Een blije doos
De twee broers Maarten en Frank Meester zijn te gast bij Wim Brands, in zijn programma ‘Boeken’. Beide broers zij filosoof. Ze vertellen over hun nieuwe boek, getiteld ‘Meesters in het hier en nu’.
Maarten vertelt. Waarom wordt het nieuws zo gehypt? Omdat we zo’n klein bewustzijn hebben komt het pas binnen als het als een hype gebracht wordt. Hoe komt het dat we zo’n klein bewustzijn hebben.
‘Zou dat misschien kunnen komen doordat je een box consciousness hebt, zoals de druïdefilosoof Philip Carr-Gomm dat noemt? Doordat je bewustzijn als een doos is, te afgestompt om het echte leven nog toe te laten?'
Heeft dat er misschien mee te maken dat u wakker wordt in een doos, uw huis, dat u daarna in een kleinere doos, uw auto, weer naar een grotere doos rijdt, uw kantoor, waar u de hele dag naar een kleinere doos kijkt, uw beeldscherm? Dat u dan weer in die autodoos terugrijdt naar uw woondoos en daar 's avonds weer naar een kleinere doos kijkt, uw tv? Wie zo leeft, zeggen druïden, kan niet verwachten dat zijn bewustzijn openstaat voor het echte leven.’
Duf staar ik naar het scherm. Volgens mij zit ik zelf de helft van de tijd met mijn hoofd in een doos. Via een kiertje in deze doos sijpelt er kennelijk nog een klein straaltje van mijn bewustzijn door.
Alsof de wereld, het leven slechts bestaat in mijn hoofd. Een hoofd met over elkaar struikelende gedachten. Onderzoekende, liefhebbende, zeurende, ronduit agressieve, soms euforische, regelmatig repeterende zinloze gedachten.
Kijk toch om je heen is de boodschap. Zie, doe, luister en voel. (waar heb ik dit eerder gehoord, Ramses Shaffy?).
Hoe doe je dat? Hoe kun je je bewustzijn vergroten?
Zet je tv de deur uit. Ga zelf ook de deur uit, beweeg iedere dag minimaal een uur liefst in de natuur, let op wat je eet, aldus Maarten Meester. Doe iets wat je volle aandacht vraagt, focus.. lees boeken. Liefst filosofische. Maarten heeft een fris gezicht, een rustige stress-loze stem, hoor ik, geen kilo teveel aan het lijf, zie ik.
Met andere woorden: zet je zintuigen open en laat je gedachten even voor wat ze zijn. Leef in het moment, iets anders heb je niet.
Mijn kans op dat moment, komt sneller dan ik denk.
Die zondagochtend op de ijsbaan, val ik even helemaal samen met het leven.
Mijn lijf tintelt van energie, het enige wat ik denk is links, rechts, ja zo gaat ie goed'. Ik ben alert en met mijn volle aandacht in het hier en nu. Kortom, nu overdrijf ik een beetje, ik geniet. Wel een half uur lang.
Dan fluit de ijscontroleur op zijn fluitje, gebaart streng met zijn arm: alle schaatsers moeten van het ijs.
Ruw word ik uit mijn moment gehaald.
Ik keer me te snel om en paf, geen doel en geen opzet, ik klap tegen het ijs. Krak, zegt mijn linker pols. Mijn bewustzijn vernauwt zich van de pijn. Ik voel me wreed verstoord in mijn zen-zijn. Aan het eind van deze zondag verlaat ik het ziekenhuis met een mitella om en mijn linkerarm in het gips. Mijn zoon vindt het reuze interessant.
Linkshandig als ik ben, doe ik nu alles met mijn rechterhand. Ik stimuleer eindelijk mijn andere hersenhelft. Dit schijnt heel goed te zijn voor de grijze cellen. Ik voel me gezegend en raad het iedereen aan (heeft u weleens uw billen afgeveegd met uw rechterhand? Vast. Ik nu ook. ik ben hier trots op). Het vereist mijn volle aandacht. Net als het indoen van mijn lenzen, het smeren van mijn boterham, het scannen van mijn chipkaart in de bus. Niks geen routine, geen kans op afstomping. Omdat ik nu niet kan sporten, wandel ik vaker buiten. Ik zit niet langer met mijn hoofd in een ‘doos’ maar voel ten volle dat ik leef.
Ik heb het hoogst haalbare bereikt, ik ben nu een ’blije doos’.
Inzender: monique louis, 26 januari 2013
gmail.comGeplaatst in de categorie: filosofie
bewustzijn
3.864
Geef je reactie op deze inzending:
Vind ik moeilijk, iedere week een stukkie. Klinkt als een zwaktebod en dat is het ook;-)ik ga er naar streven.
Heb bewondering voor de wekelijkse creativiteit van de dagcolumnisten (applaus)