Alle inzendingen van Jan Schuuring

Het is koud in de bunker. De geur van vochtige muren, olie en metaal hangt zwaar in de lucht. Hij zit aan zijn bureau, het hout kaal en versleten. Zijn vingers rusten op het tafelblad. Af en toe kijkt hij naar het pistool naast hem. Het einde binnen handbereik. Een verre trilling schudt zacht het...

Achter de schuur had hij hem gevonden. Zijn hond. De keel was weg. De bladeren kraken onder zijn laarzen. Geel, bruin, nat. In het bos ruikt het naar rot en schimmel. Bij de beek staat hij. Breed in de borst, de vacht vaal en ruig. Hij knielt. Het richtkruis rust tussen de gele ogen. De wolf ...

Bij het controlepunt Ze stonden er al uren voordat het licht werd. In rijen waarvan het eind niet te zien was, zelfs niet door degenen met een verrekijker. De vrouwen hielden de kinderen vast alsof ze zouden opstijgen als ze loslieten. Zij die geen kinderen - of geen kinderen meer - hadden, kl...

Olaf had zijn jack gepakt en was weggelopen, zonder dat iemand hem tegenhield. Het gebeurde nadat zijn vader had gezegd “Doe nou gewoon een keer even normaal”. Daarbij had hij met zijn hand tegen het aanrecht geslagen, niet hard, meer om te benadrukken dat hij het meende. Doelloos loo...

De geur van metaal en olie hangt in de kamer. Een open kast, dozen met uniformen, een foto in een lijstje. Vier mannen op een stoffige vlakte, wapens in de hand, opgestroopte mouwen. Hij staat links, zijn arm om de schouder van een ander die een week later geen gezicht meer had. Zijn handen liggen p...

’s Ochtends, even na achten, staat de man bij het raam. De tijd dat de hond van de buren gewoonlijk langskomt. Hij loopt dan het grindpad op, snuffelt bij de struiken, plast tegen de regenpijp, kijkt een paar seconden naar het raam, en verdwijnt weer. Maar nu verschijnt hij niet. De man blijft e...

De gang ruikt naar linoleum, bleekwater en iets flauws dat doet denken aan lauwe bloemkool. Verderop piept een kar. Een vrouw met een badge duwt hem traag vooruit, zonder op te kijken. De zoon stopt bij kamer 18. Hij ademt diep in, klopt en en duwt de deur open. ‘Hoi pa.’ Zijn vader zit r...

‘Natuurlijk zijn de tijden veranderd, maar jurkjes en korte broeken in alle kleuren, teenslippers. Ik weet niet, hoor. Dat trek je aan als je naar een barbecue gaat.’ Ze maakt haar ogen los van de anderen en kijkt hem aan. Hij knikt. Draait zijn lepeltje traag in de koffie. Het maakt een k...

Al de hele ochtend is de lucht dreigend. De enige reden dat het nog droog is, is de stevige wind. Ze zitten tegenover elkaar aan de keukentafel. Hij heeft haring gehaald bij de visboer. Drie stuks, geen uitjes, geen zuur. Zoals iedere vrijdag. Hij eet uit de hand. Mond open, hoofd in de nek. Twee ...

Ze slenteren gearmd over de boulevard, links het meer. Hij ademt zwaar maar zegt niets. Er staan bankjes in de schaduw, allemaal bezet. De zon hangt hoog, wit en scherp uitgesneden tegen de trillende lucht. Het water eronder is als gerimpeld melkglas. Een boot trekt een platte, glinsterende streep. ...

Hij hangt zijn jas aan de kapstok. Op het aanrecht staat zijn glas van gisteren. De kraan druppelt. Hij draait hem strak dicht. De slaapkamerdeur staat op een kier. Ze ligt op haar zij, gezicht naar de muur. In de badkamer kleedt hij zich uit. Zijn voet blijft haken in zijn sok. Hij zet een paar...

Ze zet de koffie neer. Daarna de stukken boterkoek op een servet. Buiten bewegen de dennen. ‘Suiker?’ Hij schudt zijn hoofd. Zijn hand trilt. De klok tikt. ‘Misschien straks een wandeling,’ zegt ze. ‘Misschien.’ Een koekoek roept. Ze strijkt over haar bovenbenen. ‘Ik zag ...

Als ze binnenkomt, staat haar moeder gebogen over een van de kartonnen dozen. ‘Hoi mam.’ Haar stem klinkt hol in de halflege kamer. Haar moeder kijkt schuin over haar schouder. ‘Daar ben je. Kon je niet eerder weg van je werk?’ ‘Het is nog voor twaalven, mam. Zoveel...

Hij parkeert op de oprit naast zijn vaders huis. Als ze uitgestapt zijn, zegt de vader, steunend op de rand van het portier: 'Heerlijk. Thuis.' De zoon kijkt naar hem. Hij ziet een breekbare man, de huid strak over zijn schedel, gelig. De net gekregen uitslag van de ziekenhuisonderzoeken ...

Ik liep zomaar wat. Ik heb van die ochtenden dat ik niet weet waar ik naartoe moet, dus dan loop ik maar. Niet dat ik ergens naar op zoek was, of zo. Dat zeggen mensen dan altijd: je loopt niet zomaar, je zoekt iets. Ze trekken er dan vaak een intellectueel gezicht bij. Het is zó’n flauwekul. Ik ...

De keukendeur zwaait open. Wild. Hij staat in de deuropening, buiten adem. Zijn jas hangt half van zijn schouder, zijn haar nat van zweet. Zijn ogen schieten langs de tafel, de dampende schalen, de drie borden, haar handen die een bord omklemmen. Hij komt naar haar toe, pakt haar onderarmen vast. ...

Het is lekker wandelweer. Veel blauw tussen witte wolkenformaties, zon en wat wind. Ik ben in het park met mijn hond. Bij de sloot staat een zilvermeeuw. In het gras voor hem spartelt iets. Een vis, denk ik. Dan zie ik iets van een vacht. Misschien een muis. Vind ik erger dan een vis. Maar dan t...

Donderdagavond. Zelfde jas, zelfde route. Langs het lege bushokje, de donkere ruiten van het reisbureau, de kapper die al jaren dicht is. Hij duwt de deur open, stapt naar binnen, veegt zijn schoenen droog aan de mat. ‘Ha Ruud,’ zegt de barkeeper. Ruud knikt. ‘Een vaasje.’ ...

Ze zit op een plastic tuinstoel. Het gras is gemaaid, maar niet kort. Achter haar een heg, rommelig van vorm. De zon schijnt op haar witte bovenarmen. ‘Hier,’ zegt hij, en geeft haar een vergeeld mapje. Ze opent het langzaam. Eén foto trekt haar aandacht. Vier mensen op een rood geruit kleed ...

Het zand voelt warm aan mijn voeten als ik naar de zee ren. Mama roept dat ik uit moet kijken. De golven spatten tegen mijn zwembroek. Ik gil. Het water is kouder dan ik dacht. Papa tilt me op en draait me rond. Ik word duizelig en lach. Als ik nu de zee ruik, voel ik nog zijn handen, als echo's i...

Hij komt thuis, later dan normaal. In de gang legt hij zijn tas neer. Zijn jas hangt hij aan de kapstok erboven. Hij loopt de huiskamer in. Hij voelt het meteen. Er is iets anders, maar hij kan het niet plaatsen. Opeens weet hij het: de kraan. Drup, drup, drup. Hij loopt er snel heen en draait h...

Als hij binnenkomt, worden tassen verplaatst, stoelen iets van hem weggeschoven. Het is of hij besmet is met iets wat je beter niet hardop kunt uitspreken. Dirk lijkt het niet te merken. Of hij doet alsof. Sinds hij bij zijn dochter woont, is het erger geworden. Vlak nadat de buurvrouw een kort ges...

De deur van het buurthuis piept als hij hem openduwt. Zoals altijd is hij de eerste. Uit de meterkast pakt hij een flacon smeerolie en een doekje. Hij smeert alle drie de scharnieren in. Daarna tilt hij de stoelen van de tafels, haalt een vochtige doek over de tafelbladen, zet kopjes klaar op ee...

Iedere donderdag eten we samen. Ik kook, Peter brengt wijn die hij niet zelf betaalt mee van zijn werk. Hij weet dat ik het weet. We zijn vrienden sinds de middelbare school. Of eigenlijk: we zijn nooit gestopt elkaar te zien. ‘Je ziet er moe uit,’ zegt Peter terwijl hij zich over d...

‘Hij komt niet meer terug,’ zegt Carla terwijl ze het koffiekopje op het aanrecht zet. ‘Dat weet jij ook wel.’ Frans trekt de mattenklopper van het haakje. Zo’n houten, met gevlochten riet. ‘Hij zei dat hij alleen even naar Den Bosch moest. Voor z’n moeder.’ ...

Ze hebben zich verzameld als de Tapinoma’s rond een gevallen stuk fruit. Ik bezie het van afstand, zittend in het gras, mijn notitieboek op schoot. Hun gedrag is kenmerkend voor de Homo Touristicus. Bij vermeend gevaar ontstaat collectieve stress. Dat leidt tot kuddegedrag. De rationaliteit wo...

Het begint vaak met een tweet. Wat boze hoofdletters hier, een uitroepteken daar. Wat steevast volgt is rumoer. Dreiging. Wanorde. Als Donald Trump spreekt, trilt ergens op de wereld een grenspaal. Trump is een vechter in een ring zonder regels. Hij gedijt niet bij consensus, maar bij conflict. Hi...

(Nederland, 2023, regie: Linde Voskamp, 82 min., kleur) De film opent met een man in een bushokje. Hij eet een boterham. Achter hem hangt een reclameposter met een tropisch strand. Regenwater druipt langs de glazen wanden van het hokje. Tegelijk zien we op een parallel spoor een vrouw in een wa...

De snoek ligt stil tussen het wier, als een vergeten gedachte. De wereld boven hem ruist van licht. Elke golf verandert de kleur op zijn kieuwen. Honingzacht glijden de peddels van de visser door het water. De vis herkent hem. Deze roeit altijd zo, alsof hij stilte door het water klutst. Even...

Het binnengaan mijn broers kamer voelt als een vuist in mijn gezicht. Over de hele vloer ligt een tapijt in de kleur van rijpend graan. De muren zijn geverfd in een doffe, ijzerachtige tint, als opgedroogd bloed. Zelfs op bewolkte dagen lijkt de kamer te gloeien, alsof er ergens in de buurt bra...