Een geslaagde mislukking
Om voor mij duistere reden hoorden de typografen tot de elite onder de arbeiders, die toen nog bestonden. Een uitgestorven ras. Die grafische mensen konden ontzettend zeuren. Het was komisch om ze aan te horen. Heel gemakkelijk kletsten zij een half uur of op een visitekaartje een naam een punt hoger of lager moest.
Ze rekenden met een twaalfdelig stelsel. Exclusief, waarom gewoon doen als je ook interessant kon doen. Twaalf punten was een cicero of augustijn. Een gewone meter had 1260 punten. Een punt was dus bijna net zo dun als krantenpapier.
De handzetters raapten de letters uit een zetkast bij elkaar en vormden dan in lood en spiegelbeeld het zetwerk dat afgedrukt kon worden. Er waren ook zetmachines. Eerst moest je handzetter zijn om voor machinezetter te mogen gaan leren. Dat gold ook voor het diploma leermeester gezel. Beide functionarissen verdienden ongeveer een stuiver per uur meer.
Er was een organisatie opgezet om van gewone jongens handzetters te maken.
Vier dagen werken en een dag naar school. De werkgever moest de schooldag door betalen. Van de een of andere instantie kreeg je het reisgeld naar de school vergoed. Na vier jaar kon je het begeerde diploma behalen. De familie was ademloos van bewondering. Een gediplomeerde letterpikker stond bij de verwanten in hoog aanzien.
Bovendien was je lid van een pensioenfonds en dat terwijl je het al zo goed had met je AOW.
Twee vrienden en ik besloten hoog te grijpen. We begonnen in onze vrije tijd voor het patroonsdiploma te studeren, dit stond gelijk aan een MTS diploma.
Zodra we het in bezit hadden, na vier jaar zwoegen, verbeterde de offset druk. Het lood werd langzaam verdrongen. Met de fotografische zetmachines was ook al veel mogelijk.Daar stond je dan met je papieren. Eeuwenlang was de grafische wereld een ambachtelijke geweest. Het werd in de kortste keren een industrie.
Gelukkig kon ik bij een firma vertegenwoordiger worden die zetmachines verkocht en had ik een voorsprong door mijn kennis van het zetten, door mijn patroonsdiploma wist ik waar de leiding mee te kampen had.
Voor een keer had ik geen pech. Mijn verkopen waren tamelijk spectaculair.
Zo heb ik mijn hele leven van al mijn ongerief een succes weten te maken.
Het kostte weinig moeite omdat ik een flexibele geest heb, maar ik werd er wel eens chagrijnig van.
Na mijn pensioen heb ik een boek geschreven. Door mijn gedram wordt het een redelijk succes.
Mijn columns schrijf ik omdat ik gedwongen word door mijn kritische geest.
simpc.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: algemeen
Handzetter
155
Geef je reactie op deze inzending: