De erfenis.

Vervolg op 'Het berouw'.

Na de dood van mijn vader in 2003, had mijn moeder zijn erfenis die hij mij had nagelaten in de vorm van een legaat, op haar naam geparkeerd. Ik had het toegestane vermogen van een bijstandsmoeder belastingvrij op mijn rekening kunnen ontvangen. En dat wist ik niet omdat ik niet werd ingelicht door mijn moeder.
In die tijd was ik succesvol bezig de eerste weggeefwinkel van onze stad op te richten en daarmee zou ik eind dat jaar in het jaarboek van de stad komen. Mijn geldloze ondernemerschap voelde als een ode aan mijn overleden vader.
Destijds dacht ik dat een erfenis opgegeven moest worden aan sociale zaken wanneer beide ouders waren overleden. Dat klopt. Maar deze moeder heeft haar kinderen gelegateerd en ze tijdelijk onterfd om hen het geld te kunnen geven. Als zij overlijd worden wij weer erfgenamen. En dat legaat had ik wel moeten opgeven als uitkeringsgerechtigde én grotendeels kunnen ontvangen als ik dat had gedaan. Maar moeder had anders besloten en alleen mijn zus en broers het geld uitgekeerd. Mij niet.

Moeder had mij in die tijd verteld dat het parkeren van dat geld 'legaal' was, maar ook een 'geheim'. Het was 'ons geld, mijn geld'. Jarenlang heb ik, in goed vertrouwen, met deze vage informatie rondgelopen. Na haar valse berouw wilde ik van dat 'legale geheim' af omdat ik haar vanaf toen niet meer vertrouwde. Ik hield me altijd keurig aan de regels omdat ik bang was voor de harde klantmanagers van sociale zaken. Ik had een goede reputatie om het vele vrijwillige werk dat ik heb gedaan op maatschappelijk en kunstzinnig gebied.
Destijds in 2003 wilde ik dat vage geheim van mijn moeder niet en ik wilde nu helemaal geen geheim met deze vrouw! De enige manier om er vanaf te komen, was: het geld aangeven.
Een sprong in het pekzwarte diepe, zo ervoer ik dat in oktober 2011, toen ik op het maandelijkse inkomstenformulier melde dat ik een erfenis had gekregen en daarmee de kant van de gemeente koos tégen mijn familie.
Omdat ik geen cent - dan mijn eigen uitkering - op mijn rekening had staan én geen bewijzen, plus een ongelooflijk privé verhaal, verliep dit alles uiterst verwarrend.
De muis in het pakhuis had het vuur geopend. Zat klein en doodsbang gevangen tussen twee tonnen met peperduur vuurwerk: sociale zaken [gemeenschapsgeld] en mijn familie [erfenis].
Van mijn familie kreeg ik geen bewijs en de ambtenaar 'blafte' bewijs, zonder uitleg.

Als eerste 'bewijs' viel er een dikke enveloppe A4 formaat op mijn deurmat. Ergens eind november 2011. Op sjabbat. Moeder komt altijd pesten op sjabbat. Ongewenste telefoontjes, brieven per post, e-mail, alles komt op sjabbat.
Ik maakte de post open en vond de rekeningen van mijn erfenis op de naam van moeder. Fikse sommen met geld schoten mijn bevattingsvermogen voorbij. Het bedrag zag ik nu voor het eerst. Het waren privé rekeningen. Geen officieel bewijs.
Ze had ermee gebankierd en gerentenierd, uitgeleend, aan mij gegeven, en ik zag dat ze mijn naam zelfs had vermeld als was ik zelf naar de bank geweest. Moeder had mijn geld beheerd alsof het van haar was!
Overstuur belde ik de enige rijke kennis die ik kende. Hij kwam meteen en bladerde door de map net zo verbijsterd als ik.
"Wist jij dit?"
"Nee!"
Dan bladerde hij verder met zijn neus in de papieren onder gebogen schouders draaiend op mijn piepende bureaustoel op wielen.
"Wist jij dit?"
"Nee!"
Dat gebeurde nog eens en telkens als ik 'nee' zei scheurde er iets in me los: ik heb niet gedaan wat mijn moeder doet....ik heb niet gedaan wat mijn moeder doet.....ik heb niet gedaan wat mijn moeder doet. Moeder is verantwoordelijk voor haar eigen daden. Ik had deze rekeningen nog nooit gezien, ik kende het bedrag niet en ik had niets gekregen. Mijn ongezond gemanipuleerd verstand trok aan mij om de verantwoording op me te nemen van wat zij had gedaan, maar de zuigkracht van deze hersenspoeling won het deze keer niet dank zij de nuchtere concrete vragen van deze kennis.
Haar leugens moeten mijn overtuigingen zijn. Willoos overgeleverd moest ik de schuld op me nemen van de misdaden van mijn moeder! Door achter elkaar 'nee' te zeggen, maakte ik mezelf vrij met de waarheid die uit mijn eigen mond kwam en was perplex.
Wat een doortrapte vrouw is dit!

Wordt vervolgd.

geld Discriminatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 41