Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten over huwelijk

Grijze idylle

Een maartse straffe westenwind doet ons huiveren tijdens een korte strandwandeling. “Weet je nog, in 1956 op Texel, onze eerste vakantie samen? We waren nog niet verloofd”, zeg ik met een door het gure weer veroorzaakte licht trillende stem tegen vrouwlief. “Toen had ik wel de ondergaande zon van de horizon voor je willen gaan halen. Natuurlijk zou ik zijn verdronken. Vandaag verdrink ik liever in jouw ogen” probeer ik schalks te vleien.

“Doe even normaal gekkie; dat had je tóén tegen me moeten zeggen”, antwoordt ze met een geamuseerd lachje. “Toch ben je nog steeds lief. Kom, we gaan terug want de temperatuur valt tegen.” Ze pakt me om mijn middel en ik doe hetzelfde. Met pijn in onze stijve reumatische ledematen ploegen we door het mulle zand. Zij schopt speels een grote schelp opzij, een teken van een goede en uitgelaten bui. Haar pijnlijke gezichtsuitdrukking doet daar niets van af.

Gelukkig hebben we elkaar nog, denk ik dankbaar en tevens enigszins ontroerd. De enige bron van lichte irritatie tijdens deze idyllische situatie is mijn wandelstok, die hier in deze zandbak de functie als loophulp in het geheel niet waar kan maken. Er verandert veel in het laatste traject van ons leven. Zo af en toe is het ons vergund onbedoeld en kort een bekende en vertrouwde sfeer van vroeger op te roepen, die ons voor een paar tellen weer even jong van lichaam en geest laat voelen.

Schrijver: Günter Schulz, 6 maart 2015


Geplaatst in de categorie: huwelijk

5.0 met 4 stemmen 428



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
18 maart 2015
Oeps...Günter,
je maakt toch wat mensen jaloers, denk ik zomaar!

"Zo af en toe is het ons vergund onbedoeld en kort een bekende en vertrouwde sfeer van vroeger op te roepen, die ons voor een paar tellen weer even jong van lichaam en geest laat voelen."
Naam:
Charissa Buijs
Datum:
8 maart 2015
Email:
cgundermannhotmail.com
Prachtig geschreven. Ik zie jullie lopen...
Heel mooi!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
7 maart 2015
Een zeer ontroerend portret van de daadwerkelijk ervaren ouderdomskwalen en de pijnlijke heimwee naar vroeger. Diep ontroerend hoe je nu liever in de ogen van je hoogstdierbare vrouw verdrinkt. Ik zie je vrouw die schelp opzij trappen, omdat je dit zo authentiek hebt neer gepend. Zeer verfijnd hoe je de werking van je wandelstok weet te banaliseren. Prachtig hoe je die paar tellen van 'jong van lichaam en geest' weet op te tekenen. Graag meer literaire bespiegelingen, mijn beste. Merci beaucoup voor dit weergaloze prozagedicht!...
Naam:
Fred
Datum:
7 maart 2015
Zilveren draden tussen het goud...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)