Die ene omhelzing

Tijdens het Goudse Lichtfeest hebben we elkaar voor het eerst en helaas waarschijnlijk voor het laatst echt liefdevol omarmd. Ik vind het een zeer verdrietig feit dat jij onze woonplaats gaat verlaten en dat je van plan bent om voorgoed naar een Italiaanse commune te gaan met mensen uit alle windstreken.
Maar mijn verdriet mag jouw bewegingsvrijheid niet in de weg staan, logisch, sentimentele kwal die ik soms ben. Je vertelde dat sommigen daar in boomhutten leven en slapen, indrukwekkend misschien, maar ik, ook niet wereldvreemd, weet hoe al dat alternatieve gedoe op een gegeven moment onherroepelijk instort. Door jouw plannen hoop ik zo snel mogelijk. Je komt snel weer terug, zei je, om je huis op te zeggen, zei je als een wrede grap erachter aan.
Ik zie heel scherp je liefdevolle wezen, maar ook de beschadigingen door je familie en ervaringen, je afweermechanismen en je vluchtreacties, je strijd om je eenzaamheid te doorbreken, nu in die traditie de stap naar Italië, eens al naar India, mijn God, wat ontroer jij mij!
Ontwortelde ziel die je zult blijven!
Wat voor rare sprongen je ook nog zult maken, want Italië zal niet het laatste zijn, dat verzeker ik je met enig psychologisch inzicht. Je vrijheidsdrang slaat teveel door, wat je in wezen zoekt komt daardoor alsmaar verder van je af te staan.
Ik zag hoe je de door jou beroemd gemaakte Erasmusmutsen weer inpakte, ik dacht eraan hoe je die voorraad straks meeneemt naar het Romeinse territorium, hoe je ze daar probeert te slijten.
Wat me vooral pijn doet aan jou is je fragiele eenzaamheid, die je meesleept, wat me tergt, wat ik zou willen helen, maar het is weer Boutens die gelijk krijgt: 'Wat niet ziel tot ziel kon spreken...'. Misschien is sommige ware liefde beter af door niet te worden ingevuld? Misschien beeld ik me van alles in, maar toch, je hebt me die ene keer wel stevig omarmd, dat neemt niets en niemand meer van mij af.

De burgemeester van Kongsberg noemde de kerstboom een kersenboom, waardoor het publiek in een stuip lag, men dronk Glühwein en at oliebollen, een mooie jongedame met keurige vlechten zong de religieuze liederen hartstochtelijk mee, ik genoot vooral van haar keelklanken.
Achter haar stond een man van TV-West met een microfoon in de lucht. Burgemeester Cornelis maakte in zijn speech nog eens duidelijk, dat hij intolerantie hoe dan ook in zijn stad niet pikt. Ik zag een vliegtuigje naderen. 'Oei, een terrorist!', zei ik voor de grap, de jongedame lachte. Het publiek grapte aan een stuk door, want anders zou het hele gebeuren te saai voor hen zijn en de kou was ook niet bevorderlijk voor het welzijn. Het Goudse Kinderkoor stal de show en was het hoogtepunt van de kaarslichtavond.

Daarna onze omhelzing. De eerste weer na meer dan tien jaar. Kun je nagaan hoe belangrijk dat voor mij was, ik die net zo bang voor afwijzing ben. Ik straalde met mijn hand de meest mogelijke liefde in je dierbare rug. We kunnen als gekwetste, getraumatiseerde, onhandige mensen soms zoveel liefde langs ons heen laten gaan, dat het zielsdiep zeer doet, maar ik hoop echt dat je begrepen hebt wat die ene omhelzing ten diepste uitdrukte.
Ik hou van je als van God.

Die ene omhelzing My Myriam Bruyn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 11 stemmen 491