Het berouw.

Vervolg op 'De verboden waarheid'.

Omdat ik geloof ging ik bidden om God te vragen of ik mijn moeder mocht zeggen dat ze een psycholoog nodig had.
Na dat gebed zette ik mijn dagtaken voort en dezelfde dag nog viel mijn oog in een winkel op een tijdschrift met een artikel over 'dagboek schrijven'. Ik pakte het op omdat ik al jaren dagboek schrijf, sloeg het weer dicht omdat het artikel me niet aansprak en het blad te duur was. Daarop zag ik een ander kleiner kopje op de cover staan: 'Als je moeder een autist is'. Ik sloeg het weer open en las in vette letters: 'Als je moeder asperge heeft'.
Ik kocht het en las dat de moeder in het artikel psychologische hulp heeft aangenomen. Dat deze moeder inzag dat de fout bij haar lag en niet bij haar dochters die door een autistische moeder waren opgevoed. De dochters hadden hun klappen er ook van gehad, maar de moeder was het probleem.
Voor mij was dit een gebedsverhoring en ik moest mijn moeder voorstellen een psycholoog te zoeken. Heel voorzichtig heb ik de voordelen van 'iemand om mee te praten', aan haar uitgelegd. Dat ik ook hulp heb gezocht als ik dat nodig had. En dat ze het maandblad 'Psychologie' moest kopen want daar stond het in.

Moeder wilde niet, ze zei dat één keer berouw genoeg was. Maar toen ik met haar brak melde ze dat ze naar haar huisarts wilde gaan. Een week later schreef ze terug dat deze had gezegd dat ze geen psycholoog nodig had en dat zij niet zo zwaar autistisch was.
Ik voorzag dat ze me nog jaren op deze manier aan haar lijn zou blijven houden. En zo was ik opnieuw het zwarte schaap van de familie, de enige die zich een christen noemde en niet wilde vergeven...
"Maar dit heb je!"
Twee vrienden, los van elkaar, probeerden me met dezelfde woorden moed in te praten.
Zonder resultaat.

Het hele berouwvolle schouwspel ging me de pet te boven. Ik was verbijsterd en kon de informatie nauwelijks verwerken.
Een school die zij haatte? Moeder had opzettelijk mijn educatieve ontwikkeling belemmerd? Dit ging mijn verstand te boven. En waarom vertelde ze dit nu?
Ik wilde de informatie toetsen aan een ander. Maar niemand wilde luisteren naar het verslag van het hele berouw. Behalve mijn zoon.
Veel later herinnerde ik me de doodsbedreiging, waar ze niets over had gezegd in haar 'berouw'. Als ze echt berouw had gehad, dan had ze die doodsbedreiging zeker ingetrokken.
Moeder had nauwelijks een traan gelaten, evenmin opengestaan voor een gesprek. En na aanleiding van dit 'berouw' zou ik nog veel meer onbesproken zaken ontdekken.

"Niet doen, een mediator is veel te oppervlakkig", zei mijn schoonzus die zelf ook een mediator is en de leugens van haar schoonmoeder na grondig onderzoek op eigen ervaring, feilloos doorheeft. Ieder goedwillend persoon pakt ze in. Voor moeder is zwaarder geschud nodig.
Mijn schoonzus heeft de doodsbedreiging niet gelezen, maar gelooft me op mijn woord, mij kennende en haar schoonmoeder kennende die tot deze bewoordingen in staat is. Elk lid van deze familie weet dat moeder zegt wat ze wil, hóe ze dat wil en wanneer ze dat wil. Wie haar tegenspreekt wordt genadeloos genegeerd, monddood en zwart gemaakt.
Een psycholoog of mediator, een handlezer, helderziende, het was allemaal al eens uit de kast getrokken door mijn moeder voor 'onze relatie' om mij voor haar kar te spannen, want daar kwam het altijd op neer.
Met een smekend gezicht speelt ze de zielige moeder die haar kind mist en ik ben de 'opstandige' dochter waar zij 'eeuwig' van zal blijven houden. Hoe verschrikkelijker ik ben, des te meer zal ze van mij houden met haar 'eeuwige moederliefde'. De mensen geloven dat kennelijk klakkeloos.
Mag ik dát even 'oliedom' vinden!

Al mijn vertrouwen in mijn moeder was weg en dat bracht me tot de volgende stap.

Slot.

Bedrog

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 32