Verliefdheid een soort ziekte?

Verliefdheid zal toch wel een soort ziekte zijn, vrees ik. Tenminste een duizelig makende kwaal. Een tijdelijke karakterverandering die samengaat met onderdanige gebaren, zich vastzuigende ogen, een hoogrode kleur, stotteren, een nerveuze jubelstemming en vergeetachtigheid voor de gewone dagelijkse dingen.

Kortom zo iemand gaat op een merkwaardige wijze opvallen in zijn of haar omgeving. Maar bij mij loopt dat anders. Ik sla dicht en druip af. Ik lijd in stilte. Een lijden dat het best te verdragen is in dromen. Een oplettende vriend kan mij hoogstens wat stil of op momenten afwezig vinden, maar verliefdheid zal men niet snel bij mij vermoeden.

Ik trek mij terug in het Pleistoceen van oergevoelens, die ik voornamelijk 's nachts een verhaal geef. Mijn geliefde ligt naast me en begrijpt mij woordeloos. Dat is rustig.
Ik behoef mijn arm maar om het koele kussensloop heen te slaan en hij is er, zo zacht en teder als alleen mijn hoofdkussen kan zijn.

In zijn armen drijf ik weg op wolken van genot. Alleen de ochtenden zijn vaak zo vijandig en kil.
Zo sleep ik mij enkele weken voort, totdat de ziekte vanzelf afneemt, langzaam uitloopt in hoofdpijn, veroorzaakt door een extra glaasje wijn.

Ontnuchterd neem ik het dagelijkse weer ter hand en niemand kan bevroeden hoe diep mijn eenzaamheid was.

liefde eenzaamheid z eenzaamheid ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 10 stemmen 568