Driejarige peuter overleden in Utrecht

Ik voel ‘m al aankomen. Dit bericht, dat ik vanochtend in de krant las, gaat kritiek opleveren.
En wel aan het adres van De Hulpverlening.
Ik ga hier niet mijn- voor- de- handliggende reactie geven op dit doodsbericht. Ik ben moeder van een peuter en ik deel mijn reactie met die van de rest van de mensheid.

Wel wil ik vast een lans breken voor de Hulpverlening.
Wat me stoort is dat dezelfde mensen die commentaar hebben op de gezinsvoogden in Nederland, voor een groot deel dezelfde mensen zijn die niets moeten weten van Centrum Jeugd en Gezin en andere opvoedpolitie.
‘Bemoei je niet met mijn rol als ouder, sodemieter nou gauw op’ hoor ik regelmatig.
Vaak zijn dit mensen met een goede baan (en meestal niet in de zorg of hulpverlening) die redelijk tot prima functioneren.
Het ligt voor de hand om in te schatten dat ze niets tegen de Partij van Mark Rutte hebben. Met andere woorden: ‘er gaat al genoeg geld naar de zorg, mensen moeten gestimuleerd worden om hun eigen boontjes te doppen’.
(’Eigen boontjes leren doppen’ is een van de belangrijkste pijlers waarop de hulpverlening in Nederland is gestoeld, maar dit terzijde)

De meeste mensen worden al moe als een goede vriendin, buurvrouw of schoonzus een paar keer leegloopt over haar zorgen en problemen.

Veel mensen vinden het belangrijk om te laten weten dat hulpverleners hun werk niet goed doen. Dat ze op tijd hadden moeten ingrijpen omdat ze verantwoordelijk zijn voor de ouders in Nederland die niet zo capabel blijken te zijn.

Ouders zijn in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor hun kinderen. Bemoeizorg is in Nederland uit den boze. Respect voor de eigenheid en eigen verantwoordelijkheid van mensen vinden we met zijn allen belangrijk. Begeleiding mag niet betuttelend zijn. Toch?

Enig idee hoe ingewikkeld het kan zijn om met mensen om te gaan die om wat voor reden dan ook (verstandelijk gehandicapt, psychiatrische stoornis, verslaafd) moeilijk in staat zijn om die verantwoordelijkheid voor hun kinderen op te pakken? Te snel ingrijpen is slecht, te laat ingrijpen is soms dodelijk.
Om dat goed te kunnen en goed te kunnen inschatten is een vak, een professioneel vak waar mensen voor worden betaald. Dus kritiek en feedback hierop mag.

Maar dat kort door de bochtgeschreeuw van mensen die geen notie hebben, dient geen enkel doel. Het is een uitwas van wat de laatste jaren een trend is geworden in Nederland. Iedereen heeft een mening en iedereen mag die mening kwijt. En de media voeden dit door het lekker te ‘hypen’. De Telegraaf voorop.

Nee, ik werk niet bij bureau Jeugdzorg en ook niet als gezinsvoogd.
Wel als hulpverlener die zich af en toe opwindt als de gezinsvoogd niet snel genoeg ingrijpt of in actie komt.
Ik geef deze kritiek vanuit werkervaring in het ‘veld’ en dan nog is het slechts mijn kritiek, die ook nog eens verschilt per situatie.
Ik heb er geen belang bij om Bureau Jeugdzorg te verdedigen maar ik kan me wel inleven in de enorme dilemma’s waar je voor komt te staan als gezinsvoogd of medewerker van Bureau Jeugdzorg.
De stompzinnigheid van mensen die direct klaar staan met hun beperkte (voor)oordelen maakt me soms razend. ’Goed opvoeden’ is sowieso een onderschatte vaardigheid. Er zijn te weinig mensen (lees: ouders) die dit hardop erkennen. Bij deze: ik vind het bepaald geen eitje.

Ik zal me drie keer op mijn hoofd krabben voordat ik mijn mening over kerncentrales naar buiten schreeuw want dan zal ik me toch eerst nog veel meer moeten verdiepen in dit onderwerp. De informatie die de gemiddelde Nederlander hierover heeft heb ik ook, maar dat is niet genoeg voor een zinvolle bijdrage aan de discussie.

Dan ga ik om te beginnen eerst eens een keertje uit eten met Wubbo Ockels. In een gezellig eettentje in Borssele. Op zijn minst.