Na de diagnose.....

Die nachtelijke uren van destijds waren uren van ongekend geluk voor mij....We schreven 1983. Huilend besefte ik dat ik de levensadem teruggeschonken had gekregen, de allereerste voorwaarde van alle bestaan....
Wekenlang was de diagnose uitgebleven, en, steeds benauwder rakend, was ik tenslotte met blauwe nagels en lippen vervoerd naar het ziekenhuis en in een rolstoel naar de longafdeling....
De verpleger had gepookt met een naald in de dunne aderen van mijn hand onder de ogen van mijn moeder die een en ander niet aan kon zien tot het reddende infuus was aangelegd....
En 's-nachts dus die tranen van diep geluk om de levensreddende adem die alle schepselen delen, om de bevrijdende, rustige, teruggeschonken levensvoorwaarde....

ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 50