Alle inzendingen van I.Broeckx

De stad is sfeerloos geworden, sfeerloos gemaakt nadat helse bombardementen haar middeleeuwse en renaissancistische luister vernietigden die in later jaren vervangen werd door een welhaast eenvormige architectuur. De dramatisch aandoende staketsels, de overblijfselen van de herenhuizen, hadden zich afgetekend als kale silhouetten tegen de gevel van…

De liefste man die ik ooit mocht kennen heeft zijn bestemming gevonden. Een machtige, krachtige "jet-airliner" heeft koers gezet naar de kust van Gambia en hem meegenomen en vandaar arriveren nu foto's in mijn laptop op overigens wonderlijke en onbegrijpelijke wijze van lachende zwarte kinderen en vrouwen die zijn komst en aanwezigheid zozeer begroeten…

Ik besloot te gaan toen de avond en de nacht zich over de stad ontvouwden; ik moest gaan want er moest een eind komen aan de pijn. De vervangende tandarts zei nog dat ik "niet flauw" was. Moest ik daar trots op zijn? Ik schertste en lachte nog met hem terwijl hij het zware mitrailleurvuur van zijn instrumenten op mijn gebit losliet. Toen ik…

Niemand zou nog kunnen ontkennen dat in jouw huis, mijn voormalige thuis, mijn twaalfjarige vriendenhuis, nu de leegte regeert, dat het mij voorgoed ontstolen is, dat de ramen nu blikkerend het daglicht weerkaatsen, dat jouw vensterbanken geen orchideeën meer herbergen. En ik ben nog een keer de gang gegaan, de gang die ik talloze malen ging destijds…

Hij had altijd tijdens de vergaderingen met schijnbaar goedmoedige, tevreden en rustige blik in het rond gekeken; nooit was daaruit een spoor van angst, vertwijfeling of verwildering naar voren gekomen. Wellicht bestond zijn rust uit het vooruitzicht van de daad waartoe hij heimelijk maar onwrikbaar had besloten, de daad die voor hem de verlossing…

In de gangen en zalen van Woonzorgcentrum H. is het een uiterst kale bedoening en ik kan me nauwelijks voorstellen hoe een bejaarde hier sfeer of warmte kan vinden. Ik heb me aangemeld als vrijwilligster voor de Wandeldriedaagse en mijn naam blijkt inderdaad vermeld te zijn op een lange lijst bij de receptie naast die van mevrouw J. die mij is toegewezen…

Verdriet spoelde aan op de kust van mijn leven als de branding die nadert en zich weer terugtrekt, die opnieuw nadert en opnieuw terugdeinst. Op mijn wangen voelde ik de zachte stroom van tranen kriebelen. Het assortiment in de bloemenzaak was niet zo groot, maar een azalea trok mijn aandacht; Vaders lievelingsplant, gewoonlijk een geschenk met zijn…

In België, vlak over de grens, treft men diverse soortgelijke dancings aan van ongeveer hetzelfde type en in een dergelijke gelegenheid met de hilarische maar merkwaardige naam "De Kaasboerin" waar de godganselijke middag door een meneer die op beschaafde en zeer beheerste manier op een gitaar tokkelde de brokstukken van een repertoire uit ver voorbije…

Vanuit restaurant Carrousel aan de Oude Markt in Tilburg heeft men aan de ene kant uitzicht op Fontys Hogeschool voor de Kunsten en op de Muziekzaal met haar formidabele gewelfde dak en op de Schouwburg die haar naam draagt in donkerblauwe letters, en aan de andere kant op het portaal van de Heikese Kerk met haar roosvensters, geflankeerd door witte…

We wisten als kinderen dat zich ver achter de huizen van onze arbeiderswijk en nog verder achter het "Leijpark" dat zich als een beschermende groene gordel tegen de stad aan schurkte de "Belt" bevond en deze vormde het brandpunt van onze macabere fantasieën en voorstellingen. Op "De Belt" heerste een helse stank, er kropen ratten en ongedierte…

De was moet vlekkeloos schoon zijn en ieder klein stofje moet uit alle uithoeken van het huis verdreven worden. Het voedsel moet van alle smetten vrij en verfijnd zijn en de computer, het pronkstuk van de vooruitgang, moet met uiterste nauwkeurigheid en efficiëntie, zonder de minste handeling die op omslachtigheid zou kunnen duiden, gehanteerd worden…

Hij had nooit gedacht zijn oude leraar, aan wie hij zoveel herinneringen dankte, nog eens te zullen ontmoeten. Met het eindexamen was als het ware een navelstreng doorgesneden. Na de onverwachte maar traditionele zitting in de gymzaal in aanwezigheid van trotse ouders en leraren en na de rijtoer van de dronken scholieren op de zegekar bleven de leraren…

.....en ik herinner me - Cecilia - en hoe zal ik het mijn hele leven blijven herinneren! - hoe je me op die onheilspellende, vreselijke avond buitengezet, buitengetrapt hebt uit het laatste thuis dat ik nog bezat in deze wereld en mij overleverd hebt aan de koude, eenzame nacht en hoe ik mijn weg moest zoeken langs het duistere, duistere kille water…

In het tijdperk van het individualisme waarin mensen kolossale flatgebouwen bewonen als monniken in kloostercomplexen - ieder in hun cel - en op straat elkaar met anonieme ogen in de anonieme ogen staren zonder dat hun verkrampte en vervlakte gezichten tekenen van herkenning tonen - in dat tijdperk zag ik een oudere heer met een bloedende wond aan…

De zomer veranderde al bijna in een nazomer, maar wilde nog geen afscheid nemen. Het was nog augustus. Met een honderdjarige boot hebben we het kabbelende, zwarte water van het Wilhelminakanaal bevaren, bijna tot aan de "Beekse Bergen", begeleid door een jonge, charismatische vrouw die in een elegante pose op de voorsteven handig en kunstig het…

Het was een warme, wollige sprei, versierd met een symmetrisch patroon van donkerrode motieven die op regelmatige afstanden van elkaar waren aangebracht. Onder die sprei sliepen en sluimerden we, mijn bejaarde moeder en ik; als ik bij haar was strekten we onze lichamen naast elkaar uit; haar gezicht naast mij was als gebeeldhouwd uit bleek of crèmekleurig…

De schizofrene man kwam mij het Suske-en-Wiske-album brengen. Het was bedoeld als verjaardagscadeautje. Op de kaft en overal in het boek had hij cryptische formules neergekalkt; een uiting van zijn - ook voor hemzelf - onbegrijpelijk geestesleven. Hij woont in een van die gemeenschappelijke huizen waarvan de inrichting doet vermoeden dat men geen…

(Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant) September is zoals ik me september graag voorstel en zoals september moet zijn; met mild, gesluierd, gedempt licht en een atmosfeer waarin dromen tastbaar kunnen worden en tot leven kunnen komen De Kampina is met gras overweoekerd, waar eens heide was is nu gras alom. We bereiken de…

Af en toe signaleer ik hem her en der. Hij behoort tot de mensensoort die eveneens geen enkele degradatie verdient: hij behoort tot onze mongoloïde medemensen. Hij onderhoudt relaties met vrijwel alle chauffeurs van "Arriva" en voert op plagerige,joviale dan wel serieuze wijze luidkeels gesprekken met hen zodat de overige passagiers gewild of ongewild…

De tijd van de befaamde, maar grenzeloos overschatte Meimarkt in het centrum van Tilburg was weer aangebroken. De opeenstapeling en uitstalling van goederen had weer plaatsgevonden in de straten die in plaats van dierbaarder, afschuwelijker voor mij waren geworden en ik had er rondgedoold tussen de volgelingen, slaven en adepten van het consumentisme…

In het chique, exclusieve restaurant met de trotse naam "l'Orangerie' die ook aan de zijkant op de gevel prijkt, ontmoette ik die avond mijn oude "vriendin". Aanvankelijk zat ze me met open mond aan te staren en ik observeerde met veel walging de kwabben die, nu ze tweeënzestig is, haar hals ontsieren, maar gelukkig kon ik mijn blikken ter afwisseling…

De Sacramentskerk met haar boogvormige ramen herinner ik me uit mijn jeugd. Van binnen was zij mooi en schitterend als in de mist van mijn bijziendheid het hele panorama van bloemen, kaarsen, gouden beelden en andere parafernalia vervaagde en zich vermengde als verfklodders op een schilderspalet en werd tot een als het ware impressionistisch vlekkerig…

De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen-geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een bergtocht. Bedrijvige, bezige mannen staan eromheen als bezorgde…

Een elegante zuil van doorzichtig glas draagt op de afdeling "Longziekten" van het E.Ziekenhuis de gelijknamige, macabere tekst. Toch heeft men meestal niet af te wachten dat men hier onmiddellijk op middeleeuwse wijze gevierendeeld zal worden, de duimschroeven aan zal krijgen of zijn laatste adem uit zal moeten blazen. Maar men mag wel blazen…

In mijn kamer staat sinds kort een lege vogelkooi. Een enkel donzig wit veertje kleeft nog aan de gouden spijlen en het voer- en waterbakje, nu doelloos en zinloos en zonder enige functie, hangen nog aan de zijkant. De bewoner van de kooi, mijn trouwe kameraad en de enige vriend van wie ik nooit de gruwelijke pijn die uitgaat van de harde en wrede,…

Het is wel verbazingwekkend en ook verontrustend hoe ontzettend vaak hier de jankende, gillende auto's voorbijkomen. Mijn huis is gesitueerd naast een snelweg en ik vraag me soms af of het hele, nabijgelegen ziekenhuis propvol verkeersslachtoffers ligt? Zeker is dat het geluid van de sirenes in hoge mate zenuwslopend is en in combinatie met andere…

Het is wel verbazingwekkend en verontrustend hoe ontzettend vaak hier de gillende en jankende gele auto's voorbijkomen. Mijn huis is gesitueerd naast een snelweg en ik vraag me soms af of het hele nabijgelegen ziekenhuis propvol verkeersslachtoffers ligt? Zeker is dat het geluid van de sirenes in hoge mate zenuwslopend is en in combinatie met andere…

Te midden van heel gewone huizen in een heel gewone straat tref je in Loon op Zand ineens een merkwaardige winkel aan. De ramen zijn half geblindeerd door lamellen maar je kunt toch zien dat zich binnen talloze serviezen bevinden, her en der verspreid over etagères, planken, kasten en vensterbanken. Het is alsof hele dorpen in de wijde omtrek voorzien…

Op de 13e augustus werd ik in feite verwacht, maar ik zag het levenslicht op 27 juni, zes weken te vroeg. De kwetsbaarheid werd mijn handelsmerk, mijn levenslot, de kwetsbaarheid waarmee ik in de couveuse de borsten van mijn moeder en de handen van mijn vader moest ontberen, strelingen, die mij ook tijdens mijn zwaar getormenteerde leven niet ten deel…

De gestikte naden van mijn zwarte, stevige schoenen zijn opengereten. De schoenen hebben heel Midden-Brabant "gezien" en betreden. We stapten voort over steenachtige en modderige paden, zagen naald- en loofbomen, heidevelden, runderen, vogels van allerlei pluimage, meren, plassen, rivieren en wat al niet meer. Maar de kaken van mijn wandelgenoten…