Jullie twee, respect
We leerden elkaar kennen op het moment dat ik eigenlijk net gezegd had: geen nieuwe vriendschappen meer aan te gaan, niet alleen omdat ons balboekje vol is, maar ook vanwege de teleurstellingen in vorige aangegane vriendschappen. Jullie twee zetten me op beide benen terug en het verhaal dat ik de afgelopen weken te horen kreeg is bijkans teveel om mee te maken, dat is althans mijn mening.
Want: na jaren in het buitenland te hebben gewoond zijn ze terug in Nederland. Niet alleen omdat hier hun roots liggen maar ook omdat Peter ziek is en geen klein beetje ook. Zijn vrouw Lisa verzorgt hem voor het allergrootste deel. Alhoewel ook zij verre van gezond is, gaat dit stukje niet alleen over hem maar tevens over haar: een soort van twee-eenheid als het ware.
Natuurlijk zorg je voor de partner, dat is logisch tenminste als je eigen lijf het toelaat en zij dwingt haar lijf hem te verzorgen, soms tot vijf a zes maal per dag- en nacht. Nadat ik hen een paar keer gewoon rijdend in hun scootmobiel ben tegengekomen, komt het verhaal bij de derde of vierde keer op zijn ziekte en die is niet mis, niet misselijk en heel erg confronterend. Peter ziet er ook bar slecht uit, zonder meer en bij vertrek zeg ik gewoon “dag” meer niet, want wat zeg je tegen iemand die zegt: ik weet niet of ik er morgen nog ben. En zo oogt hij ook…met de dood in de ogen…met Lisa spreek ik af: zullen we elke dag appen en als je gewoon bellen wilt, is dat ook goed natuurlijk.
Zo gezegd zo gedaan en een week of twee (ja echt) stuur ik 's morgens een appje, hoe het gaat…. Elke dag terug: het gaat redelijk maar ach wat is redelijk? Hij is met recht doodziek, artsen staan versteld van het feit dat hij ‘er nog is’. Positief als ie blijft, vraagt hij naar de COVID prik, die ze hem eerst niet willen geven maar dan zegt hij: als ik er wel ziek van word, ben ik zeker de klos, dus krijgt hij de vaccinatie net als zij… Dan durf ik dat ochtend appje niet meer te sturen, ik beken het eerlijk, mijn voorgevoel zegt: doe maar niet en ik hoor ook verder niks…. Dan ineens afgelopen week komen we elkaar tegen, hij monter, zij moe…hij was inderdaad hartstikke ziek geweest maar weer opgekrabbeld, opnieuw! We praten een hele tijd en voor een doodzieke man ziet hij er goed uit, dat zeg ik hem ook. Dan begint hij over het laatste ritje dat ie maken zal en hoor ik dat er sprake is van een z.g.technische crematie, legt me uit wat het betekent en het is bizar te horen hoe hij zelf alles tot in de puntjes geregeld heeft!
Dan glimlacht hij en zegt: ze krijgen me er zomaar niet onder en ik kan nog helemaal niet gaan hemelen, want de Tour de France begint zaterdag! Net als mijn eega verslingerd aan de tour, dus hij wil nog niet! Ik vraag hem: heb je het boek van de tour al en hij kijkt me verbaasd aan, wat bedoel je? Nou het boek waarin je volgen kunt waar ze heen gaan, wie er rijden etc. etc. Nee joh, nooit geweten en bij afscheid gaan ze naar de boekwinkel om een exemplaar aan te schaffen, dat heet voorpret, net als hier want het boek wordt ieder jaar stukgelezen.
Al jaren ziek en nu dermate aan het einde van zijn traject, ik vraag Lisa, als je het niet meer redt, vraag dan verpleging aan, die zijn ervoor, maar: alles wat ze zelf doen kan, doet ze ook…. Een heftig verhaal dat nog geen einde kent, gelukkig, maar triest is het wel….
Met één voordeel: morgen begint de Tour.
... Niet lang heeft ie meer maar hij blijft positief ...
Schrijver: An Terlouw, 25 juni 2021
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Zieke
184
Geef je reactie op deze inzending:
Het is zo perfect en zoals de situatie is.
Bedankt An