Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Hulpverlenen

Mensen lijken op elkaar in hun gevoelens. We willen uniek zijn en denken regelmatig dat we gevoelens of reacties hebben die raar of bijzonder zijn. Het frappante is dat we ons het best laten geruststellen door voorbeelden waaruit blijkt dat we niet de enigen zijn die zich zo voelen.
Dat we niet uniek zijn maar dat alle gevoelens universeel zijn.

Empathie kan een sluipmoordenaar zijn. Je te veel inleven in anderen is voor niemand goed. Dan wordt het jezelf inleveren.

Mensen die hulpverlener worden kunnen zich meestal goed verplaatsen in de gevoelens van anderen. Hetzelfde talent wat hun helpt om mensen goed te begrijpen,in hun waarde te laten, kan hen jaren later juist de das om doen.

Een beetje meer afstand nemen kan geen kwaad. Sterker, mogelijk kun je mensen beter begeleiden door ‘iets meer achterover te leunen’.

Als je jaar in jaar uit intensief met mensen werkt, kunnen hun schrijnende situaties ‘onder je huid gaan zitten’. Dan kan er een moment komen dat je geen ‘verhaal’ meer kan horen. Met je wil en met je hoofd, wel. Je kunt echter onpasselijk worden van emoties van anderen, het sterke appel wat er op je gedaan wordt.

Mensen die in paniek zijn of wanhopig, kunnen moorddadig veel ruimte innemen. Dit kan alle energie uit je weg trekken. Met onpasselijk bedoel ik letterlijk misselijk. Niet omdat je geen zin meer hebt, of geen zin meer ziet maar omdat je lijf het niet meer op kan brengen. Je bent je grenzen voorbij. Dit is wat ze burn-out noemen.

Om te voorkomen dat je je slachtoffer gaat voelen van de emoties van anderen, is het belangrijk om iets toe te voegen aan al die warmte en empathie. Grenzen stellen, duidelijk en consistent zijn, niet teveel meebewegen met al het verdriet, de boosheid en wanhoop. Voor sommigen klinkt dit hard en koud. Het tegendeel is waar.

Hulpverleners die dit kunnen, blijven duidelijk en betrouwbaar in het contact met anderen en houden het langer vol. Ze houden voldoende energie over voor degene die om hulp vraagt.

Het mooie is dat ze oog hebben voor de verantwoordelijkheid van de ander. Iedereen heeft een eigen verantwoordelijkheid. Mensen begeleiden bij het oppakken van verantwoordelijkheid in het tempo wat bij hen aansluit, is het beste wat je iemand kunt bieden. Weinig mensen willen volledig afhankelijk blijven van anderen.

Hulpverlenen is niet ‘pamperen’ zoals men nogal eens denkt, ook niet de regie helemaal overnemen, hulpverlenen is niet in de kou laten staan. Er zijn mensen die niet geleerd hebben, of niet het vermogen hebben om verantwoordelijkheid te nemen. Alles overnemen van iemand, is niet de oplossing.

Op het moment dat je je als begeleider slachtoffer gaat voelen, neem je vermoedelijk ook niet voldoende verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid om te beseffen dat je zelf ook ruimte en energie nodig hebt en dat je hier zelf voor moet zorgen.

Tot slot, het besef dat iedereen dus jij ook, in omstandigheden kan komen dat je iemand nodig hebt die naar je luistert, met je meedenkt en misschien zelfs even de regie deels overneemt, houdt je als hulpverlener nederig.
Je staat niet boven iemand. Je werkt samen.

Schrijver: Mohair
Inzender: monique louis, 6 februari 2013


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.4 met 10 stemmen 535



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
7 februari 2013
Email:
joke19041hotmail.com
Een beschouwing om eens goed over na te denken.
En ook goed geschreven Monique.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)