Horecaffers
De horeca lijdt een kwijnend bestaan, op enkele uitzonderingen na, die worden door snobs vereerd, meestal ten onrechte. Die tenten zijn duur en je gaat met honger van tafel.
Nergens krijg je voldoende groenten en de vitamientjes zijn toch zo belangrijk. Een loempia is gezonder, die zit vol taugé en is gefrituurd in gezond vet, dat wordt gecontroleerd. Er wordt zelfs een certificaat voor uitgereikt.
Beroepshalve heb ik, gesponsord, in veel dure restaurants gegeten. Zelfs met Michelin-sterren. De mensen die al die sterren uitreiken letten maar op drie dingen, zijn de porties klein genoeg, liggen er twee peultjes onder het lapje hond of kat en vooral smaakt het voldoende naar rubber.
Waarin de jammerlijke lap vlees zo taai geworden is interesseert niemand. Persoonlijk denk ik dat het meestal afgewerkte carter olie is. Nochtans was mijn gastheer altijd van mening dat hij weldadig bezig was. Hoe komen die mensen toch aan zo'n wansmaak? Zij hebben helemaal geen smaak. Als het duur is zijn ze royaal, daar gaat het om!
Menigmaal moest ik eerst de saus, meestal bestaande uit kattenkots, van mijn lap rubber krabben. Ik ben niet kinderachtig, maar daar ging mijn sterke maag verwoed tegen protesteren.
Bij goedkopere restaurants was het precies hetzelfde. De gewone man moet toch ook 'genieten'?
Er was een verschil het vlees smaakte niet naar rubber, maar vagina. Vraag niet hoe het kan, maar 'toevallig' ken ik die smaak. Om de soep pittiger te maken plast iemand in de keuken er in. De saus bestaat bij deze eenvoudige lieden gewoon uit snot.
Er is een uitzondering: een eenvoudige eetgelegenheid. Wat je ook bestelt het smaakt goed. Je krijgt eerst gratis warme broodjes met een heerlijke saus zonder vet. Patat, gebakken aardappels, drie soorten goed bereide groenten en een gepofte aardappel. Zelfs het vlees is verrukkelijk. Als je moet afrekenen blijf je glimlachen en geef je de bediening een ruime fooi. Het adres geef ik niet. Deze gelegenheid zit altijd vol. De eigenaar is rijk, maar stopt niet omdat hij zoveel plezier in zijn werk heeft en toch drie maal per jaar met vakantie gaat. Ook met Kerstmis, de tijd waarin de meeste vreetschuren zich verdringen om je binnen te halen en hun slag te slaan.
In ons dorp werd met veel tamtam de komst van een Italiaans restaurant aangekondigd. Tegenwoordig ga ik die nieuwe dingen alleen proberen.
Het voorgerecht bestond uit een minuscule hoeveelheid penne, snot en een lapje salami boterhamworst dat uit elkaar gehaald door het zootje was gemengd.
'Slechts' € 11.50.
Het hoofdgerecht was aangekondigd als in wijn gesudderd kalfsvlees. Natuurlijk kreeg ik mijn mes er slechts met moeite door. Het vriendelijke serveerstertje gaf ik vijf euro en zei dat ik de baas wilde spreken. Een norse man naderde mijn tafel. Vriendelijk vroeg ik hem of hij mijn mes in het product wilde zetten. Hij weigerde. Toen werd ik echt kwaad en voegde hem toe dat er geen vlees op mijn bord lag maar dat hij de oude zolen bij de schoenmaker weghaalde en nog geld toe kreeg omdat de nobele ambachtsman blij was van zijn rommel af te zijn. Hij werd boos. Als ik niet gedreigd had zijn kop naar de andere kant te draaien had hij mij aangevallen. De eenvoudige grappa voor tien euro vond ik ook schandalig. Niemand hield mij tegen toen ik zonder te betalen deze 'Italiaan' verliet.
Om mijn honger te stillen ging ik naar de snackbar, waar in ieder geval het vet gezond was.
Tevreden ging ik volgepropt naar huis. Ik was minder kwijt dan bij die nep Italiaan. Voor minder dan de prijs van twee grappa.
Weemoedig dacht ik aan mijn jeugd, de ober met enorme platvoeten, een beetje roos op zijn schouders, gekleed in een glimmend zwart pak, een wit overhemd en een stropdas, die menigmaal in de soep had gehangen. Zo'n man wilde uitsluitend kwaliteit serveren. Hij leefde van het apart berekende bedieningsgeld, maar hij kreeg menige fooi, omdat hij heerlijke saus aan tafel bereidde.
Zo gaat alles voorbij,ik hoop dat de huidige devaluatie van een goed diner ook over gaat.
Mijn boek kost ook minder dan twee glazen grappa. Het is humoristisch.
Titel: 'Als ik me ophang breekt het touw'. Zie de site van
www.uitgeverijdebrouwerij.nl
simpc.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: humor
Restaurant
151
Geef je reactie op deze inzending: