Alle inzendingen van I.Broeckx

In het dorp waar mijn eenennegentigjarige tante haar ongetwijfeld laatste levensdagen nog altijd rekt en voortzet, kennen de ouderen elkaar en zij begroeten elkaar hartelijk. Vandaag was ik welkom in het kleine huisje waar de piano nog stond, waar de oude, pontificale staande klok uit 1910 de uren nog wegslaat, waar nietige, kwetsbare vogeltjes aan…

....en in dat schamele boekwerkje uit het bescheiden bibliotheekje van mijn arme vader, die ik zozeer liefhad en zozeer betreur, trof ik toen ik het toevallig opensloeg de foto aan van de man die mijn vader zozeer vereerde: professor doctor Van S. die in het onderhavige werkje schreef over De Stoa.... De Rede, de redelijkheid moest mijn vader, tevens…

In een mistig, vochtig seizoen, toen een late herfst de wereld verraste en toen de bomen beantwoordden aan de opdracht van de Natuur, aan de cadans en het ritme, hen door een Onbekende ingegeven, zag ik haar weer. Ik wachtte al geruime tijd op het terras onder de zwarte luifel waaraan regendruppels kleefden en zag haar aan komen lopen in de verte. Ze…

Het assortiment bij de "Jumbo" aan het Sint Annaplein in Tilburg kan men niet onderschatten: in de met talloze artikelen overladen zaak waren de plastic huishoudhandschoenen na enig zoeken echter wel te vinden, zij het dat ik niet leef in een wereld of sfeer waarin "huishoudhandschoenen" een prominente rol spelen.... In de rij bij de kassa lachte…

De wonderlijke en prachtige wereld die mij eens opgenomen heeft bij mijn geboorte zal ik eens weer moeten verlaten..... De nog jonge man die mijn vader was, breedgeschouderd in het colbert, houdt mij in zijn armen op die zwart-wit foto uit 1953; een hulpeloze, kwetsbare baby. Het moet zomer geweest zijn in dat vroege jaar. Ik draag om het hoofd een…

Tandartspraktijk Tilburg Zuid is gevestigd in wat men een groot "kantoorpand" zou kunnen noemen. In de wachtkamer ontmoet ik enkele kinderen met hun gesluierde moeders. Een zwartharig meisje van een jaar of elf draagt twee joyeuze staartjes in het haar en een brilletje op de neus met ronde glazen en zij huppelt vrolijk heen en weer en een verlegen jongetje…

De eerste algebrarepetitie leverde me een drie op en dit cijfer vormde een teleurstelling. Vol enthousiasme had ik me op de opgaven gestort. Het ging zo goed met de talen; waarom nu niet met de wiskunde? Ik bloosde vaak in de klas bij de elegante meneer Lepelaers, maar hij had van zijn kant met tieners al alles meegemaakt en blikte of bloosde nergens…

Ik spreek haar aan met de naam die haar gegeven is (door liefhebbende ouders???), haar naam die nu bijna door niemand meer uitgesproken wordt: "Trudy ben je weer op pad???" De dag duurt te lang in het flatje en nu bivakkeert Trudy in de restaurants. Is zij weggejaagd bij de GGZ??? Zij heft haar gezicht naar me op. De diepe lijnen vormen wellicht tekenen…

De meisjes van Broeckx, Cecile en Ineke, hadden de leeftijd van respectievelijk zeven en tien jaar bereikt. Handje in handje waren ze verschenen voor Sinterklaas; een duizelingwekkende autoriteit en samen moesten ze twee keer per jaar de weg afleggen naar het witte huis van tandarts Claassen aan het Piusplein vanuit hun wijk, genaamd "Fatima", langs…

Ze verbergt haar lange, zwarte haar steevast onder een sjaal, gewikkeld om haar hals en kijkt met zwaar opgemaakte ogen de wereld in. Inmiddels is half Tilburg door haar luidkeelse "redevoeringen" in het voertuig ervan op de hoogte hoe het ervoor staat met haar gebit en van al haar familieverwikkelingen; tevens van het feit dat zij al veertig jaar…

De Caspar Houbenstraat in Tilburg Zuid vormt een verlengstuk van de Fatimastraat en maakt onderdeel uit van de wijk "Jeruzalem". Daar staan sinds jaar en dag krijtwitte huizen, flats en een buurthuis die mijns inziens geen schoonheidsprijs verdienen en die de sfeerloosheid en de armoede in de wijk welhaast karakteriseren. Daar was ook eens kapper…

Op Vliegveld "Seppe" bij Breda is het een komen en gaan, c.q. een opstijgen en landen van kleine eenmotorige zweefvliegtuigjes, soms bemand door dappere parachutisten.... Het was nog in de maand oktober van het jaar 2021 dat wij deze taferelen aanschouwden..... Onze eveneens dappere chauffeur had ons busje door lanen gevoerd waarin het nog altijd…

De tante bracht haar leven door tussen de kloostermuren. Bij "Mater Misericordiae" bezocht ik haar nog vaak terwijl de overige familie het liet afweten. Tante zat meestal gebogen over haar brei- of haakwerk dat zij wegens haar blindheid op de tast volvoerde. Ze bracht het tot de leeftijd van honderd jaar en nog altijd herinnert een icoon uit haar…

We waren nog kinderen en onze bebaarde, romantische leraar, zelf ook nog niet ouder dan vijfendertig jaar presenteerde ons de wereldgeschiedenis die toch bol staat van bloed en immense malaise en wapengekletter als een romantisch sprookje waarin we zozeer geloofden. Hij kalkte met zijn tekentalent het schoolbord vol met kleurige taferelen en ook hijzelf…

In onze stationshal, die overigens niet uitblinkt door de sfeer die men wellicht zou wensen, is sinds kort een piano opgesteld en een uitbundige en enthousiaste jongeman beroert de toetsen. Jongeren, mogelijk enthousiaste studenten verzamelen zich in de hal die nu hun trefpunt vormt. Men heeft nog geprobeerd van niets iets te maken, schoonheid en "…

"I close my eyes and I drift away into the magic night" Zo luiden de woorden van de song en zo lig ik wakker of slaap ik in, mijn lange voorbije leven overdenkend en gedachten aan tientallen gebeurtenissen en personen bezetten mijn geest.... De stilte van de nacht die ik liefheb omhult mij vaak als een mantel; anderzijds grijnst soms de lege…

De vriend die ik tenslotte nog vond nu de tijd van mijn leven begint te korten en uitgeput en op begint te raken, was eens, gekleed in zijn slordige en aftandse colbert, aangeschoven aan de tafel van onze redactie. Hij heeft het gezicht van een boxer; stoer en toch lief, met smalle ogen waarmee hij smekend en hulpbehoevend in die van mij pleegt te kijken…

....in die lang voorbije jaren van onze jeugd kwamen ook de cornflakes weleens op tafel en in die grote doos was dan gewoonlijk een verrassing verstopt. Zo herinner ik me een klein plastic speelgoedje in de vorm van een ouderwetse fiets, een vélocipède, dat ruimschoots tot onze kinderlijke verbeelding sprak... Veel speelgoed bezaten we overigens…

De Basiliek in Oudenbosch vormt een replica van de zestien maal meer omvangrijke, wereldberoemde Sint Pieter in Rome. Haar zilverkleurige koepel verheft zich boven de daken van het Brabantse dorp en is al vanuit de verte zichtbaar. Twee jaar geleden zag ik haar voor het eerst en op een nog zonnige oktoberdag zag ik haar weer. De gruwelijke taferelen…

Mijn trotse naam; de naam van mijn voorouders, geschreven met ckx; de naam mij bij mijn geboorte meegegeven; de naam die ondanks alles vaak voorkomt in het Antwerpse telefoonboek, wordt kennelijk vaak beschouwd als een curiositeit en is vaak aanleiding tot het cliché: "U behoort zeker tot de rijke tak". Mijn standaardantwoord, inhoudend dat mijn…

Een volle maan, ten dele beschenen door de zon vertoonde zich aan de hemel toen we onderweg waren naar het zwembad. "Stappegoor" zou ons opnieuw verwelkomen en het weldadige water zou onze lichamen strelen. De "duistere regionen" rond het bassin hielden als het ware een mysterie in en de koepel ver boven onze hoofden vertegenwoordigde een magische…

De arts draagt een welluidende, wellicht Russische naam en de blondheid is al bijna vervaagd en verdwenen uit haar haar. Ze plaatst het ingenieuze en wonderlijke instrument op mijn lichaam en tuurt ingespannen naar de kwetsbare en "nutteloze" organen die nooit een kind gedragen hebben en onvermoed en ongezien de buikholte bezetten. Op het computerscherm…

De door mij zozeer vereerde schrijver Edgar Allan Poe, een "boegbeeld" uit mijn lang voorbije jeugd en een van mijn favoriete auteurs, sprak in zijn fabuleuze en magische verhaal "De val van het Huis van Usher" altijd zeer tot mijn verbeelding. Maar mijn kinderlijke, huiveringwekkende verbeeldingskracht is in de lange jaren van mijn volwassenheid…

Op de grasgroene "uitlaatstrook" vóór mijn woning zie ik ze voorbijkomen met hun trotse bazen en bazinnetjes: de trouwe honden, zelfs symbolen van de zozeer wenselijke menselijke trouw, met de flamboyante, elegante en vrolijk wapperende staarten. En ook zag ik aan de overkant van de snelweg die mijn huis flankeert, bij de stoplichten, twee sneeuwwitte…

In oktober schemert en schittert het gouden licht van een nieuwe herfst door het gebladerte. Ik ben vandaag op weg gegaan naar de Noord Besterdstraat, vlak bij het gelijknamige Besterdplein gesitueerd, waar ik in het atelier van Inge hartelijk ontvangen werd. Het atelier, gevuld met de vele parafernalia die voor de kunstbeoefening benodigd zijn, ligt…

Een Regiotaxi spoedt zich voort door de Tilburgse straten. Mijn medepassagier is een echte Tilburger. Met het als een diamant zo scherp geslepen verstand c.q. het boerenverstand c.q. het meedogenloze en alomtegenwoordige eigenbelang en het kritische vermogen van de gemiddelde Nederlander becommentarieert hij de politieke verwikkelingen van de laatste…

Mijn wonderlijke en ingenieuze machine, mijn laptop, die zozeer zijn kunstmatige intelligentie demonstreert, viel uit en toonde slechts een inktzwart scherm. Mijn beste en hoogbegaafde vriendin Dionne heeft altijd wel een "technisch EHBO-setje" bij de hand waarmee ze mij ter zijde staat. Ze is als een ingenieur, als een vakkundig arts die naar haar…

Mijn oom A., die nog gespeeld heeft met ons, kinderen, in de zonnige tuin van ons arbeidershuisje werd, vijftig jaar geleden, overrompeld door de onbarmhartige dood. Zijn graf ligt in Engelen, in het dorp waar zijn nu negentigjarige weduwe het nog iedere week bezoekt....Zij is mijn trouwe en lieve tante, de laatst-overgeblevene van mijn tantes en ze…

Wie houdt van Winkelcentrum Wagnerplein moet wel zand of een andere substantie in de ogen hebben. Het ligt in Tilburg Noord uitgestrekt tussen de grauwe, kale bebouwing; een consumptieparadijs zonder weerga, overladen met goederen en artikelen; teveel om op te noemen...... Eens zegevierde hier mijn verliefdheid; als ik aan Hem dacht en in de bloemenzaak…

Ik kwam haar tegen vlak bij het oude kerkhof, zwaar vergrijsd en voortstrompelend achter een rollator en ik herkende onmiddellijk in haar de "vriendin" van tweeëntwintig lange jaren, met wie ik in vroeger tijden de zwemafspraken had gehad; de "vriendin" die welkom was geweest in mijn ouderlijk huis; met wie ik aan het sterfbed van onze betreurde…