Alle inzendingen van Lianne

De glimlach op je lippen is het laatste wat ik van je zag. De duizenden tranen, de ontelbare krassen op je ziel en het cruciale gevoel van machteloosheid die zouden volgen, heb ik niet meer meegemaakt. Jij was voor mij het mooie, zorgeloze meisje dat door de mantel der liefde werd bedekt, de vrolijke jonge vrouw in de bloei van haar leven. Dat je in…

Sinds ik in staat ben om ook maar enkele woorden te begrijpen, vliegt het me om de oren. Toen ik mijn eerste stap zette, of iets wat daarop leek, zei mijn vader: ‘Kijk eens! Wat goed, joh!’. Vervolgens kwam mijn moeder kijken en zei: ‘Joh! ’t Is niet waar! Ze loopt!’, en daarna stortte ik weer neer. Nou is er in feite helemaal niks mis met deze aanmoediging…

In de stilte van de nacht: de chaos van het onstuimige dagelijkse leven onttrekt zich aan de sporen die de sterren naast de wegen achterlaten. Opgeschrikt door de snelheid van het licht, wendt de stroom mensen zich richting de ontelbare vallende spelden. Geruisloos dalen zij vanuit de wolken neer op de gestroomlijnde vormen rondom het prikkelende…

Het was als een pistoolschot. Voor de eerste keer werd ik geraakt door een kogel die zich door de oppervlakte van mijn huid een weg naar binnen drong. Volledig in extase bekeek ik de holte in mijn borstkas, het gapende gat dat lonkte naar een zachte hand met helende werking. Ik voelde de pijn niet, niet de schreeuwende stroomschokken, niet het verstikkende…

Het is zo’n woord waar niemand van weet waar het vandaan komt en waarvan nog steeds onbekend is wat het nou werkelijk voor nut heeft: de ‘hè’. Tegenwoordig ontsnap je niet meer aan dit typerende, maar met name uiterst irritant taalverschijnsel, hoe diepgaand of juist oppervlakkig de conversatie waarin je je bevindt ook is. ‘Wist je dat het morgen…

Wat zeg je, lieverd? Ben je moe? Maar het is pas elf uur… Ga je slapen? Weet je het zeker? Heel zeker? Heel, héél zeker? Oké, lieverd. Ga dan maar lekker slapen. Ja? Is goed. Ik zal je niet meer storen. Vergeet je trouwens niet het licht op de badkamer uit te doen, lieverd? Is slecht voor het milieu als die lamp onnodig brandt. En het…

Het was te laat om nog te leven. De klok sloeg elf uur en ik voelde hoe mijn ziel weggleed, steeds verder weg in mijn onderbewustzijn. Nog voor ik het wist, was ik overleden. En het voelde niet eens zo gek. Mijn lichaam liet ik achter en ik steeg op, alle sterren en planeten voorbij. Ik vroeg me af waar ik terecht zou komen als ik het heelal eenmaal…

Toen ik jou voor het eerst zag, was het alsof er een enorme vuurzee aan mijn voeten ontvlamde. Jouw woorden lieten een enorme stofwolk in me opwaaien. Als een tornado vlogen duizend zandkorrels heen en weer door mijn lijf en schuurden langs mijn ingewanden en aderen, zodat ik van binnen schoon en gladgeschoren eindigde. Jij liet me dansen, jij liet…

De zwartste dag was voorbij. Met haar lange, blonde lokken dansend op de zachte avondbries, schreef ze alle donkere wolken uit de lucht en noteerde ze op een groot vel papier, waar de pluizige deeltjes naar hartenlust konden onweren en waaien. De plaats die ze had vrijgemaakt aan de hemel, vulde ze op met haar viltstift, waarmee ze sterren, enkele planeten…

Balancerend op het randje van de werkelijkheid, blies ze al haar onzekerheden de afgrond in. Als gemene zwarte eksterveren dwaalden al haar ongrijpbare verlangens en onbeantwoorde vragen de diepte in. Ze deed geen poging ze na te kijken, of - traditiegetrouw - uit te zwaaien, want ze wist hoe gevaarlijk ze daar stond. Onrustig deinde ze mee op een slinkse…

We rennen weg. Jij en ik – samen. Er is geen noodzaak – geen onzekerheden of angsten die ons dwingen te gaan. We rennen weg omdat we willen. We lopen door straten, over duistere enge wegen, en doorkruisen grote, onbekende pleinen en wanneer we moe zijn, rusten we uit op plekken waar het geluk ons blijft achtervolgen. We vermommen ons – want misschien…

Jij, Ik schreef je op. Je naam boven aan de bladzijde, als een soort trotse, adellijke titel: groot en sierlijk, opvallend en krachtig - maar tegelijkertijd ook ingetogen, klein en zwak. De letters stonden als huizen, als grote villa’s, met een zwembad, een butler en vierentwintig slaapkamers – maar een woeste wind zou ze als krakkemikkige tuinhuisjes…