Vriendschapsverzoek

‘Zal ik het doen?’, vraag ik aan mijn man en kinderen. Al een paar dagen vraag ik me af of ik een vriendschapsverzoek van een oude liefde op Facebook zal accepteren. Man en kinderen reageren niet positief. ‘Waarom zou je?’ ‘Wat moet hij van je?’ ’Je hebt papa toch!’

Wat ik hoor is angst. Ongegrond. De papa waar mijn kinderen het over hebben maakt mij gelukkig, die krijgt de kans niet een oude liefde te worden. De oude liefde ‘moet’ niks van me, denk ik. Die heeft zijn kans gehad, is gewoon nieuwsgierig. Net als ik.

Toch twijfel ik, maar waarom? Nieuwsgierigheid is niet erg, die leverde eerder hernieuwde contacten op met oude klasgenoten, met nichten en neven waarvan ik niet meer wist hoe ze er uit zien. Met hen deel ik een verleden en soms nog hetzelfde gevoel voor humor, wat ooit de basis voor de vriendschap was. Waarom het contact verloren is gegaan, is soms een raadsel. Gewoon verwaterd.

Dat is het verschil,met die oude liefdes verwaterde de relatie niet. Het ging uit! Erger nog, iemand maakte het uit! Voor één van beiden of voor allebei, een pijnlijk moment. Wie wil daar nou aan herinnerd worden? Ik niet! Het voelt als falen. Vol afgrijzen valt mijn blik wel eens op zo’n programma als Memories, oude liefdes vallen elkaar in de armen, hebben elkaar niets of heel veel te vertellen en soms gaan ze weer verder waar ze ooit gebleven waren. Daar kan ik me niets bij voorstellen, uit is uit!

Ik kijk toch even naar de foto. Is hij getrouwd, kinderen, gelukkig? Het is een hele gewone man met een leven, zonder mij. ‘Hoe is dat mogelijk?’, vraag ik me, een beetje beschaamd, af. Maar zonder hem heb ook ik een leven natuurlijk, een prima leven. Van falen is geen sprake. Hij is iemand met wie ik een stukje verleden deel, die ik ooit de moeite waard vond. Ik accepteer, mijn nieuwsgierigheid wint.

Uitmaken kan altijd nog.

Meer lezen kan, www.evataal.wordpress.com