Alle inzendingen van I.Broeckx

Ze verklaarde uit Zuid-Amerika afkomstig te zijn (asblond haar, enigszins vervallen en van mijn leeftijd) en naar haar zeggen had de verhuisdrift haar in zijn greep (zoals wel meer voorkomt; men verwacht dat het grote geluk om een straathoek op de loer ligt en dat men het kan kopen als een pak suiker in de supermarkt; men sleept zijn ziel over de wereld…

Het is niet voor het eerst dat we elkaar signaleren in een van de diverse restaurants die zij frequenteert, naar eigen zeggen "omdat de dag anders eindeloos lang duurt". Haar oude, vervallen oogleden liggen over haar ogen als een scherm en zij speurt in de vodderige en aftandse tijdschriften van de sensatiepers die volgeschreven zijn met riooljournalistiek…

Elk boek in mijn boekenkast heeft zijn geschiedenis en zijn achtergrond en herinnert in vele gevallen aan verre, vervlogen tijden. Zo trof ik onlangs een kinderboek aan met de titel: "Barendje en het Hongaartje" en met een afbeelding op de kaft die herinnert aan de vijftiger jaren van de vorige eeuw. En ik besefte: ZIJ heeft het mij geschonken, wiens…

De Merantistraat, een stille zijstraat van de Academielaan ligt in een uithoek van de stad en eendere huizen rijgen zich er aaneen in een sequentie die een ronduit doodse indruk maakt. Deze omgeving vormt het decorum van mijn vroegere, zinloze en tot wanhoop stemmende universitaire "carrière" en mevrouw woont er al vijfentwintig jaar in het huis, dat…

De tante; de enige tante die ik nog bezit te midden van een familie waarin de dood heeft huisgehouden en toegeslagen als een stormvlaag en een pestepidemie, is naar Tilburg, haar dierbare geboortestad gekomen..... Ik ken de trekken van de verbittering, van het hardnekkige en langdurige leed in haar gezicht en het valt me plotseling op hoe fragiel…

Ze zag de vrachtwagens passeren met die stoere jongens achter het stuur en onveranderlijk het woord "logistics" op de lange en brede laadbak en de naam van de transportonderneming, alsof men reeds met deze forse letters probeerde weer te geven dat men zoveel karakter bezat; kortom; ze zag de auto's passeren toen hij weg was; schijnbaar voorgoed in verre…

"Uw zus is er", verklaarde de verpleger, Spoedig inderdaad verscheen zij aan mijn bed in de ziekenkamer; het oude gezicht omlijst door een gordijn van grijze haren, als een helm. Zo trots noemde ik steeds haar naam en bezigheden tegenover vreemden, tegenover onbekenden, die onze familienaam niet kennen: "Mijn zus, van Milieudefensie, mijn zus, de voorzitster…

Het valt niet te ontkennen dat er een zekere rust uitgaat van de lange lanen op het kerkhof aan de Hoflaan, die geflankeerd worden door beplanting die een mij onbekende naam draagt en die in de zomer diverse schakeringen van groen vertoont, alsmede van de bijna ovale, grijze, marmeren grafsteen met daarop in trotse, forse letters de naam "Bogaers";…

In het blikken trommeltje met de kleurige motieven dat ik eerder beschreef, bewaar ik een foto van mijn tante Gerdina, de zus van mijn moeder. Al mijn moeders zussen overleden vóór haar en in verbittering en eenzaamheid sleet ze haar laatste dagen. Op een andere foto uit de oorlogsjaren kijkt de tante flirterig de camera in. Was ze een "moffenhoer"?…

Mijn gedachten en gevoelens zijn als sluimerende kinderen in een halfslaap, in slaap gesust door een bezorgde moeder.... Moet ik ze wakker maken? Ze zouden opspelen, huilen, schreeuwen, krijsen. Aan de herinnering is het leven ontnomen; de levendigheid, het vuur, de passie, maar eens stond zij mij zo helder voor ogen. Mijn hart moet niet opleven…

Het is een mooie, heldere voorjaarsdag: de negenentwintigste april 2019 en vóór het Natuurmuseum aan de Spoorlaan pronken sinds kort de roombleke kaarsjes van de kastanje in het groen van haar kruin. De fonteintjes op het Burgemeester Stekelenburgplein spatten vrolijk op. In de LocHal, het nieuwe pronkstuk van onze stad, met haar trappenhuizen, met…

Het was in de tijd dat de computer haar glorieuze entree had gemaakt op de werkvloer en waarin ik als "typiste tekstverwerking" was aangenomen bij een groot kantoor.De dames van de afdeling tekstverwerking leerden snel het nieuwe apparaat te hanteren en de heren opdrachtgevers deden de typekamer aan als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin. "Ze…

...en als ik dan weer het massieve gebouw passeer waaop over de hele gevel met trotse en forse zwarte letters staat weergegeven: "Koning Willem II College" en waar donkerblauwe luifels neerhangen; het gebouw dat volgens vele goedmoedige maar onderontwikkelde stadgenoten "De Willem II School" huisvest, dan herinner ik me mijn schooljaren. Mijn vader…

Een nieuwe zomer legt zich over de oude en verweerde, gegeselde en geteisterde wereld. Schaduwen spelen in het welige groene gras en ook mijn hart dat beeft en bonkt in mij is oud en geteisterd; de littekens schrijnen en branden..... In de Nassaustraat, in een uithoek van de provinciestad, treft men een kleine, groene oase aan. Bomen wiegen in een…

Het Paasfeest had het Kerstfeest wonderbaarlijk snel opgevolgd. Er was warm weer voorspeld voor Tweede Paasdag en deze voorspelling kwam uit. Rond het stadion van Willem II aan de Goirleseweg, een massief en gigantisch gebouw dat de naam van de voetbalclub pontificaal op de gevel draagt, waren vele kramen opgesteld, behangen met kleurig zeildoek waarop…

.....en zo herinner ik me degenen die vóór mij leefden; die zozeer geleden hebben en die het leven, als was het een estafettestokje, aan mij doorgaven; degenen van wie ik afstam; van wie de genen krioelen in mijn cellen en bloed; mijn trotse en gevoelige ouders. En zo zeg ik stilletjes voor mij uit en melancholiek de verzen op die zij plachten te reciteren…

.....en toen vroeg Ilonka, die mij al sinds twee jaar trouw bezocht, tenslotte: "Wie zijn dat, op die foto?" Tot nu toe had ze kennelijk in stilzwijgende verwondering de foto in zich opgenomen die mijn slaapkamer sierde en ik verklaarde: "Daarop staan mijn opa en oma met hun zoons en dochter; mijn vader, ooms en tante" Daarbij verzweeg ik wijsheidshalve…

Toen zij op haar teergevoelige teentjes was getrapt, kennelijk als nooit voorheen,door eem fout in het dossier, meende zij dat haar rancune van wereldformaat was en zette zij haar vleugels op als een nietig, onbetekenend insect. Haar ego nam majesteitelijke proporties aan en zij wenste haar belager ronduit een ellendige dood door ophanging of verbranding…

Op een winterse dag waarop de kou ons geselde en door onze dikke jassen heen drong, hadden we vriendschap gesloten.Dit speelde zich af tegen het decor van mijn jeugd, in de nu desolaat aandoende wijk waar de gymzaal, de pastorie en de kerk nog steeds getuigen van de zo lang vervlogen jaren. Lijn honderddrieënveertig liet eindeloos op zich wachten en…

Onze leraren leken zelf ook op sprookjesfiguren: zo ook meneer W., drieëndertig jaar oud, getooid met de snorrenbaard, die zo mooi tekende op het schoolbord met gekleurd krijt en die ons de legendarische figuren uit de geschiedenisboeken: Marx, Lenin, Hegel, Bakoenin, Stirner, Fichte en vele anderen eveneens deed ervaren als uit een romantisch sprookje…

De afstand Tilburg-Waalwijk is met een snelle en luxueuze auto gemakkelijk en snel te overbruggen maar ons parcours is desolaat en voert naar de eveneens onheilspellend aandoende flatgebouwen waar onze vergadering van die avond zal plaatsvinden. Het kale en armoedige interieur van de woning van de voorzitter stemt niet tot vrolijkheid en de brede ramen…

Tuincentrum "GroenRijk" bevindt zich welhaast aan de rand van de stad, in een uithoek, en het is te bereiken via een langdurige busrit die voert door een groot deel van de stad. Een vriendelijke chauffeur had me de weg gewezen en bij GroenRijk mocht ik een weelde van uitbundig bloeiende bloemen en planten aanschouwen die zich paradijselijk ontvouwde…

Het kan niet ontkend worden: aan de Lage Witsiebaan in Tilburg is de verbazingwekkend mooie winkel van de "Aldi" onlangs geopend. De trotse letters die de naam "Aldi" weergeven en die oplichten in de avond en nacht pronken op het dak en de ingang wordt gesierd door een guirlande van ballonnen, terwijl ook blauwe, witte en rode ballonnen vrolijk dansen…

In Café "De Spaarbank", op de hoek van de Noordstraat, vernoemd naar de in vroeger tijden daar gevestigde bank ben ik vervroegd aanwezig en kijk ik mijmerend uit het raam, in de richting van de Stationsstraat, wachtend op mijn zesenzestigjarige vriend, die, voorzien van een gemillimeterde lichtgrijze baard die zijn lieve en zorgzame gezicht omlijst…

In de foyer van onze Schouwburg is het rustig en sfeervol op een koude avond in april. Een wandvullende creatie, kennelijk symboliserend de menselijke communicatie en gesigneerd met de trotse en indrukwekkende naam van een beroemdheid: "Appel" trekt de aandacht en een gestileerd, zwart glanzend beeldje van twee dansende gestalten dat schijnt te stammen…

Ach, als ik dan weer dat landschap zie, dat Brabantse landschap, dat landschap van mijn Brabant, waar ik geboren ben, dan kijk ik naar die langgerekte boerderijen te midden van het groen met die bemoste daken en dan herinner ik mij hoe ik als kind, uit dik karton, zodat mijn handen er pijn van deden, zo'n boerderij knipte, zoals ik die gezien had tijdens…

Aan het begin van de onheilspellende gang in het E.Ziekenhuis waar je eens je ondergang tegemoet leek te gaan en - gelukkig ten onrechte - geconfronteerd werd met de aanduiding "oncologie" bevindt zich een elegante zuil met in lichtgevende, zilveren letters de tekst "Longziekten" Dit is nu je bestemming en de longarts bekijkt op zijn computerscherm…

Augustus nadert: de maand van ons afscheid. Nu zend je me die portretten van die alsmaar lachende Afrikaanse jongens met wie je zo bevriend bent.... Verwacht niet dat ik de steeds groter wordende afstand nog kan overbruggen, verwacht niet dat de lusteloosheid en het ongeloof in onze vriendschappelijke band, die eens was als een band van goud, niet…

Dat zij de Paleisring niet meer van de Kattenrug kon onderscheiden, daarom reeds wenste zij de Dood De Dood, zo verguisd en zo gewenst, zo eerbiedwaardig en zo veracht De Dood, zo bezongen in de mensengeschiedenis, die Gigant waarvoor men zozeer terugwijkt; om een futiliteit wenste zij Hem…

Aan de Lage Witsiebaan zijn razendsnel nieuwe langgerekte gebouwen verrezen met gladde, glazen wanden dankzij die heren met die ronddraaiende heftrucks.Moeten het gloednieuwe consumptieparadijzen worden zoals er al zovele zijn? Bij het Journaal zie je steeds die fantasieloze beelden, de plaatjes van die winkelende mensen want waar draait het om? Koopkracht…