Hartenkreten over filosofie

Een doodgewone dag

Oh ja, een doodgewone dag, zo eentje die doodgewoon begint, doodgewoon verloopt en hopelijk ook doodgewoon eindigt! De gebruikelijke escapades van: hulp bij het aantrekken van alle oedeemspullen die ik nou eenmaal dragen moet om erger te voorkomen, van bezoek aan de oedeemtherapeut, ook al om erger te voorkomen, het zijn allemaal doodgewone acties die het directe gevolg zijn van het feit dat je: eenmaal geconfronteerd te zijn, oh nee, twee maal zelfs, met borstkanker, die dingen normaal bent gaan vinden!

Is het normaal dan? Die vraag wordt me vaak gesteld wanneer mensen zien, ook als het buiten heet is, dat mijn armen in van die elastische kousen zitten? Het antwoord luidt steevast: ja dus. Is het een optie die dingen uit te laten? Ja hoor, natuurlijk is dat een optie maar een verstandige zeer zeker niet, want dan loop je dus ‘s avonds met van die Michelin-achtige armen en ik zeg je: dan is de keuze niet moeilijk, liever strak om het arm, dan barsten van de pijn die namelijk optreedt als je anders volloopt met vocht!

Doodgewoon dus, inmiddels ben ik eraan gewend, ook aan zo’n zelfde kous om mijn been. Het is kiezen of kabelen, in mijn geval, kiezen of wateren dan, doodgewoon! Wanneer ik op de terugweg piepjonge eendjes zie, met moeder in het kielzog, geniet ik. Tegelijkertijd denk ik aan de waterhoentjes, ook de derde lichting heeft het niet overleefd, allemaal opgevreten door grotere beesten die honger hadden!

Doodgewoon maar ik kan er zo niet tegen, de bijna huilende ouders zochten twee dagen wanhopig naar hun kroost, die er niet meer waren! Doodgewoon dus! En zo trek ik zo weer m’n schoenen aan om weer een bezoekje af te leggen bij de specialist, waar natuurlijk alles goed is, want daar ga ik vanuit!

Doodgewoon!

Schrijver: An Terlouw, 27 juni 2019