Alle inzendingen van Manuel Van den Fonteyne

Het bleef steeds maar weer opspelen. Op één of andere manier waren mensen allemaal klootzakken. De uitzonderingen uitgezonderd. En hier en daar reageerden mensen eens op een verkeerde manier, vanwege een ontwikkelingsstoornis of één of andere obscure faalangstige beweegreden. Ook deze mensen waren te vergoelijken. Sommigen hadden gewoon brute pech..…

Ergens aan het eind van deze eeuw. Het consumeren heeft zijn werk gedaan. Mensen zijn niet langer individuen met verlangens en hoop, maar ongevoelige uitwassen van reclamestrategieën geworden. Aan het hoofd van dit hersenloze zootje staat de voormalige president van de destijds wereldomvattende multi-trust. Sinds de rechtbank een precedent geschapen…

Goedemiddag dames en heren. Welkom bij 'Koken met Drebd'. Ik ben Françoise uw moderator of onderhandelaar, beter gezegd. 'Goedemiddag Drebd, wat gaan we klaarmaken vandaag?' 'Ewel, Françoiseke, vandaag gaan we voor de verandering eens een scampi stoverij maken!' 'Scampi stoverij? Tiens!' 'Een mens moet inventief zijn, nietwaar?' …

Het oppervlak van het zilvergroene meer beloofde mij schitterende illusies op hoog water. Ik wendde mij tot de hemelen en de crèmekleurige koppen, varend voor het blauwe spandoek alludeerden slechts vage schimmen. En in de spanne tussen de beloofde illusie en de waargenomen allusie, zag ik mijn leven voorbij zeilen op de rimpeling van de tijd met…

De schrijver had het van de man overgenomen en de schrijver had al zijn comfortabele dieptes uitgehold. Van een filosofie bleef niets meer over. Hij had de mens in zichzelf uitgeteerd en nu lag hij ziek te wezen in een braakliggend bed. De werkelijkheid van zijn tooiend kledingstuk volledig uitgerafeld. Mensen waren als taarten geworden. Eenmaal…

De misantroop raapt al zijn kunde op en plaatst het glorieuze heil tegenover het immense botte van de boude uitspraken die deze wereld verkillen. Zijn voorstellingswereld beperkt zich tot de mensjes-kloten en de meest lelijke bloem die op deze aarde te vinden is; de Chrysant. In deze uitersten ziet hij zijn groen grijnzende ambivalentie cumuleren -…

Er is meer. Er is meer dan leven en dood, hemel en hel. Het heeft me gisteren bezocht. Het lijkt in niets op wat we kennen. Het is het duizendvoudige van wat we nu beleven. Ik noem het de Medusiaanse staat, naar Medusa met haar honderden tentakels. Het heeft me bezocht, maar ik ben er kennelijk nog niet klaar voor. Als je er klaar voor bent, neemt het…

Het brein dient te worden mishandeld, dacht de obsessionele piekeraar. Het moet grondig verkracht en genomen worden, want in het lichaam is alleen maar ziekte. Het lichaam kauwt zichzelf en spuwt overbodige ziekte. De ziekte is die van de zelfvernietiging. De zelfvernietiging is het ornament van het lichaam. De enige ware bestemming van het zijn, want…

De waanzin had toegeslagen. De mensen spraken allang niet meer. De gymnopedieën voor piano van Satie waren alomtegenwoordig. De mensen stonden voor hun ramen geplakt in absolute onwezenlijkheid. De wrakende eindigheid had zijn werk gedaan. De eindigheid had ook de genade in zich en belichaamde daarmee ook de oneindigheid. Zij was het alles en het niets…

Het leven ligt vervat in onvatbare wiskunde, het streeft naar de rondheid, tot het pi bereikt heeft. Eén plus één is twee, hoe simpel en toch zo waar. Denk daar eens over na. Eén plus één heeft er voor gezorgd dat we in auto's rijden. Dat we onze vrienden en geliefden spreken door een gsm, misschien zelfs duizenden kilometers van elkaar verwijderd.…

Haar zin om een hit te zijn was hartsgrondig naar de knoppen. Ze zou alles achter zich laten. De hoer had een hard leven. Het succes was instant en betekende niets. Altijd weer het onderste uit de ranzige kan halen om haar rol als hoer te kunnen blijven spelen, want de opvolgers stonden eeuwig klaar om de koningin van haar troon te stoten. Altijd zat…

Week 7, dag 51. Mijn teennagels hebben een redelijke lengte bereikt, anderhalve centimeter nu. Ik ben nog steeds undercover voor mijn boek. Research aan den lijve of zoiets. Ik stel me voor dat ik een heel dikke man ben, minstens 160 kg. Als ik zo dik ben kan ik niet aan mijn teennagels om die te knippen. Heel vervelend, die beginnen pijn te doen…

Het oude vrouwtje in mijn hoofd, onder mijn beenderwitte binnenste, wacht geduldig de paradijselijke vooravonden af, om er te zijn voor mij, tot ik ouder word, later, veel later en ik haar vervoeg. Ze breit haar zuivere wachten tot knieverwarmers en kunstige kantwerkjes. Echter, het bruisend breekbare wijfje, te trots om te brillen, vergist zich…