Helaas, gewoon...
Nog geen koffie op en dan een rekening van het gasbedrijf krijgen. Niet zomaar een rekening. Een rekening van drieduizend euro. En dertien cent.
Bellen, bellen en nog eens bellen.’Hebt u toch echt gebruikt meneer. Misschien ligt het aan uw meter, meneer. U moet het helaas gewoon betalen, meneer.’
Helaas? Gewoon?
Een uur later wandel ik helaas gewoon het gasbedrijf binnen en vraag naar de executing manager director.
Of ik een afspraak heb.
‘Nee, helaas niet, gewoon. Dus verzin ik het eerste wat bij mij opkomt: ‘ik ben verslaggever en wil graag wederhoor inzake een artikel dat morgen in de krant komt.’
Binnen één minuut zit ik in een comfortabele stoel in een comfortabel kantoor dat niet eens zo erg naar gas ruikt.
Nog een minuut later schrijdt de manager director binnen. Zijn hakken maken saluerende geluiden op de glanzende stenen vloer. Hoogglans instappers guitig onder de strakke pijp vandaan.
Blauw overhemd, Armani, witte boord. Felrode das met goudgele figuurtjes.
Ik ril: konijntjes!
Een rijke wolk van gastershave danst voor de man uit. Slap handje: ’Van Dromelaere,’ stelt hij zich voor. ’Wil je wat drinken? Koffie? Fris? Water? Of voelen we al voor een biertje?’
Dan zit hij. Achter zijn bureau dat vol ligt met iPhone’s, iPad’s en macbook’s. Beeldscherm op Facebook, het digitale drijfhout van internet. Kortom; ik zit tegenover een etalage van vormgegeven succes.
‘Nou wat zijn de problems?’
‘Drieduizend euro,’ zeg ik. ‘Voor het gebruik van gas. Vind je dat niet geestig? Al zou ik een jaar mijn kamer van drie bij twee op veertig graden houden zou ik nog niet aan dat bedrag komen.’
‘Uw gasmeter misschien stuk? Kunnen wij ijken.’
‘Niks ijken, doorscheuren die rekening.‘
‘Dacht het niet, ons beleid staat ons niet toe zomaar een rekening door te scheuren.’
‘Is dat zo? Mag ik u citeren?’
‘O ja, u werkt voor een krant hoorde ik van Bepje beneden. Waar blijft die doos eigenlijk.’
Hij tikt driftig wat cijfers in op zijn mobiel.
‘Bepje, je neemt wel de tijd hè met dat scheren van je benen. Hoe zit het met mijn bestelde consumptie? Geweldig!’
Hij hangt op. ‘Komt allemaal zo. Nou welke krant?‘
‘Je mag drieduizend keer raden. Het begint met een T. en om je te helpen; er staat ook nog “de” voor. Gaat er een licht op? Ik heb al een kop voor het artikel. Wat vind je van deze: “Gasbedrijf stuurt torenhoge rekeningen naar nietsvermoedende klanten.”
Of deze? “Maffiapraktijken van gasbedrijf aan de kaak gesteld. Wanneer grijpt overheid in?”
Of deze? “Komt Gasbedrijf weg met oplichterspraktijken?”
Hij wuift een denkbeeldig pluisje van zijn broek.
‘Oké, daar zitten wij niet op te wachten.’
‘Ik zit ook niet te wachten op een rekening van drieduizend euro, helaas gewoon.’
Hij staat op. ‘Goed, ik zal een cheque uitschrijven.’
‘No way, helaas gewoon. Contant bitte. Dan betaal ik de rekening en voorkomen wij dwangbevelen en deurwaarders.’
Hij belt Bepje weer: ’Bepje, laat dat bier maar zitten. Breng even drieduizend euro uit de kleine kas.
Lekker wijf trouwens die Bepje, weet je dat?,’ zegt hij terwijl wij wachten. ‘Iets teveel haar op de benen maar voor de rest niet onverdienstelijk neukable.
Wij van het managersteam noemen haar gekscherend, Bedje hahah.’
Nadat Bedje het geld gebracht heeft, staat hij op en geeft mij het geld:
‘Fijn het was een genoegen zaken met u te doen,’ zegt hij zijn hand uitstekend.
‘Dat genoegen was geheel aan uw kant’, antwoord ik zijn hand negerend.
‘O ja,’ zegt hij als ik de deur open. ‘U bent helemaal geen verslaggever hè?’
‘Als u dat zo goed weet, waarom betaalt u mij dan toch dat geld?’
‘Omdat u het in de publiciteit zou hebben gebracht, daar heb ik geen trek in.’
‘En ik heb geen trek meer in uw bedrijf. Ik zoek een andere leverancier, helaas gewoon.’
Dan sluit ik de deur maar hoor zijn laatste woorden;
‘Krijg het gas.’
gmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
gas
144
Geef je reactie op deze inzending:
Ik was te verbouwereerd om kwaad te worden. Werd ik veel later pas.