Verhalen over verkeer

Gewoon een loopje over de brug…

Het was een perfect idee: oma ging met de kleinkinderen (die van ruim onder de tien jaar overigens) een gezellig tripje maken met het openbaar vervoer, immers: daar waar zij ermee was opgegroeid daar kenden die kids daar dus niks van!

Niets met de metro, hoe of dat werkte, met een kaartje en trappen, met een perron en het wachten vlakbij de rails…
Een hele onderneming was het en eentje die hen (met name de oudste) voor eeuwig bij zal blijven want in de grote stad namen ze natuurlijk ook de tram, de bus en de metro niet te vergeten!

Op Rotterdam Zuid besluiten ze over de Erasmusbrug te gaan lopen, een hele ervaring want het is best een slok waar je overheen loopt en de oudste van de drie staat stil, de imponerende zwaan boezemt haar een beetje wantrouwen in…

Tja, ze gaat over het water zegt oma; kijk maar en dát had oma beter kunnen verzwijgen want tja nou moest die horde nog genomen worden!

Lidia maalde er niet om dat er al zat mensen op de brug liepen - ook niet dat er al zat aan hun kant kwamen zonder nat geworden te zijn… ze durfde domweg niet!
Na het soebatten van een krappe drie kwartier kreeg men haar eindelijk zover dat ze schoorvoetend met samen gebalde handjes stapje voor stapje de brug 'nam'.

Dat dit de eerste maar tegelijk ook de laatste keer was, daar zorgde de brugwachter voor. Die had met zijn megafoon zin om met een harde stem te brullen: U wordt verzocht door te lopen, de brug gaat open!

Lidia schrok zich te barsten, zette het op een lopen en was in no time aan de overkant! Haar oma en moeder lagen dubbel maar waren aan de verkeerde kant van de brug en moesten dus nog aardig wat moeite doen om te zorgen dat het kind bleef waar ze was, immers: was zij aan de andere kant…

Nee, die neemt nooit meer lopend de brug zoveel is zeker!