(voor Pamela Moore (1937 - 1964))
Jij bent geboren op 22 september 1937 in New York City. Jouw ouders Don en Isabel Moore waren allebeide schrijvers. Don redigeerde pulpromans en schreef strips en Isabel schreef voor 'Redbook' en 'Cosmopolitan' en zij schreef drie pulpromans voor Rinehart & Company. Rond 1945 zijn jouw ouders gescheiden. Jouw vader verhuisde naar Los Angeles, waar hij als een verhaalredacteur voor Warner Brothers en RKO Pictures werkte. RKO Pictures werd in 1928 door de Joodse…

Het douchen duurde twee lange uren en al die tijd wachtte ik hier op. Het stond mij tegen geconfronteerd te worden met het landschap; het onheilspellende panorama van haar verwoeste borstpartij....
De woonkamer was in Engelse sfeer ingericht, geheel in overeenstemming met opleiding en interesse van mijn vriendin.
En aan de wand het formidabele schilderstuk, getuigend van het onoverwinnelijke, het om zo te zeggen onontkoombare talent dat ieder mens bezit en dat radicaal tegengesteld lijkt aan de…

Hij monsterde de kale plekken op mijn keukendeur, bekeek ze vluchtig en met deskundige ogen en kwam tot een diagnose als moest hij die als een arts stellen. Met zijn expertise zouden de werkzaamheden een uur in beslag nemen. Verf en gereedschap zou hij meebrengen. En zo wachtte ik de dag af waarop hij zou komen.
De deur veranderde onder zijn handen welhaast in een spiegelende, gladde witte "ijsvlakte" of inderdaad in een spiegel, tot mijn tevredenheid, alsof de denkbeeldige "wonden" genezen…

Deze keer waren we naar Zwembad "De Drieburcht" gegaan (de naam is gemunt door een oude vriendin van me en verwijst naar de drie stoere torens in het stadswapen van onze stad). Mijn vriendin van lange jaren spartelde flink in het water en sloeg haar fragiele beentjes uit als een kikkervisje maar we zwommen in een klein, afgeschermd gedeelte van onze fraaie accommodatie, die overigens bezet was, zoals eerstdaags Zwembad "Stappegoor" door een menigte wilde rakkers die enthousiast een speeltoestel…

Al de hele dag was het geluid van hamers en van boormachines te horen dat door het dunne plafond drong dat onze woningen scheidt. Geen ongezellig geluid, hoewel velen het hiermee oneens zouden zijn, en nu eens bij hoge uitzondering een teken van leven, van welk leven dan ook. De flat staat leeg nu de buurvrouw die jarenlang in stille, placide afzondering niets van zich liet horen, zonder afscheid te nemen met stille trom vertrokken is (af en toe had ik haar weleens gesignaleerd in een tuinstoel…

De bus volgde steeds de welbekende route (Von Weberstraat, Heikantlaan en verder): het parcours dat naar jou voerde, dat leidde naar je kleine huisje, in het voorjaar omringd door talloze krokussen en waar de "psychiatersfauteuil" voor me klaarstond.
Je weigerde mij je armen; je armen die ik "apenarmen" zou willen noemen en aan je borst mocht ik nooit rusten.
Nu bezoek ik de andere vriend die mij zijn schouder biedt......

Opa, op die oude foto zie ik je beeltenis (het nette pak met de pochet....). Als kind stond ik aan je graf en wenste je toe: "Rust zacht, lieve opa!"
De armoede die je kende, kon je nauwelijks dragen maar in je "rijke tijd" was je vrijgevig, tot verbazing en ontsteltenis van de goegemeente. Ze noemden je in de stad "koperslager Broeckx" en het domicilie van je gezin was aan de Oude Markt.
Op de foto is je dunne haar gescheiden en heb je kennelijk de dodelijke ziekte al onder de leden. Welke…

Zijn levenswerk en zijn levensdoel vormen zijn draaiorgel en de muziek die het voortbrengt: chansons als "Daar bij die molen". Rustig, kalm en gelaten zit hij naast het orgel, een strohoed op het hoofd. Al tachtig jaar,
Het orgel is bont en kleurig en versierd met onduidelijke gestalten van mensen en allerlei tierelantijnen
Hij heeft de filosofie en de literatuur niet bestudeerd; geen roman geschreven of zich geprofileerd in een van de vele beroepen of bezigheden die hoe dan ook voor mij de…

Na dertig jaar trouwe dienst gaf de lamp het op, althans deze ging aan en uit bij tussenpozen, wat mijn trouwe Ilonka ergerde en op de zenuwen werkte. Ik had de meneer ontboden die voor een nieuwe lamp met LED-verlichting zou zorgen en hij verscheen inderdaad volgens afspraak en monteerde fluks en opgewekt, staande op een trapje, de lamp aan het houten plafond. Meteen al verspreidde de LED-lamp een helder en weldadig wit schijnsel. En de oude TL-buizen, inderdaad ouderwets, gedateerd en uit de…

Altijd had hij tegenover me gezeten aan de vergadertafel, de mannelijke armen waarin ik best eens had willen rusten en die ik zou willen omschrijven als "apenarmen" voór zich uitgestrekt op de tafel. Hij was altijd betrokken en meelevend geweest tot de dag kwam waarop ik moest vernemen dat de dodelijke ziekte met de onheilspellende naam "slokdarmkanker" hem letterlijk "bij de strot had gevat". Bestralingen en chemokuren volgden. Nooit meer zou hij me komen halen met zijn meer dan luxueuze…