undercover/ fragment uit een dagboek
Week 7, dag 51.
Mijn teennagels hebben een redelijke lengte bereikt, anderhalve centimeter nu. Ik ben nog steeds undercover voor mijn boek. Research aan den lijve of zoiets. Ik stel me voor dat ik een heel dikke man ben, minstens 160 kg. Als ik zo dik ben kan ik niet aan mijn teennagels om die te knippen. Heel vervelend, die beginnen pijn te doen, ik ben al van schoenmaatje 43 naar 45 gegaan, maar echt comfortabel is dat niet, ik loop alsof ik op eieren loop, om maar niet te schuiven in mijn eigen schoenen, pijnlijk is dat. Zou dat de reden zijn dat dikke mannen enorme schuiten dragen, ik vraag het me af, ik zal nog wat dieper undercover moeten gaan om dat te weten te komen. Mijn uiteindelijke verhaal moet dan over de dikke man en zijn onvermogen gaan om af te slanken en dan een aantal moorden pleegt uit frustratie. Mijn korset begint een beetje vettig vies te worden. Als je een dikke man wilt zijn moet je ook een dikke buik hebben en wel zodanig dik dat je je eigen piemel niet ziet. Ik stel me dan ook voor, dat de dikke man altijd op zijn minst 2 spiegeltjes bij zich heeft. Als ik dan ga pissen, leg ik één spiegeltje op de grond en hou ik er ééntje voor me uit, om te zien of mijn piemel uitgedruppeld is. De dikke man krijgt ook altijd lastige vragen te verwerken: " Waarom heb jij altijd die spiegeltjes bij?" waarop ik straal negeer: " De existentie behoeft geen kransen!" en ik ze beduusd achterlaat met een scherpzinnige opmerking, waarvan ik bedenk dat de dikke man dat ook wel zou doen. Moeten ze maar geen perverse gedachten hebben over mij, ik zie ze zo denken, die magere schrieltjes. Die spiegel, dat is ook nog wel iets wat me dwarszit, eigenlijk zie ik er niet uit, het dikke gezicht wil maar niet lukken. Met die watten tegen mijn tanden, heb ik wel ongeveer de indruk van een dik gezicht, maar ik zie er niet echt dik uit, meer als een chimpansee met kiespijn, maar ik zie er dan toch op zijn minst uit als iemand die wat aan het handje heeft met zijn dikke kaken. Voorzover ik geen betere oplossing heb, moet dit het maar doen. Ik heb me trouwens ook een bril moeten aanschaffen, met die dikke buik kom ik niet dicht genoeg bij mijn spiegel in de badkamer. Het tandenpoetsen is ook een immens werkje met die watten tegen mijn tanden, zoals in realiteit ook de dikkerd zijn tandenborstel tussen zijn vette kaken moet persen. Maar dat korset, daar moet ik iets aan doen, het begint vettig te stinken. Ik kon niet volstaan met watten tegen mijn buik, die zijn te licht, die zouden me niet de ervaring van het zware gewicht geven. Ik heb dan ook echt vlees gebruikt, dat ik onder mijn korset steek. Ik was begonnen met biefstukken. Ik was naar de slager gegaan om het hoekje om 75 kg biefstukken en die achter mijn korset gestoken. Dure aangelegenheid. Na drie dagen begint dat ook wel te stinken en dan bak ik ze in de pan. Ik eet ze ook zelf op, zoals een dikke man zijn dagelijkse portie nodig heeft. Na biefstuk vier krijg ik niet meer op, maar om het gevoel van het veel eten te bewaren, kauw ik ze allemaal stuk voor stuk en spuw ze uit in de vuilniszakken. Natuurlijk heb ik dan vers vlees nodig, maar die biefstukken zijn toch wel iets te duur. Was ik maar een professionele schrijver, kon ik gewoon een onkostennota leveren aan mijn uitgever. Tweede maal bij de slager. " Heb je niet 75 kg afval voor de hond?" Het was duidelijk dat het voor het slagersmeisje steeds vreemder werd, ze vroeg allang niets meer. Het afval was een grote fout, het had me alsnog geld gekost, maar het stonk al van begin af aan en het was ook niet te vreten. De derde maal bij het slagersmeisje, had ik een elegante oplossing gevonden, ik had 75 kg kippenbillen gevraagd. Gewoon een lumineus idee, want als die achter mijn korset zitten, heb ik ook nog eens de vreemde sensatie van rare knobbels, afkomstig van de knoken van de kippebillen. Daar ben ik zeer tevreden mee.Ik stel me dan ook voor, dat ik een huidaandoening heb, chloor of dioxine knobbels, dan kan ik lekker zelfmedelijden veinzen. Mijn buik is dik in orde dus. Om de sensatie van dikke biceps te voelen, heb ik zwembandjes aangedaan, ook rond mijn billen heb ik zwembandjes aan. Het haar op mijn rug wil maar niet lukken, ik heb er brie aangesmeerd in de hoop dat er schimmel op zou groeien, maar het moment dat de schimmel begint te groeien, barst de brie van mijn huid af. Ik zal nog wat dieper undercover moeten gaan om daar een oplossing voor te vinden. Ik vind het al met al een leuke bezigheid, alhoewel mijn seksleven er onder lijdt. Om de indruk van diepe putten in mijn matras te wekken, heb ik er vier zakken cement in gelegd. Mijn vriendin gaat niet echt akkoord, maar ja, het undercover zijn impliceert ook het alleen in bed liggen. Ik mag echter niet teveel zweten in bed, want dan zit ik vastgemetst in mijn eigen bed en slaag ik er met grote moeite in - bovendien met 75 kg op mijn buik- om op te staan.
Al bij al is het schrijverschap een creatieve bezigheid, enfin, ik klaag toch niet.
Verdere ontwikkelingen, als die zich voordoen, volgen nog.
msn.comGeplaatst in de categorie: literatuur
undercover
933
Geef je reactie op deze inzending: