Ben 6. Potjes met lucht

U las dat ik een moeizame binnenkomst had bij mijn bezoek aan Ben. Knikkers, overal knikkers. Ik kon de overkant van die zee knikkers pas veilig bereiken langs een kronkelige route, die Ben mij aanwees. Voor de laatste decimeters stak hij mij behulpzaam een bezemsteel toe, waaraan ik mij vasthield. Ach, het is geen broekscheurend avontuur, maar ik besefte opeens hoe uniek deze situatie eigenlijk was. Bens excentriciteit is zelfs voor vogels van een raar pluimage buitengewoon. Laten we zeggen extracentriek. Een niet bestaand woord voor een onbestaanbaar geachte situatie. De realiteit was ondertussen dat ik daar toch maar in terecht was gekomen.

Bij het balancerend op de knikkers binnen schuifelen van zijn woonkamer viel mij nog iets wonderlijks op: op een boekenplank stonden in plaats van boeken lege jampotjes. De een verzamelt postzegels, de ander sigarenbandjes en nog weer anderen hebben wat met lucifersdoosjes. Hoe onwaarschijnlijk ook, zelfs navelpluis en afgeknipte nagels worden verzameld. Indien afkomstig van bijvoorbeeld een beruchte crimineel leveren ze zelfs een lucratieve handel op. Ach, je kunt het zo gek niet bedenken tot je Ben tegen het lijf loopt.

Op die potjes zaten stickers geplakt met een handgeschreven datum. Ben legde het uit: dit waren de gebruikte potjes, waarin hij eertijds zijn kostbare levenselixer met DNA had gedeponeerd. Het bleek dat hij een soort zaadboer was die aan huisbezoek deed. ZZP’er avant la lettre. Kom daar nou maar eens om in deze tijd… Zijn verzameling was opgesteld alsof het een altaar was. Dat had iets onwerkelijks. Ben leek gegrepen door magisch denken. Bij elkaar hing om dit alles dezelfde euforische sfeer, die je aantreft bij verzamelaars van Mariabeeldjes of andere religieuze objecten. Waarbij opgemerkt dat bij de laatste voorbeelden wierookgeur beter paste dan de lucht die er in Bens huiskamer rondhing. Wat had Ben in godsnaam de vorige dag gegeten?

Hij liep - af en toe een binnenwaarts gerichte boer loslatend - langs de potjes en tikte met zijn wijsvinger de een na de ander aan. Daarbij noemde hij de naam van het bijbehorende kind dat hij had verwekt. Toen viel mij op dat er een lege plek op de boekenplank was. Misschien was die holle leegte wel symbolisch… Nou ja, in plaats van een glazen potje stond daar een tentvormig kaartje met een notitie.

Het bijbehorende potje had Ben nooit teruggekregen van de moeder. Het heeft sinds 1987 jaren onaangeroerd in het nachtkastje van het lesbische stel Katlien en Ankie gestaan. De inmiddels volwassen Rietje had dat op een gegeven moment gevonden. Sindsdien gelooft die verwarde deuggleuf, dat niet Ben haar donorvader is maar een zekere Hero. Lach niet, maar in 2012 kreeg ik door haar een proces aan mijn broek wegens smaad en laster omdat ik op het internet had onthuld wie Bens dochter was. Zij dus!

Dat wist u natuurlijk al, maar u wist nog niet welke diep-filosofische gedachten ik naderhand zou krijgen. Daarbij aangetekend, dat ik dit schrijf in 2025, vele jaren na Bens roerige spermaexpeditie.

Er lijken in mijn vertellingen anachronismen te sluipen, want in de beschreven scènes kent de interviewer allerlei details, die een interviewer (ik dus) toen niet kon weten. Alles van vóór 2003, het jaar van mijn eerste contact met Ben. Dat is het onvermijdelijke gevolg van dat ik met de wijsheid van vandaag (2025) een flinke tijd terugblik. Zo’n diepgaande gedachte hoort bijvoorbeeld bij de conceptie van Rietje Buigsaem (in 1987 aldus de tekst op dat papiertje). Wat ik mij nu 38 jaar later voorstel is dat Ankie en Katlien het toen niet zo nauw namen met de afwas doen. De vaat een beetje rondsoppen en op een afdruiprek laten uitlekken. Een onnozel begin met verstrekkende gevolgen voor Rietje als haar potje Hero-jam na gebruik niet grondig van restjes etiket werd ontdaan.

Dan is er een tweede diepgaande gedachte, namelijk dat Rietje het slechter had kunnen treffen met haar sowieso verkeerde conclusie. Kennelijk hechtte ze meer waarde aan de herkomst van broodbeleg, dan aan die van Bens kwakje in dat potje. Dan mag ze blij zijn dat moeder Katlien, geassisteerd door reserve-, mee-, chefmoeder Ankie geen potje van deze merken heeft gebruikt: Flipje Tiel of Calvé Pindakaas.

Zie vervolg: Ben 7. Voorlopige werktitel: “Beer in de put”

zaaddonatie anonimiteit vergissen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 64