De reuze schelp
Op een maan verlichte, zwoele avond dwaalde ik langs het verlaten strand van Bali. Het zand kriebelde tussen mijn tenen, terwijl de lichtgevende groene golven vertraagd tegen de kustlijn kabbelden. De atmosfeer was doordrenkt van zilt zeewier, kruiden en avontuur. Mijn voetstappen lieten een lichtgevende afdruk achter op het natte strand. Ik dacht aan de Hindoestaanse begrafenisceremonie welke ik die middag had bijgewoond.
Plotseling viel mijn blik op iets ongewoons: een gigantische schelp, zo groot als een volwassen mens, lag half begraven in het zand. De schelp bewoog! Het leek alsof de zee zelf een adem uitblies en de schelp in het ritme van de golven tot leven wekte. Met een zachte kreun spleet de schelp open. En daar, te midden van wat opgewaaid zeeschuim, verscheen een jonge vrouw. Ze was naakt, haar huid zo bleek als de maan, haar haren dansten in de zwoele lucht en haar ogen helderblauw als de baai van Capri. Ze glimlachte naar me, haar lippen vormden woorden die ik niet kon horen, maar ik voelde ze in mijn hele lichaam. Ze werden mij via een soort trilling ingefluisterd.
“Wie ben je?” vroeg ik met zachte, stotterende en bijna overslaande stem, waarbij de luidheid overeen kwam met slechts wat gefluister. De vrouw stapte uit de schelp en stond op het zand, gelukkig dacht ik nog, was het geen zeemeermin. Nee met beide voetjes op het Balinese strand. Maar echt op het zand staan deed ze niet, het leek wel of ze zweefde. Haar lange, golvende haren waren doorweekt en glinsterde in het maanlicht. Ik probeerde deze situatie enigszins te begrijpen. Maar dit ging elk verstandig begrip te boven. Misschien een Hindoe godin dacht ik nog even, maar die kende ik nog niet zo goed. Of een wezen uit een parallelle wereld. Ze wees naar de zee, waar de golven zich vermengden met de weerspiegeling van de maan. “Ik ben de wachter van de zee”, zei ze zonder stem. “Mijn lichaam is een verscheidenheid aan mogelijkheden en mijn geest is overal”.
Haar manier van communiceren was als een zachte bries die mijn bladeren hadden doen ruisen als ik een boom was geweest. En als een slome toerist stond ik daar aan het strand genageld te kijken naar iets exceptioneels, naar iets betoverends wat nog nimmer mijn zintuigen had beroerd.” Ik ben hier om de verhalen van de oceaan te bewaren en om geheimen van de diepzee te onthullen”. Ik staarde haar wat apathisch aan, mijn hart ging als een renpaard tekeer. Dit was geen gewone ontmoeting. Dit was een groot mysterie, een portie magie, extra dimensionaal, een spirituele ervaring, een kostbaar geschenk van de zee zelf. Alles wat vrijwel onnoembaar was passeerde mijn gedachten en bracht mij in extase, in opperste verwondering. “Wat wilt u mij vertellen?” mompelde ik vrij binnensmonds, terwijl mijn ogen gefixeerd, bijna vastgeklonken waren aan de hare. De vrouw glimlachte opnieuw en zei: “ik ben een wezen uit uw gedachten en vertel alleen verhalen”. “Elke golf draagt een verhaal met zich mee en elke schelp fluistert een geheim. Jij wandelaar op dit verlaten strand, bent uitverkoren om te luisteren”.
En zo stond ik daar, minuten, nee wel uren lang aan de rand van de zee, terwijl de wachter van de zee me verhalen vertelde over verloren werelden, over Atlantis, over verloren schatten, vergeten liefdes, de eeuwige cyclus van leven en dood, maar ook spannende avonturen. Ik luisterde ademloos en zag elk verhaal zich voor mijn ogen afspelen. Geboeid door wat ze zei, maar ook wie zij was en hoe zij met een indringende kracht op mij instraalde. Ik voelde me sterk verbonden met deze bijzondere entiteit.
Ik zag hoe het eerste ochtendlicht zich in de verte begon te vormen. De zon zou weldra aan de horizon zichtbaar worden. Er kwam een reuze grote golf aan en wilde snel een paar passen naar achteren zetten, maar het leek wel of mijn voeten in drijfzand staken. Toen die grote golf zich terugtrok, verdween de jonge vrouw weer in de schelp. De zee sloot zich boven haar en ik bleef achter met flinke portie verwondering en een hoofd verrijkt met vele verhalen.
Ik liep terug naar het resort waar ik verbleef en evalueerde in flitsen mijn recente ervaring. Misschien zijn de schelpen hier op dit strand wel magisch en vertellen ze mij een nieuw verhaal als ik ze dicht bij mijn oor houd. Behalve het ruisen van de zee hoorde ik niets anders. Wel begonnen de kleuren van de zee wat te veranderen en maakte het lichtgevende groen weer plaats voor een natuurlijker zeekleur. Misschien dat mijn zintuigen toch enigszins waren beïnvloed door de de omelet met mescaline paddenstoelen, die ik als diner in dat obscure eethuisje had gegeten. Misschien, maar dan toch wel heel bijzonder, want waar kwamen dan al die visuele prikkels vandaan? Uit mijn geïntoxiceerde brein? Maar hoe dan? Ik had het toch met mijn eigen ogen gezien! De werkelijkheid wordt op zo’n moment nog meer betrekkelijk dan ie al was. Kwamen die verhalen nu uit de paddenstoelen of uit de schelp? Of heb ik ze gewoon uit de lucht opgevangen, zoals radio- en televisiegolven door de ether zweven. Vragen waar niemand me direct een antwoord op kan geven. Maar in mijn hoofd heb ik de verhalen opgeslagen en kan ik die werkelijkheid voorlopig koesteren totdat ik ze aan het papier toevertrouw.
Zie ook: http://spirituelefilosofie.blogspot.com
Schrijver: J.J.v.Verre
24 april 2024
live.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
verwondering
11
Geef je reactie op deze inzending: