Inloggen
voeg je column toe

Columns

A room with a view

Onlangs heeft een goede kennis van mij (laten we hem voor het gemak Piet noemen) een knieprothese laten plaatsen. Dat klinkt simpel, maar is het natuurlijk niet. Piet liep al jaren slecht en met name het opstaan uit bed ging, naar eigen zeggen, steeds beroerder. Dat kwam overigens niet omdat hij te lui was om uit zijn bed te komen. “Jongen, mijn knieën maken tijdens het opstaan zo’n kolere herrie dat ik tegenwoordig ruzie met de buren heb vanwege geluidsoverlast.”
Uiteraard zit niemand op een operatie te wachten en zo ook Piet niet. Hij probeerde het onvermijdelijke zolang mogelijk uit te stellen Toch kwam onherroepelijk het moment dat verder uitstel onmogelijk werd. Met flinke tegenzin vertrok hij naar het ziekenhuis. “Ik weet wat ik heb en wat ik krijg moet ik maar afwachten. Wat moet ik met zo’n stuk metaal in mijn poot?”
Omdat Piet maar weinig familie heeft ben ik een aantal malen op bezoek geweest. Mijn eerste bezoek aan Piet was een dag of twee na de operatie. Van de immer vrolijke Piet was maar weinig over. De operatie was goed gelukt, er waren geen complicaties opgetreden en de dokter was tevreden. Op gemaakt vrolijke wijze (waarom doen we dat eigenlijk?) vroeg ik daarom hem hoe het was. “Beroerd jongen. Die poot doet verdomde zeer, het eten is hier niet te hachelen en slapen is bijkans onmogelijk.”
Ik vroeg of het slechte slapen door zijn nieuwe knie werd veroorzaakt, dat bleek echter niet het geval. Het kwam door wat Piet de ‘omstandigheden’ noemde. Hij lag op een zaaltje met vier man. Op zich wel plezierig vertrouwde hij mij fluisterend toe, maar één van de zaalgenoten bleek een geestelijk minder valide dame die haar heup had gebroken. “Zielig hoor, maar dat mens ligt de hele nacht te huilen, gek word ik er van.” Bovendien stond de installatie om de vuile ondersteken te spoelen ook vlak naast de deur van de zaal, en die deur had de hele nacht opengestaan…
Twee dagen later belde een uiterst vrolijke Piet mij op. Hij was inmiddels overgeplaatst naar een revalidatiehuis in Abcoude, of ik niet nog een keertje op bezoek wilde komen, hij wilde zijn prachtige kamer laten zien. “Echt een room with a view.” Details wilde hij niet kwijt.
Nieuwsgierig reed ik de volgende dag naar Abcoude. Het revalidatiehuis bleek gloednieuw. Naast herstellende patiënten zoals Piet zag ik dat er ook kamers waren voor mensen die, zeg maar, in de laatste fase van hun leven verkeerden. Het kon slechter, dacht ik nog.
Trots liet de inmiddels met twee krukken lopende Piet mij zijn éénpersoonskamer zien. Plasmascherm aan de muur, telefoon, internetaansluiting voor zijn laptop en een eigen badkamer. Met een grote grijns op zijn gezicht trok hij de gordijnen open. Nu begreep ik wat hij bedoelde met de uitdrukking ‘a room with a view’: zijn kamer had uitzicht op de begraafplaats!
“Leuk voor die oudjes verderop in de gang,” was zijn commentaar.

Schrijver: Koen Vugs, 2 april 2011


Geplaatst in de categorie: algemeen

2.0 met 1 stemmen 147



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)