Verhalen

Er klinken geweerschoten in de statige entreehal van Kasteel Hillenraad aan de Hillenraederlaan 12 in Boukoul, tussen Boukoul en Swalmen. Even later ligt het ontzielde lichaam van graaf Lambertus Apfelbaum roerloos op de marmeren vloer. De plas met bloed breidt zich langzaam uit. In de feestzaal dan...

Het was een zomerse zondagochtend in mei, de vijfde maand van het jaar. Voor het eerst dit jaar kon de vrouw zonder jas haar wandeling maken met haar wolfje. Het werd een lange wandeling langs water en bomen die vriendelijk wuifden door een zachte wind die trouw met de vrouw en het dier meeliep. Lan...

U las dat ik een moeizame binnenkomst had bij mijn bezoek aan Ben. Knikkers, overal knikkers. Ik kon de overkant van die zee knikkers pas veilig bereiken langs een kronkelige route, die Ben mij aanwees. Voor de laatste decimeters stak hij mij behulpzaam een bezemsteel toe, waaraan ik mij vasthield. ...

Het zand voelt warm aan mijn voeten als ik naar de zee ren. Mama roept dat ik uit moet kijken. De golven spatten tegen mijn zwembroek. Ik gil. Het water is kouder dan ik dacht. Papa tilt me op en draait me rond. Ik word duizelig en lach. Als ik nu de zee ruik, voel ik nog zijn handen, als echo's i...

Kenmerkend voor Ben was, dat niemand hem graag zag. Het type van 12 ambachten en 13 ongelukken. Hij was een nietsnut en mislukkeling zonder weerga. Als kind was hij het rare jongetje dat nooit (of op zijn gunstigst het laatst) werd gekozen om in een team te zitten. Uit een grabbelton vol geruchten e...

Dat ik Repelsteeltje heet - zo was althans het sprookje - maar dat is natuurlijk niet wat er deze keer te lezen is. De titel is niet automatisch ook te herleiden aan hetgeen ik schrijf. En weet je, de ene persoon vindt het leuk, een ander lacht erom en soms vindt iemand het drie keer niks. Dat geeft...

Inderdaad, net als titels in mijn andere stukjes slaat deze als een tango op een varken. Houden zo! Zoals u weet interviewde ik voor een hobbyblad in 2003 de prijzenwinnende kleinveefokker Leen Snikkelorem (in "Schertsverhalen", Deel 3).  Leen attendeerde mij op een wel heel speciale  fok...

De beeldschone Peerke Martens jogt graag in het park bij Kasteel Waardenburg en door de bossen rondom Kasteel Neerijnen. Zij is zeer goed bekend in het landgoed Waardenburg en Neerijnen langs de Waal. Zo op het eerste gezicht zou je denken dat zij een geweldig voorbeeld van de uitspraak 'mens sana ...

Het zonlicht valt op de ietwat donkere pui aan de overkant. Mijn fiets met bepakking steekt er helder tegen af. Best indrukwekkend als ik hem zo zie staan met al die bagage en iets van trots voel ik dan altijd wel: `daar rijd ik toch maar mooi mee in de rondte’. Mensen laten hun bewondering af en ...

Gé tegen To haar oor ... `Tootje, doe je vanavond je muiltjes aan voor manlief?' To kijkt schuins opzij naar 'r pappenheimer. `Als je de vaatwasser uitgeruimd hebt, alle plintjes hebt gezogen, rozenolie voor me hebt gehaald en wat lotion voor jouw biljartballetje, nu eindelijk 'ns een d...

Ooit stond ik in Londen voor het eerst oog in oog met de Tower. Zo vogelvrij als Tower Bridge zich over de Theems uitstrekte zo vast geklonken lag die burcht. Ik wist dat ze toneel geweest was van historische gebeurtenissen, ze de residentie was van vorsten en dat ze een verleden als gevangenis ha...

In Ben 1 had ik het over de kracht van herhaling... Zo worden teksten van mij wel eens herkend maar alleen door terugkomende lezers! Een nieuwe bezoeker immers vraagt zich misschien wel af waar ik het in godsnaam over heb. Ook kan het zijn, dat ik tien keer hetzelfde vertel, omdat sommige misstanden...

In de kamer van het woord is van alles te lezen, waar je ook kijkt. Boven je, onder je, op de muren - de verhalen ontvouwen zich zonder een concreet begin of eind. Je voelt je schuldig, want misschien staan je voeten wel op de wending van een plot. Er is hier geen ik, of een protagonist. De tekst in...

Wij eten meestal rond de middag de warme hap. Ondertussen kijk ik gelijktijdig, voor zover mogelijk, met het bord op schoot naar het kookprogramma van Max. Vooral als die vlotte, eeuwigjonge, meisjesachtige, sympathieke en charmante Sandra Ysbrandy aan de beurt is om haar kookkunsten te vertonen. ...

Hij komt thuis, later dan normaal. In de gang legt hij zijn tas neer. Zijn jas hangt hij aan de kapstok erboven. Hij loopt de huiskamer in. Hij voelt het meteen. Er is iets anders, maar hij kan het niet plaatsen. Opeens weet hij het: de kraan. Drup, drup, drup. Hij loopt er snel heen en draait h...

Als hij binnenkomt, worden tassen verplaatst, stoelen iets van hem weggeschoven. Het is of hij besmet is met iets wat je beter niet hardop kunt uitspreken. Dirk lijkt het niet te merken. Of hij doet alsof. Sinds hij bij zijn dochter woont, is het erger geworden. Vlak nadat de buurvrouw een kort ges...

April 2025… Even een uitstapje naar wat het nieuws beheerst. Was ik net goed op gang (afleveringen Ben 1 tot Ben 100+) met het oprakelen van een oude geschiedenis over bedrog in het zwartzaadcircuit. En dan werpt de pers zich op een parallel verschijnsel: massadonatie. Wij dachten ze allema...

De Fanfare St. Cecilia Bocholtz is in 1903 opgericht en de huidige dirigent is de aimabele baron Henri Bonhomme, de bewoner van het Kasteel De Bongard op de Schoolstraat 40 in Bocholtz. Henri geniet van zijn oude dag en van zijn dirigerende rol in de fanfare, die om de twee weken in zijn kasteel oef...

Een zeer bijzondere gast vandaag in de uitzending. Drie dagen voor Pasen. Nu hebben we steeds speciale mensen kunnen spreken en dit keer is het iemand die ooit getuige was van een wrede straf en die ook zelf onderging. 'Welkom, Dismaz mag ik zeggen hé en ik mag je tutoyeren hebben we voorafg...

De deur van het buurthuis piept als hij hem openduwt. Zoals altijd is hij de eerste. Uit de meterkast pakt hij een flacon smeerolie en een doekje. Hij smeert alle drie de scharnieren in. Daarna tilt hij de stoelen van de tafels, haalt een vochtige doek over de tafelbladen, zet kopjes klaar op ee...

Iedere donderdag eten we samen. Ik kook, Peter brengt wijn die hij niet zelf betaalt mee van zijn werk. Hij weet dat ik het weet. We zijn vrienden sinds de middelbare school. Of eigenlijk: we zijn nooit gestopt elkaar te zien. ‘Je ziet er moe uit,’ zegt Peter terwijl hij zich over d...

‘Hij komt niet meer terug,’ zegt Carla terwijl ze het koffiekopje op het aanrecht zet. ‘Dat weet jij ook wel.’ Frans trekt de mattenklopper van het haakje. Zo’n houten, met gevlochten riet. ‘Hij zei dat hij alleen even naar Den Bosch moest. Voor z’n moeder.’ ...

Ze hebben zich verzameld als de Tapinoma’s rond een gevallen stuk fruit. Ik bezie het van afstand, zittend in het gras, mijn notitieboek op schoot. Hun gedrag is kenmerkend voor de Homo Touristicus. Bij vermeend gevaar ontstaat collectieve stress. Dat leidt tot kuddegedrag. De rationaliteit wo...

Over Ben werd eerder gepubliceerd onder (bijvoorbeeld) de titel "Goeie Koop" uit 2023. Dat werd door anderhalve man en een paardenkop gelezen. Ik kan geen onderscheid maken tussen lezers, die op deze plek terugkomen en degenen die hier nieuw zijn komen aanwaaien. Dus het kan best zijn dat ik in h...

Een essentieel onderdeel om te weten voor je dit verhaal leest. Ik heb sinds december 2020 al epilepsie. Dus is het niet dat ‘t ineens uit het niets kwam. Ik zou maandag tot en met vrijdag werken, en vrijdag zou dan mijn laatste werkdag zijn. Maar mijn brein vond het leuk om iets anders te doen,...

Op mijn wandeling richting de brievenbus, die zo’n 200 meter bij ons huis vandaan staat, spraak mijn oude buurman mij aan. Hij heeft niet vaak wat te vertellen – het is een zwijgzaam type, die z’n hart niet zo gauw zal luchten, zelfs niet bij mij. Maar gisteren kon hij het niet laten. Er zat ...

In de zestiende eeuw woonde er een heel bijzondere en beeldschone barones in Kasteel Warmelo op Stedeke 11 in Diepenheim. Dit was barones Adelgonda van Lawick. Zij had ravenzwart haar tot over haar omhoog springende billen. Die wulpse billen waren beweeglijke eilanden in haar peperdure jurken. De hi...

(Nederland, 2023, regie: Linde Voskamp, 82 min., kleur) De film opent met een man in een bushokje. Hij eet een boterham. Achter hem hangt een reclameposter met een tropisch strand. Regenwater druipt langs de glazen wanden van het hokje. Tegelijk zien we op een parallel spoor een vrouw in een wa...

De snoek ligt stil tussen het wier, als een vergeten gedachte. De wereld boven hem ruist van licht. Elke golf verandert de kleur op zijn kieuwen. Honingzacht glijden de peddels van de visser door het water. De vis herkent hem. Deze roeit altijd zo, alsof hij stilte door het water klutst. Even...

Het binnengaan mijn broers kamer voelt als een vuist in mijn gezicht. Over de hele vloer ligt een tapijt in de kleur van rijpend graan. De muren zijn geverfd in een doffe, ijzerachtige tint, als opgedroogd bloed. Zelfs op bewolkte dagen lijkt de kamer te gloeien, alsof er ergens in de buurt bra...