Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide nooit een jongen op.... Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes en vliegtuigjes en met al de spulletjes en de fantasieën waarvan een jonge jongen zozeer houdt en waarvan hij droomt... Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje, dat uit huis geplaatst…

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en die reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld. Er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van de weerloze, onschuldige en zeer kwetsbare gedupeerden…

Als ik 's avonds niet kan slapen omdat de wereld zo onveilig is geworden, denk ik aan de tijden die gaan komen. Mijn leven is niet afgelopen na mijn dood, want mijn Redder leeft en heeft de dood overwonnen. Voordat het vrederijk aanbreekt moet het kwaad eerst worden uitgeroeid met wortel en al. Dan zal het duizend jaar vrede zijn waarin alle mensen…

Het Tilburgse Stadsstrand ligt op merkwaardige wijze verscholen achter de straten van de wijk Jeruzalem, mij uit mijn verre jeugd nog zozeer bekend. Het vormt een echt strand met kiezels en wit zand en ligstoelen en een boot, scheef op het land getrokken, van binnen bekleed met helblauwe houten planken. Is het hier een paradijs voor Old Hippies?…

Mijn fragiele, tengere vriendin, die de naam Dionne draagt, die het brood met mij deelt en die de lijnen van zorg en zorgelijkheid diep gegroefd heeft in haar gezicht, wilde de borstcrawl leren. Ik adviseerde haar het water te vertrouwen en er haar hoofd op te leggen en het erin te dompelen terwijl haar armen het in een boogvormige beweging zouden doorklieven…

Op de plaats waar sinds jaar en dag ¨Zorgcentrum Zuid" is verrezen en waar de kolos van het verpleeghuis - waarin mijn dierbare vader de laatste elf martelende en slopende maanden van zijn langgerekte sterfbed heeft moeten slijten en meemaken - verrijst, bevonden zich eens de stenen gebouwen van een jongensschool en van een meisjesschool opgetrokken…

Vaak passeer ik nog met de bus van ¨Arriva¨ het lage gebouw aan de Professor Cobbenhagenlaan waarvan ik het innerlijk zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam ¨Maranatha" (¨De heer zal komen¨) tot op de huidige dag op zijn gevel. Zijn kamers en gebedsruimte zijn gegroepeerd rond een bescheiden binnenplaats met…

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had kunnen beseffen dat mijn zogenaamde ¨vrienden¨ dermate opgingen in hun ziekelijke en ziekmakende ego´s en eigenbelang dat het op de genoemde kaart vermelde heengaan…

Het zwarte water van het Wilhelminakanaal wordt overspannen door de oude draaibrug die nog altijd dienst doet. Het water draagt de lage schepen die in de verte aan rijnaken doen denken. Soms wappert de trotse driekleur aan hun boeg. Deze omgeving vormt mede het decor van mijn jeugd. Ook is het doktershuis er nog aan de Sint Josephstraat die naar…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering. Ze wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend of gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe hortensia's en al de overige bloeiende planten en struiken…

Terwijl de wereld in brand staat als zelden voorheen in de mensengeschiedenis, bevindt Schaffhausen, zetel en vindplaats van de beroemde waterval, zich in vredige rust onder een heldere blauwe hemel. Daar vindt de Rijn haar hoogtepunt en apotheose en vanuit de hoogte beschouwd heerst er vrede tussen de chique, vaak kapitale bebouwing. Eens hoop…

Gedurende twintig jaar had de wasmachine trouwe diensten verricht. Hij droeg de trotse naam ¨Oko Lavamat¨. Was het onbegrijpelijk dat mijn tranen rolden toen twee stoere body-builders van ¨Paulissen Witgoed¨ hem kwamen halen en de trappen afdroegen? Ik had het gevoel dat met hem twintig jaar van mijn leven teloor gingen, voorbij waren gegaan, in…

De laatste jaren valt me op dat het woord 'professionals' veel voorkomt in de bouw, de bedrijven, de gemeente en de zorg. Ik betwijfel of er nog wel echte professionals zijn. Veel werknemers hebben een cursus gevolgd in plaats van een opleiding - die korter zijn geworden in jaren - en zijn flexwerkers. Zo kun je een bouwvakker van je huurhuis terug…

Achter het miezerige huisje van de arts met daarnaast de kleine wachtkamer die ik in arren moede zo vaak bezette, bevond zich een merkwaardige werkplaats, haast verscholen en onopvallend en vanaf de straat nauwelijks waar te nemen. Daar was het domein van de schoenmaker, daar rook het altijd naar leer en daar hingen werktuigen tegen de wand. En…

In Nieuwkerk, vlakbij Poppel en Goirle, is niet veel veranderd sinds ons vorige bezoek lang geleden. Het poortgebouw van het voormalige klooster springt naar voren, maakt een welhaast middeleeuwse indruk en wordt bekroond door een schuin aflopend dak, belegd met loodgrijze dakpannen. Nu, op een late augustusdag, doordringt een zweem van een naderende…

Ook de Hopliedenkade valt onder het beheer en onder het beleid van een Woningcorporatie in onze contreien die vele woningen onder haar hoede heeft. De gebouwen strekken zich uit langs het zwarte water van de Piushaven. Het is zeer aannemelijk dat het uitzicht op deze desolate watervlakte allerminst aanleiding geeft tot de blijdschap die het leven…

We komen elkaar af en toe tegen in het trapportaal maar overigens leven we in de chambres separées - als ik onze appartementen tenminste zo moet noemen - in de ondanks alles vervloekte en ongewenste eenzaamheid die de huidige merkwaardige trend en mode schijnen te zijn. Haar naam is Anouk en ze woont hier al vijf jaar en vandaag zag ik haar de trappen…

In Tilburg Zuid, niet ver van mijn geboortehuis, sloeg ik eens gade hoe een trotse hondenbezitter zijn geliefde huisdier, een kleine zwarte poedel met zwarte, krullerige vacht, uitdaagde om het kunstje te volvoeren dat het onschuldige dier graag ten beste zou geven. IJverig, gedienstig, vrolijk en enthousiast sprong de zwartharige poedel keer op…

Aan het eind van de duistere straten lokte een licht. Het was de buitenverlichting van de gebouwen die de ongelukkigen herbergen die gegeseld worden door de onmenselijke zweepslag van geestelijk leed. Mijn gestage voetstap had me tot hier gebracht. De kille, kale gangen van het ziekenhuis boden geen bescherming of beschutting. Haar gezicht was verwoest…