Joris Driepinter in een electrische auto
Toen ik op de lagere school zat, had je melkpromotie op de televisie met Joris Driepinter als topheld, die iedereen wilde aanzetten tot het drinken van melk, maar liefst drie glazen melk per dag.
Nu drink ik nauwelijks nog melk, maar destijds was ik een gehoorzame leerling van deze magische stripheld. Aan melk direct van de koe heb ik slechte herinneringen, meestal zaten er vellen in en smaakte het meer naar room, dan naar drinkbare drank. Halfvolle melk vond ik iets voor watjes, net als het eten van witbrood, dus dronk ik liters volle melk, toen nog uit robuuste literflessen, zodat je ook echt de melk al kon zien, er zat zo'n flinterdunne, strakke metaalachtige afsluiter op de bovenkant van de flessenhalzen, die de nagel van mijn rechter wijsvinger vaak op ongeduld en frustratie trakteerde. Indien het te lang duurde, stak ik de top van een schilmesje erin, wat altijd lukte, maar dan moest je de fles wel afsluiten met een speciaal daarvoor ontwikkelde, natuurlijk melkwitte, rubberen dop.
Wel beschouwd probeer ik aan te geven hoe de wereld daarna in sneltreinvaart is doorgedenderd, hoe de onschuldige Joris uit mijn jeugd allang is verdrongen is door talloze acties van de supermarkten; wuppies, bungels, beans, voetbalplaatjes, Anubis, wanstaltige, agressieve fantasiewezens, die jongeren alleen maar nog meer doen vervreemden van de herkenbare aarde.
Vandaag hoorde ik iemand op radio 1 beweren dat de jongeren steeds meer ineens en sneller kunnen uitvoeren, dat ze meegroeien met de hectische gekmakerij van overinformatie. Ze kunnen wellicht niet anders om deze cultuur bij te blijven, maar ik denk dat er onder de vernislaag heel wat psychische schade wordt aangericht door deze alsmaar groeiende overbelasting.
Steeds meer mensen gebruiken MP3-spelers om zich af te sluiten van de overmaat aan opdringerige prikkels, er is een grens aan verwerkingsmethoden en zeefgarantie. De mens is geen machine en mensen zonder een ingebouwde zeef, zoals ik, kunnen zichzelf maar beter extra wapenen, meestal door een prikkelarme afzondering, anders word je gek van al die negatieve invloeden, die maar blijven tergen/doorhameren.
Die mensen met hun privé-muziek vertonen steeds meer autistische symptomen, ze communiceren slecht in het verkeer en ze wisselen geen positieve energieën meer uit, daar ze in zichzelf gekeerd zijn.
Dan spreek ik nog niet eens over de niet-incarnerende, dus uittredende gevolgen vanwege hun muziekkeuze. Tegenwoordig is er als mens niet te ontkomen aan de negatieve stralingen van technische apparatuur, die veel stress, vermoeidheid en migraine bij mensen en wellicht ook bij dieren teweegbrengen. Geen wonder dat veel mensen er zo verdrongen uitzien, ze kunnen nauwelijks nog weerstand bieden aan dat scala van stressveroorzakers. Auto's veroorzaken ook stress, naast het mobiel genot doen autobezitters heel wat verkeersfrustraties op van andere weggebruikers, naast het feit dat ze fietsers en wandelaars plagen met hun lawaai- en luchtvervuiling, gepaard aan hun dominante aanwezigheid. De auto is belangrijk voor de economie, dat kan wel zijn, maar dat neemt niet weg dat de aarde straks uitgemolken is qua olie. Dus niet enkel een autoloze zondag in de toekomst, maar een voorgoed autoloze aardbol, nee, autohater, dat had je gedacht, de elektrische auto-industrie is al in gang gebracht. Maar van die akelige luchtvervuiling zijn we verlost! Scooters en brommers zullen volgen, d.w.z. ook elektrisch worden. Prachtig! Een tromfantelijke overwinning voor alle groene groeperingen, Green Peace kan in het vervolg achter elektrische walvisvaardersboten aanjagen. In een blijmoedig visioen zie ik Joris Driepinter in zijn elektrische melkwagen door ons land toeren om zijn vertrouwde drie keer melk per dag te promoten, om de zoveel kilometer zijn accu opladend, wat past in de onthaastingscampagne, waar je nauwelijks nog iemand aan ziet doen, maar dan moet het lekker, jammer dat een auto niet op melk kan rijden, maar een mens wel en een mens is altijd nog veel belangrijker dan alle welvaartsproducten bij elkaar!
Joris Driepinter zal ook mijn woonplaats aandoen en dan zal ik hem stevig omarmen, met een veelbetekenende knip-oog naar de U-tube-filmer, die dat fragment diezelfde dag nog wereldwijd laat circuleren, zonder te beseffen met welke intentie die samenkomst gevierd wordt.
Geplaatst in de categorie: wereld
Joris Driepinter
148
Geef je reactie op deze inzending: