorie: jaargetijden
zomer
2.009
Geef je reactie op deze inzending: