Alle inzendingen van I.Broeckx

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen aan ons toonde.... Veel later: het politiebureau…

Tot mijn verrassing werden de twee grote, fraaie boeketten aan huis bezorgd; kennelijk als dank voor mijn redactioneel werk voor een wijkkrant en voor mijn notuleerwerk. De hoofdredacteur van genoemde krant had zich uitermate bezorgd en zorgzaam getoond om mijn longziekte, maar al te spoedig, onverwacht en onverhoeds, zou het reservoir van de affectie…

In de grote hal van het ziekenhuis heb ik het beeld bewonderd van een gevleugelde vrouw en man, mogelijk symboliserend het diepe dal van de kwetsbaarheid van de mens waaruit hij opgeheven kan worden door de medische wetenschap en -zorg (Ik was het ziekenhuis genaderd met mijn trage pas, voortstappend door paden, omzoomd met hagen met fris groen gebladerte…

Eens kwamen wij samen in het oude huis, in de achterkamer en schaarden wij ons rond de tafel onder het lamplicht en dan rikten we en speelden we yahtzee; vader en moeder en oma die bij ons inwoonde in de kamer op de eerste verdieping, mijn zus Cecile en ik. Wij allen speelden de spellen met de dobbelstenen en de kleurige kaarten razendsnel en slim en…

De wind ruist en zet het gebladerte, nu in zomertooi, van de bomen aan mijn venster in beweging. Ik zie uit naar een milde septembermaand met milde temperaturen als een feeëriek licht de wereld overspoelt. Vroeger werden de potloden geslepen in september; de schoolschriften lagen klaar. De zuster in het lange, zwarte habijt maakte haar rondgang…

Ze zong het lied vaak met luide, galmende stem: "Catch a falling star and put it in your pocket, save it for a rainy day". De song moet haar bemoedigd hebben en hoopvol gestemd hebben bij haar diepe verdriet om de ongelukkige zoon, alsof de hoop, het kostbaarste en meest waardevolle geschenk uit de Doos van Pandora; de zoete, weldadige, heilzame…

Aan de overkant van het trapportaal regeert de absolute stralende jeugd en jeugdigheid van de jonge vrouw die daar woont en die zo vergaand onbereikbaar voor mij is. In de avond schemert een lichtschijnsel door de beide glazen deuren die onze woningen scheiden. Kort geleden wilde het toeval ondanks alles dat het tot een, zelden voorkomende, ontmoeting…

In een curiosa-zaak (of curieuze zaak) vond ik de vaas. Deze was turquoise van kleur, bolrond en droeg sierlijke motieven. Ik wilde de vaas bestemmen voor de nieuwe woning van een vriend. Al vaak was ik de in aanbouw zijnde woningen aan de Lage Witsiebaan gepasseerd die in de avond vaak verlicht waren. De nieuwe bewoners hadden hun intrek al genomen…

Al eerder had ik meneer gesignaleerd op een bankje in de winkelgalerij, ontspannen en welgemoed, en nu troffen we elkaar vóór de supermarkt. Hij sprak mij aan: "Bent u niet ongeveer twintig jaar geleden langsgekomen voor een interview? En werkt u nog voor de Wijkkrant?" Hij woonde inderdaad nog altijd in de kapitale woning, vlakbij die van mij aan…

Het is op het kruispunt van de wegen, op het cruciale moment van onze unieke, eenmalige ontmoetingen dat het lot toeslaat of het noodlot, dat de allesbepalende gebeurtenissen zich voordoen die ons leven inkleuren, die onze toekomst bepalen..... En zo ontmoette ik de kersverse weduwe die zojuist haar echtgenoot verloren had; de weduwe met het diep-doorgroefde…

De dorpen Berkel-Enschot en Udenhout zijn als parels aan de kroon van Brabantse gemeenten en ik heb er vele voetstappen liggen. Op een milde augustusdag legde ik per bus de weg af naar Udenhout, naar zwembad "De Groene Wellen" dat daar onvermoed in een oase van groen is gesitueerd. Mijn beste vriendin kon niet ophouden deze accommodatie de hemel in…

Klooster Nieuwkerk is gesitueerd in het grensgebied van Nederland en België en omgeven door hagen met paarse, witte en roze rododendrons. Vandaag ben ik hier in het gezelschap van de stoere en manmoedige dames die de eenzaamheid en het leed als een bittere dronk hebben leren aanvaarden. Maar zwijgzaamheid en stilte drukken zwaar op ons als wij plaatgenomen…

Met honderden kranten op mijn bagagedrager ging ik op pad. In die tijd werd "De Tilburgse Koerier" nog uitgegeven, onze populaire wekelijkse krant, momenteel gemist door velen en nu uit de roulatie en vervangen door "Stadsnieuws". Ik had me aangemeld om onze krant te bezorgen, in een wanhoopspoging, die, naar ik goed besefte, wel moest mislukken…

Met mijn jeugdvriendin Lucia fietste ik vaak door de grauwe straten van onze provinciestad en we kaatsten met de kleurige ballen tegen de bakstenen muren van de arbeidershuizen. Lucia's moeder zat hele dagen achter de naaimachine om een hippe garderobe voor haar dochter te vervaardigen en ze luisterde zeer graag naar het Duet uit "De Parelvissers…

De foto stamt uit 1963 Op een bank ligt het jongetje dat het zoontje is en het broertje uitgestrekt en met een boek in zijn handen, getiteld: "De hemel is van jou". De hemel werd het jongetje nooit geschonken, integendeel. Hevige onrust leefde in het kind dat zijn leven zou doorbrengen in inrichtingen. In vroege jeugdjaren fietsten de ouders…

Niet ver van de draaibrug die het zwarte water van het Wilhelminakanaal bekroont en overspant, is Café-Restaurant "Zomerlust" gesitueerd. En evenmin ver hier vandaan, in Tilburg Zuid, strekken zich sinds jaar en dag de grasgroene velden uit, waarop wij, scholieren nog, eens, in lang vervlogen tijd, sportten. Een met gras en mossen begroeid, breed…

We hadden een mooie augustusmaand. Het licht van de zomer, dat nog niet het licht van september, mijn favoriete maand, is, speelde over de wereld en onder de het prachtige, zwarte zonnenscherm bij Restaurant "Anvers" aan de Oude Markt was het goed toeven bij een kop bitterzoete Earl Grey-thee met koffiemelk..... Mijn vriendin en ex-collega zou…

In het helle, schelle, onbarmhartige en ijzingwekkende witte licht dat reflecteert in de spiegel van de kapsalon vallen me lijnen op in mijn verouderde gezicht die ik voorheen nog niet had waargenomen. Zijn het de sporen, de beddingen, uitgesleten door mijn tranen die als riviertjes over mijn gezicht hebben gelopen, de diepe tekenen van het verdriet…

Tot voor kort waren de pleinen en straten leeg en zwierf ik er rond; nu is plaats gemaakt voor het jaarlijkse spektakel. Jongens en meisjes, ouderen en jongeren en kinderen wandelen verwachtingsvol over de Spoorlaan in de richting van de festiviteiten, van het grote gebeuren. Het centrum van de stad is omgetoverd tot een sfeervol paradijs voor oud…

Het douchen duurde twee lange uren en al die tijd wachtte ik hier op. Het stond mij tegen geconfronteerd te worden met het landschap; het onheilspellende panorama van haar verwoeste borstpartij.... De woonkamer was in Engelse sfeer ingericht, geheel in overeenstemming met opleiding en interesse van mijn vriendin. En aan de wand het formidabele schilderstuk…

Hij monsterde de kale plekken op mijn keukendeur, bekeek ze vluchtig en met deskundige ogen en kwam tot een diagnose als moest hij die als een arts stellen. Met zijn expertise zouden de werkzaamheden een uur in beslag nemen. Verf en gereedschap zou hij meebrengen. En zo wachtte ik de dag af waarop hij zou komen. De deur veranderde onder zijn handen…

Deze keer waren we naar Zwembad "De Drieburcht" gegaan (de naam is gemunt door een oude vriendin van me en verwijst naar de drie stoere torens in het stadswapen van onze stad). Mijn vriendin van lange jaren spartelde flink in het water en sloeg haar fragiele beentjes uit als een kikkervisje maar we zwommen in een klein, afgeschermd gedeelte van onze…

Al de hele dag was het geluid van hamers en van boormachines te horen dat door het dunne plafond drong dat onze woningen scheidt. Geen ongezellig geluid, hoewel velen het hiermee oneens zouden zijn, en nu eens bij hoge uitzondering een teken van leven, van welk leven dan ook. De flat staat leeg nu de buurvrouw die jarenlang in stille, placide afzondering…

De bus volgde steeds de welbekende route (Von Weberstraat, Heikantlaan en verder): het parcours dat naar jou voerde, dat leidde naar je kleine huisje, in het voorjaar omringd door talloze krokussen en waar de "psychiatersfauteuil" voor me klaarstond. Je weigerde mij je armen; je armen die ik "apenarmen" zou willen noemen en aan je borst mocht…

Opa, op die oude foto zie ik je beeltenis (het nette pak met de pochet....). Als kind stond ik aan je graf en wenste je toe: "Rust zacht, lieve opa!" De armoede die je kende, kon je nauwelijks dragen maar in je "rijke tijd" was je vrijgevig, tot verbazing en ontsteltenis van de goegemeente. Ze noemden je in de stad "koperslager Broeckx" en het…

Na dertig jaar trouwe dienst gaf de lamp het op, althans deze ging aan en uit bij tussenpozen, wat mijn trouwe Ilonka ergerde en op de zenuwen werkte. Ik had de meneer ontboden die voor een nieuwe lamp met LED-verlichting zou zorgen en hij verscheen inderdaad volgens afspraak en monteerde fluks en opgewekt, staande op een trapje, de lamp aan het houten…

Altijd had hij tegenover me gezeten aan de vergadertafel, de mannelijke armen waarin ik best eens had willen rusten en die ik zou willen omschrijven als "apenarmen" voór zich uitgestrekt op de tafel. Hij was altijd betrokken en meelevend geweest tot de dag kwam waarop ik moest vernemen dat de dodelijke ziekte met de onheilspellende naam "slokdarmkanker…

Ze klom de trappen op naar mijn appartement met een gigantische bos bloemen in de hand: bloemen in bonte kleuren, in wonderlijke gedaanten waarvan ik de namen niet ken en die hier nu staan te pronken in een doorzichtige glazen vaas. Het boeket, voor mijn achtenzestigste verjaardag, leek de perfectie te symboliseren van haar analytisch vermogen, maar…

Mijn reis naar Rijssen (Overijssel) nam ongeveer twee uur in beslag. Via Nijmegen, Arnhem en Deventer, waar lage merkwaardig aandoende bouwsels het perron flankeren was mijn bestemming te bereiken. Onderweg flitsten de landschappen aan mijn ogen voorbij; de welige zomerweiden, op afstand de spitse ten hemel oprijzende kerktorens in Nijmegen en Arnhem…

Sinds lang sierde een tekening van Haar, bedoeld als Kerstkaart, echter voorstellend Haarzelf, gekleed in haar gele, zijden trouwjurk en met een mandoline in de hand en gevleugeld als een engel, mogelijk haar prille huwelijksgeluk uit vergeten dagen symboliserend, mijn wand. Toen uiteindelijk de zomer van mijn achtenzestigste levensjaar was aangebroken…