Alle inzendingen van I.Broeckx

Vandaag de dag bevolken studenten de zalen en kamers van wat eens, nog maar kort geleden, het trotse Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" was. In haar zalen vierden vertwijfelde vrijgezellen eens hun eenzaamheid. De vriendelijke obers waren als amateur-psychiaters. Zij wisten om te gaan met hun...

Ik kan me voorstellen dat vele vrijgezellen de flatjes in de Nassaustraat bevolken en hij was ongetwijfeld een van hen. Vroeger signaleerde ik hem vaak. Hij droeg koddige, oubollige hoedjes en maakte reisjes naar Antwerpen en Brussel en keerde daarvan terug met CD's van Ella Fitzgerald die hij me...

Vol weemoed en verdriet denk ik nog vaak terug aan die kartonnen "aankleedpoppen" die je verschillende kleertjes kon "aantrekken", die je uit kon knippen en waarvan je de kleding dan met eveneens kartonnen lipjes aan de pop bevestigde. Schön ist die Jugendzeit, sie kommt nie...

Ik kwam hem tegen in de supermarkt. Aanvankelijk herkende ik hem niet doordat zijn mondkap de helft van zijn gezicht in beslag nam. Zijn kale kruin torende er bovenuit. Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van...

In die tijd had ik een baantje als typiste (via een uitzendbureau) bij Recreatiepark "De Beekse Bergen" (wegens mijn van nervositeit trillende handen belandden al mijn brieven de eerste dag in de prullenbak) en vanaf mijn plaats aan het venster had ik de hele dag uitzicht op de stroom bezoekers...

Toen we eenmaal aangekomen waren na de lange reis op de Boulevard in de buitenwijk van de Franse hoofdstad, schoot de spreekvaardigheid van mijn "vriendin" dusdanig tekort dat ik het woord moest voeren. Wegens mijn werklozenbudget was het geld voor het reisje er in feite niet geweest maar wel...

De nieuwe benedenbuurman is gearriveerd. Ik ben hem tegengekomen in het portaal. Hij droeg een wollen muts en een grijze "Nietzsche"-snor, groette mij niet en keerde mij de rug toe. Ik kon een blik werpen in de woning waarin timmerlieden bezig waren op een mooi schilderij in uitbundige, felle...

De flatjes in de Nassaustraat in Tilburg, die men soms ook "Russische" flatjes noemt, bevinden zich als het ware in een groene vallei van bomen, struiken en grasvelden en ze bezitten als uit steen "geweven" balkons met een vlechtwerk Mevrouw V. was nog wel eens naar haar eens zo dierbare...

Daar wachtte ze nog op mij, dag aan dag, jaar aan jaar; op mij, de dochter, haar kind dat ze zozeer liefhad; in de aanleunwoning die tot mijn laatste ouderlijk huis geworden was. En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in...

De taxi, die daarvoor wordt ingezet, is in de morgen gekomen. Zij haalde meerdere personen op en bracht ons door Tilburgse straten waar ik vele voetstappen heb liggen. Ik herken die van vele voorgaande gelegenheden rijdend naar Zorgcentrum "De Reijshoeve" (in de wijk "Reeshof") dat ons...

Het kleine televisietoestelletje dat uit het bezit van mijn overleden moeder stamt en dat mij daarom dierbaar is, brengt tot op de dag van vandaag nog een muziekje voort; zachte, melodieuze klanken, die ik niet nader kan definiëren omdat het nooit tot mijn gaven behoorde vast te stellen welke...

"Ter gelegenheid van de Crisis" zijn bij de ingang van ons ziekenhuis computers opgesteld waarachter jongelui hebben plaatsgenomen voor de desinfectie. De tekst op het scherm luidt: "Mammografie 11.00 uur". Ik word verwacht en ben welkom .Bij de balie van de Afdeling Radiologie is het een...

Hij was een internist die bij uitstek hart had voor zijn patiënten. Twee keer per jaar bezocht ik hem in het gezelschap van mijn bejaarde moeder wier zware lichaam ik voortduwde in de rolstoel. Bij Hem en alleen bij Hem, die ze als niemand anders vertrouwde en waardeerde, vloeide het verdriet van...

Als ik het St.Annaplein passeer met de bus, weet ik dat daar achter de gevels van de huizen, achter de welhaast geblindeerde, in het zonlicht blikkerende ramen zich nog steeds de kamer bevindt; mijn eerste kamer, sinds jaar en dag door iemand anders bewoond, wellicht door een jonge student, die...

De touringcar had haar parcours afgelegd; door Frankrijk, door Zwitserland en tenslotte de Italiaanse grens bereikt. De verliefdheden circuleerden door de gymnasiumklas als een besmettelijke ziekte en ook ik had een oogje op meerdere medescholieren en leraren laten vallen. De arena in Verona was...

Ze kwam uit Bosnië en sprak met een duidelijk, merkwaardig accent, maar niet alleen de oorlog had haar getraumatiseerd. Ze had niet meer kunnen zorgen voor haar oude vader en nu had ze geen familie meer. Het onheil en het verdriet hadden haar aangegrijnsd en het zelfgekozen einde was eens...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt.... Na de zoveelste ruzie stapelde mijn leed zich op als een ongewenste Toren van Babel; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk...

Bij de grote, mooie, nieuwe zaak van de "Aldi", in het lage gebouw hier op de hoek dat geruime tijd geleden verrezen is, had ik bescheiden ingekocht: wat koffie en kaas; vruchtensalade. De rij bij de kassa was niet lang en eenmaal daar gearriveerd bood ik mijn inkopen en mijn pinpas aan en wilde...

Er waren: Wilfried, Paul, Ludo, Emil, Martien; er waren Louise en Mariet. Hoewel studenten aan onze universiteit waren we in die tijd nog kinderen, nauwelijks ontsnapt aan onze turbulente puberteit; nog maar net aangetreden in de collegebanken. Onder het lamplicht kwamen we bijeen in de...

Ze stond met mij te wachten op de bus die weigerde te arriveren op het Transvaalplein. Diepe rimpels bezetten haar gezicht. Een kapper was kennelijk lange tijd onbereikbaar geweest. Ik had, voortstappend door de grauwe straten, de halte bereikt. Twee witte politieauto's, gewapend met zwaailichten,...

In die tijd (ik was dertien jaar) lag ik eens ziek in mijn kamertje (een pijpenla met een Tomado-rekje tegen de wand waaraan ik dagelijks mijn huiswerk maakte). Uit het kleine radiootje op mijn nachtkastje weerklonk muziek: "Hey come'on babe, follow me, I'm the Pied Piper, can't you see, I'm...

De vader, de zo liefdevolle en zo zorgzame vader, die de oudste dochter, de begaafde dochter, zozeer vereerde en die haar opleiding betaald had, had het "kattenboek" voor haar gekocht. Hij moet het boek bedachtzaam en zorgvuldig hebben staan uitzoeken in de boekenzaak; hij moet daarbij de kat in...

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en...

We hadden tenslotte de ingang van het park bereikt dat gesitueerd is in een volkswijk met een desolate atmosfeer, waar de trieste huizen huiveringwekkend aandoen en we strompelden voort door de lange, met bomen omzoomde en overschaduwde laan. Het park omringt het oude schoolgebouw, eens toneel van...

U gaf me de roman van de wereldberoemde schrijver cadeau, geschreven in de taal die zowel de taal van de "dichters en denkers" is als de taal waarin eens brute Nazistische commando's weerklonken: de taal die als een welluidende melodie van uw lippen rolde. Mij had u verkozen als uw laatste...

Aapjes met wollige, gestreepte staarten, onzegbaar lief en kwetsbaar; een slang die de kop met de trillende tong tastend heft in alle richtingen boven het ineengestrengelde, lange, bonte lichaam; een leguaan: de bek verstard in een aandoenlijke "glimlach" (hij weet met zijn schubbige lichaam geen...

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd dan gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof het een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk...

Ze zijn me een klein plantje komen brengen. Een slanke, nog jonge mevrouw stond voor de deur en schonk het mij. Het draagt leerachtige, donkergroene bladeren, kleine, gele knopjes die een belofte voor de toekomst schijnen in te houden en bovenop een minuscuul, lieflijk roosje. Zal ik mijn...

De stad was altijd al een kermisstad. Nooit heb ik de carrousel met haar bonte lampjes die haar rondjes draait onder de lichte regen - herinnering aan mijn vroegste jeugd - met meer weemoed en verdriet aanschouwd als juist dit jaar. Nooit heb ik mij meer verdoold en verdoemd gevoeld tussen de...

Weggestuurd bij mijn huisarts op een vroege, besneeuwde morgen; bij mijn huisarts die na haar lange carrière, overspoeld door nooit ophoudend en altijd aanhoudend menselijk leed van oneindige variëteit, en vooruitziend op haar aanstaande pensionering, zich de hardheid en beroepsdeformatie tot...