Verhalen over spijt

Op het bankje in het bushokje zit een vrouw. Het is koud, ze rilt in haar te dunne jas. Ze zit er al een tijdje en laat elke bus voorbijgaan. Ze kijkt naar het huis aan de overkant. Er staat een raam open, een gordijn wappert heen en weer. Drie jaar geleden woonde ze in dat huis, samen met haar man...

(Een goedbedoelde tip vooraf: als u niet van een abstracte of surrealistische verhaallijn houdt, zoals bv. een in gedachten gevoerde dialoog tussen de schrijver en zijn alter ego, dan bewijst u zichzelf een dienst door niet verder te lezen). ‘Werkelijk waar, ik lijk wel getikt dat ik dit nog...

Vanmorgen zat ik te ontbijten met daarbij ook een snee Kerstbrood met spijs. Gisteren zat ik voor het raam ook te ontbijten toen de mij bekende ekster met zijn snavel tegen het raam tikte en duidelijk naar me riep: ''Hé Niesse, krijg ik geen Kerstbrood?'' Ik kende deze ekster en die was net...

Enige dagen geleden kwam ik tijdens het zoeken in oude mappen weer een foto van mezelf tegen. Hij werd door mijn tante in de maand februari 1939 vastgelegd en toen ik was een kleuter van bijna vier jaar oud; de hond was van een ons onbekende man en poseerde alleen maar en duidelijk met tegenzin...

Het moet een uur of drie zijn geweest toen ik wakker werd van een gerucht vlak naast mijn bed. Het klonk alsof iemand zijn keel schraapte. Slaapdronken sloeg ik de ogen op, maar in het halfduister van de slaapkamer kon ik niets bijzonders ontdekken. Gerustgesteld draaide ik mij om in een poging...

ACHTER DE GERANIUMS. Een paar jaar geleden hadden de oudjes in de zomer een huisje gehuurd, die nog vrij was, ongeveer één kilometer van het strand, in de kop van Noord-Holland. Het was een lange rit vanuit Drenthe via de afsluitdijk, maar de volgepropte Daf, zo lek als een mandje, bracht ze...

‘Wat is dat tegenwoordig op café - mag je er al niet meer roken?’ Chagrijnig duwt Rudy de sigaret terug in het pakje Pall Mall. ‘Tja, de tijd heeft niet stilgestaan,’ laat Peter zich ontvallen. De tapper schuift twee fel schuimende pintjes in hun richting. ‘Proost!’ zegt Peter...

''Uit die stoel jij, je zou gaan behangen'', en ze deed de tv uit. ''Ga niet zo te keer mens, je weet toch, dat ik het buskruit niet heb uitgevonden, ik kan niet behangen, het is veel te donker met dat kleine lampje.'' ''Je gaat wel behangen en rap, ik zit al maanden in de...

Het oude vrouwtje schreeuwde me nu toe dat ze mij haar maat zou geven. Toen ze uitgesproken was overmeesterde de grote Noor mij, trok mijn schoenen en sokken uit en smeerde een lijm onder mijn voetzolen. Hij trok vervolgens ook mijn trui en hemd uit en smeerde lijm met een kwast over mijn...

Ik hoor ook Noren de stoeptegels tellen waarover ze lopen. En sommigen staren in de jeugdherberg soms net als ik trouwens minuten naar een boterham met jam en dan wat er naast ligt, een ei en dan lopen ze weer terug naar de boterham met jam op het buffet, denken dan heel diep, vervallen dan in...

De oplossing is nabij, althans dat denk en hoop ik! We hebben besloten samen naar Afrika te gaan, nu nog niet maar over een aantal maanden, nu kan ik niets doen, maar tegen de tijd dat de baby zich aandient wel... De schulden van Ruud zijn afbetaald, net als de crematie e.d. Marjorie heeft haar...

'Lieve lieve Walter, denk eens aan mij, je bent net thuis en praat alweer over weggaan, je bent nog zó jong, je hebt je school, werk en ander verplichtingen hier.' Je haalt je schouders op, niet erg volwassen, hoe dring ik tot 'm door, wat zijn z'n plannen, werken of...? Natuurlijk mist hij...

Na doorgezakt te zijn met een stel vrienden in het stadcentrum, wacht ik nog een poosje, voor ik in de auto stap en via de IJtunnel de stad verlaat. De politie kent mij en mijn auto, ze zouden me aanhouden en controleren op alcohol, het zal niet de eerste keer zijn dat ik een nachtje op het bureau...

Hier sta ik dan. Ademloos met te veel lucht. Zelfs het zuchten doet nog pijn. Tranen zijn er allang niet meer. Gemiste kansen doen dat, weet je. Gemiste kansen laten zelfs de meest machoman huilen. Mag dat niet? Een huilende man? Jammer dan. Ooit was jij er. Jij. Met een hoofdletter. Jij die al...

Destijds was ik in Canada op familiebezoek. Op een middag zou er een 'house sale' zijn. Zo heette dat, als ik me goed herinner. Wat is een house sale? Dan stelt een dame haar huis beschikbaar voor een twintigtal vriendinnen, buren en kennissen en zo. Het hele clubje verwacht op een namiddag...

Ik loop mijn dagelijkse tuinrondje tot aan het eind van het tuinpad. Een zilvergrijze vierwieldrive nadert en stopt vlak voor mij. Een tengere, kleine vrouw springt uit de auto. "Ik heb een vogel overreden", zegt ze met kinderlijk trillende stem. "Ik bracht mijn tante naar de bushalte en toen...

De hitte van de dag bleef onder een deken van wolken hangen. Zelfs de krekels zwegen. De oude waarzegster Christina kon de slaap niet vatten en liep naar beneden voor een slok water. ‘Waag het niet om te gillen!’, siste plotseling een stem in haar oor. Een hand greep ruw naar haar keel. Het...

Als ik op een avond als deze, vol alcohol en sigaretten, om me heen kijk, weet ik dat alles zou geven om jou te zijn. Iedereen ziet jou zoals ik graag zou willen dat ze mij zagen. Niet omdat jij er meer voor gedaan hebt, maar omdat je krullen zo'n indruk maken. Ik wil je leven. Ik wil je vriendin....

Mijn beste vriendin Carry was enig kind, had een oom en tante in Amerika en kreeg als eerste een echte Barbiepop. Zo één met een metalen standaard waar de pop elegant in kon hangen en zelfstandig kon staan. De Barbiepop had een groene baljurk aan met een satijnen lijfje en de rok was overtrokken...

Vorig jaar zag ik hem voor het eerst, dit nectarzuigende insect, helicopterend rond de Rode Spoorbloem. D.w.z., een electrisch voortbewogen medemens, met wie ik min of meer bevriend was geraakt, had hem (of haar) messcherp gevangen in digitale megapixels. Terwijl ik vol ongeloof, een processierups...

Wij, dat wil zeggen Ger met mij en Anne met Peter op stap. Niks bijzonders aan, doen we gewoonlijk op vrijdagavond, we zijn een hecht clubje. Ger en ik horen bij elkaar, net zoals Anne en Peter. Niks mis mee, dat voelt vertrouwd. Net zo vertrouwd als onze tent, tent “Morgenster”. Ger en ik...

Het is zo een van die lusteloze zondagen. U kent ze wel: heel langzaam wordt de straat wakker, uiterlijk is alles rustig, pastoraal zelfs. Maar vanbinnen woekert de onrust. Het is een van die dagen die onvermijdelijk tot een ontevreden einde loopt. Waarin een mens met het gevoel zit dat hij die...

Het gebouw waarin wij gedoemd zijn aan onze ontwikkeling te werken, staat aan de rand van ons stadje. Ik schrijf over “ons” stadje omdat wij allen hier geboren zijn, we kennen elkaar dan ook door en door. Of… is dat wel zo? Arnold, Lydia en ik zitten, op ’t moment dat ik deze regels aan...

Ik heb geen zin meer in het spelletje dat hier gespeeld wordt, ik zit ook niet dicht genoeg op het vuur, men reageert zo vaak zo zuur. Ik kan alleen maar verwijzen naar "Grafdicht", zegt alles over hoe ik deze site de laatste maand beleef. Ik stap een wijle terzijde, spijtig betuig ik mijn...

Dat de heer Bartels een mooie man was, kon bepaald niet beweerd worden. Erger was, dat niemand dit beter wist dan hij; wat baat mij mijn riante kantoorflat als ik teveel jaren en te weinig haren heb, dacht hij moedeloos. ’t Was lunchtijd inmiddels. De heer Bartels duwde zich van de hinderlijk...

Ok, misschien heb ik een fout gemaakt. Er zijn zoveel kleine redenen om gewoon te doen wat je moet doen, en er is niet een echt goede reden om je mond te houden. Ergens neem ik mezelf dit kwalijk, dat ik niets zei. En het vreet me dus nu op. Ik baal. En nog steeds twijfel ik er over of ik het de...

Mijn vinger nadert langzaam de gietmetalen deurbel aan de zijkant van de poort. Is dit wel de goede beslissing geweest? Had het ook anders gekund? Geluidloos is mijn komst ergens verweg blijkbaar te kennen gegeven want na enkele minuten van een eeuwigheid te hebben gewacht hoor ik hoe eenvoudige...