Verwante

(voor Anna Enquist)

Haar blanke, meisjesachtige pianovingers met schone zacht-rose nagels (keurig afgerond) lagen als reusachtige rupsen loom op het schilderlandschap van haar verzamelde dichtwerk, met zo ongeveer het aura van een bloeiende treurwilg bij maanlicht. Ik vermoed dat er tijdens de arbeid in deze vingers dezelfde ontspannenheid bestaat.
Zij speelt een geraffineerd spel van aantrekken en binnenhouden met een bovenaardse charme, die de meest doorwinterde koele kikker doet ontzetten. Wanneer zij lacht, dan worden haar intelligente amandelogen als zwarte pretkieren, die mij doen denken aan behaarde brievenbussen, waar ik ook zo graag doorheen wil kruipen, al is het alleen al om de kriebelingen over mijn verwonderde huid.
Maar zij slaat de ogen weer wijd open (net als twee van haar vingers, terwijl ik in een reflex naar haar mooie benen kijk) en vanachter haar bruine uilebril met een degelijk valbreekkoord spiedt zij als een gerenommeerd lerares Nederlands in het rond, trefzeker op jacht naar meesterlijke woorden, maar wie beter kijkt ziet her en der haar niet te verschuilen verlegenheid (of is ook dat onderdeel geworden van een door het verstand gecorrigeerde pose?) naast het gestolde verdriet, dat is gaan klonteren in haar geharnaste pupillen.
Zij hanteert de zoete verleiding niet als een vorm van afweer en zij bezondigt zich zeker niet aan lichtzinnige koketterie, in haar eenzame tranendal (de lang repeterende pijnscheuten van geschonden veiligheid) bouwt zij een solide vesting (er zit een handgemaakte knuffelberin in het zorgvuldig verpakte cadeau) tegen alom oprukkende verwering, de angstgaten in haar door klassieke muziek gevulde zielshoogte, waar terecht, met de woorden als nootachtige danspartners, het blijde meisje blijvend danst.

Verwante Enquist An Enquist Anna

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 265