Hartenkreten over vriendschap

Zal ik me altijd je kamer blijven herinneren, je kamer met de fauteuils die dienden voor onze gesprekken; gesprekken die we voerden onder het licht van de zomer, onder schaduwen en regen van de herfst en terwijl het buiten een witte wereld was? Zal ik later blijven denken aan het tafeltje waarop...

Ik had meer dan een uur in de stationshal gestaan met een halve bronchitis onder de leden, kijkend naar de wijzers van de klok die zich uiterst traag voortsleepten over haar wijzerplaat en belaagd door windvlagen uit de telkens open- en dichtslaande deuren, toen mijn correspondentievriendin...

In het midden van die zomer (was het in juli of augustus en welk jaar was het?) stak ik, mistroostig en neerslachtig, de grasgroene weide van het park over, waar de beide fonteinen bruisten en klaterden en hun waterpartij ten hemel stuwden. Dat ik het huis nooit meer zou kunnen betreden, het huis...

Ze zijn me een klein plantje komen brengen. Een slanke, nog jonge mevrouw stond voor de deur en schonk het mij. Het draagt leerachtige, donkergroene bladeren, kleine, gele knopjes die een belofte voor de toekomst schijnen in te houden en bovenop een minuscuul, lieflijk roosje. Zal ik mijn...

De reden waarom men zich bevindt in het restaurant van het St. Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg zal zelden positief of aangenaam zijn, maar hoe kan ik mij verbeelden dat, toen ik mij daar bevond voor het aanstaande bezoek aan een vriend, velen hulpbehoevend naar mij staarden met in hun blikken...

De huizen van de Chopinstraat liggen als het ware in een vallei, in een diepte en een eindje van het zwarte, rimpelende water van het Wilhelminakanaal af. Een straatweg die evenwijdig loopt aan het kanaal, omzoomd door hoge rietpluimen die wapperen, waaien en wuiven in een licht briesje, voert...

We speelden in die tijd nog met onze poppen. Lucia bezat de Barbie-pop; van mij was de Midge-pop met de sproetjes en het pony-kapsel. Het was een heel feest als we dure nieuwe kleertjes voor onze poppen konden kopen of cadeau kregen, wat slechts zelden voorkwam. We waren beiden veertien,...

In dat lang-vervlogen jaar waren we bijeengekomen voor de literatuurcursus van de Open universiteit en een mij tot dan toe onbekende schudde mij onverwacht de hand en nodigde mij uit in haar villa te Hilvarenbeek. Ik zou aldaar "kind aan huis" worden tijdens de lange, toekomstige jaren van...

Op mijn bureau staat een foto in een lijst, voorstellende een zandkleurig stenen standbeeld uit de dertiger jaren van een moeder met twee kinderen. Het beeld bekroont een brug in Den Haag, waarover dag en nacht onafgebroken een intensieve verkeersstroom haar weg zoekt naar andere delen van de...

In jouw dorpje, Loon op Zand, ging ik mijn ondoorgrondelijke sluipwegen, eens, lange tijd geleden en hield ik vaak halt bij die cafetaria. Hoe graag zou ik je nog eens ontmoeten en met jou de taal van de "dichters en denkers", de edele taal die je vloeiend sprak, maar die zo misbruikt is voor...

Na het vertrek van mijn Grand Seigneur verwonderde het mij dat ik mijn voeten nog voor elkaar kon zetten bij mijn gestage pas door de straten van de stad en dat mijn longen de lucht nog verwerkten die ik inademde. De seconde, nee; de nanoseconden waren overvol van de gedachte aan hem, zoals een...

In het chique, exclusieve restaurant met de trotse naam "l'Orangerie' die ook aan de zijkant op de gevel prijkt, ontmoette ik die avond mijn oude "vriendin". Aanvankelijk zat ze me met open mond aan te staren en ik observeerde met veel walging de kwabben die, nu ze tweeënzestig is, haar...

De ongeving van de Zernikestraat biedt ongetwijfeld huisvesting aan zeer ijverige, liefdevolle en kordate Tilburgers maar de balkons van de woningen zijn rommelig ingericht met vooroorlogs aandoende tuinmeubelen en onduidelijke siervoorwerpen. Mijn vrienden wachtten al langer op mijn bezoek. Het...

De panden in de Tuinstraat, die de Heuvel met de Nieuwlandstraat verbindt, rijzen hoog op en tijdens mijn wandeling besef ik dat daar eens Martin woonde in zijn riante studentenkamer; Martin, mijn vriend; economiestudent die als weinig anderen aan mijn ziekbed heeft gestaan; Martin die het kleine,...

Ik heb een wonderlijke vriend gekend en momenteel zet hij zijn bijzondere avonturen voort in een ver tropisch land. Mijn vriend is zeer lenig en kon op zijn hoofd staan, een ludieke actie die hij van tijd tot tijd bij allerlei gelegenheden volvoerde. Mijn verdriet barstte uit als ik hem miste; fel...

Ze had zich gemeld om mij bij te staan in mijn eenzaamheid en doelloze projecten. Ik had daarop verklaard:"Je hebt gesolliciteerd; ik kan je zeggen dat je aangenomen bent." Spoedig bleek zijzelf de hulpbehoevende te zijn, maar niet ongaarne probeerde ik haar te bedienen met de weliswaar...

Met Elise, de dame met de trouwhartige bruine ogen, mijn metgezellin, heb ik het restaurant, inmiddels ons "stamrestaurant" in Oisterwijk, genaamd "l'Hermitage" opnieuw bezocht. Een open vuur brandde knetterend in de open haard en stemmige foto's, beelden uit Oisterwijk in vroeger tijd,...

De beide vriendinnen hadden plaatsgenomen in de rieten tuinstoelen in de stille tuin vlakbij het landhuis. Ver strekte zich voor hun ogen de grasvlakte uit; het bezit van de familie en ook de feeërieke boog, begroeid met rozenstruiken lag in hun blikveld. In de vijver zaten brutale en ondeugende...

Ik herkende hem aan zijn handicap, waartoe hij voortstrompelde op twee krukken: zijn manke benen. De bus legde haar route af vanaf het station naar meer binnenstadse gedeelten van Tilburg toen ik hem aansprak met de woorden: "Mag ik u iets vragen? Hoe denkt u over Frederik L.?" Frederik was...

Het schitterende, majestueuze bouwwerk van onze zevenentwintigjarige vriendschap dat leek op een kasteel met geheime gangen, trappenhuizen, sierlijke palissaden, welvingen en raampartijen is door jou neergehaald en lijkt nu op een ruïne, op een puinhoop na jouw sloopwerkzaamheden. Had ik echter...

Tweemaal per jaar moet ik de gang gaan langs het parcours en het panorama van mijn mislukkingen,langs het nu geheel gerenoveerde en supersonisch ingerichte kantoorgebouw waar ik eens ben afgedankt en dat nog steeds ten dienste staat van de doelloze bezigheden die aan het intrinsiek zinloze leven...

.....en dan dansten we de "Hanky-Panky" in het patronaatsgebouw dat sinds lange tijd afgebroken is ("Come-on baby, dance the Hanky-Panky!"). We droegen witte kniekousen en mini-rokjes en waren veertien jaar oud. Mijn vriendin Lucia moest ik verliezen. De reden daarvan bleef onduidelijk. Haar...

Mijn zieke vriend had mij aan zijn bed geboden. Een ervaringsdeskundige was hier welkom. Het tengere lichaam van mijn vriend lag uitgestrekt onder een dunne deken: een verwilderde baard overwoekerde zijn gezicht. Was de tumor nu teruggekomen? De "vriendin" liet haar bloed koken. Dat ik de man af...

Men moet ervan kunnen houden om bij Café "Anvers" aan de Oude Markt te vertoeven. Het interieur van de zaak is behangen met misschien wel wat merkwaardige posters en attributen; alle reminiscenties aan België, zoals foto's van het Belgische Koningshuis. Toen de klimaatproblemen ook in Tilburg...

In Restaurant "De Katterug" is het op zaterdagmiddag altijd druk. Het is er een komen en gaan van mijn mede-Tilburgers en het kan moeilijk zijn er een plaatsje te verwerven. Ik schuif aan aan een tafeltje bij een echtpaar en een bescheiden gesprek ontvouwt zich. Mijn neerhangende oogleden en de...

Om een reden die onduidelijk blijft en die hoe dan ook statistisch niet te verklaren is, zie ik steeds maar de felrode bussen op de snelweg naast mijn huis passeren. De afstand Tilburg-Den Bosch is met de sneldienst gemakkelijk en snel te overbruggen en als ik ben ingestapt, komt spoedig een leuke...

Mijn taxi heeft me naar een achterbuurt gebracht. Mijn vriendin van lange jaren heeft haar riante, schitterende appartement verruild voor een klein studio-kamertje omdat zij daar begeleiding krijgt en de troosteloze omgeving weerspiegelt als het ware haar suicidale depressie. We zullen vandaag...

In het restaurant, waar achter een glazen, brede wand in wit uniform gestoken koks en serveersters druk in de weer waren en zich amuseerden met elkaar, zat mijn vriendin tegenover me en staarde me met de lusteloze, bolle en ziekelijke ogen in die van mij, als wilde ze dat er liefde en trouw uit...

In Café "De Spaarbank", op de hoek van de Noordstraat, vernoemd naar de in vroeger tijden daar gevestigde bank ben ik vervroegd aanwezig en kijk ik mijmerend uit het raam, in de richting van de Stationsstraat, wachtend op mijn zesenzestigjarige vriend, die, voorzien van een gemillimeterde...

Op een winterse dag waarop de kou ons geselde en door onze dikke jassen heen drong, hadden we vriendschap gesloten.Dit speelde zich af tegen het decor van mijn jeugd, in de nu desolaat aandoende wijk waar de gymzaal, de pastorie en de kerk nog steeds getuigen van de zo lang vervlogen jaren. Lijn...