Alle inzendingen van Marco Miceli

De Winter is nu. Maar waar is de sneeuw? Ooit, een aantal jaren geleden, was er altijd sneeuw. Ieder jaar, soms meer en soms minder. Maar de sneeuw is verdwenen. Jammer, vind je ook niet? We konden dan sneeuwpoppen maken, of sneeuwballen naar elkaar gooien. Soms wel dagenlang. Dat kan nu niet...

Ik zat in de keuken, het was half tien. De deurbel gaat: wie zou het kunnen zijn? Ik doe de deur open en zie dat het de buurvrouw is. Ik groet haar en vraag hoe het gaat. Ze zegt prima en wil weten of ik het komende weekend op haar katten kan passen. Ik heb haar sleutel, voor dit soort gevallen z...

Tijdens mijn ronde door de plaatselijke supermarkt, trof ik onderweg in een van de gangen een oudere vrouw, die ik voor de schappen met het zoete beleg zag staan. Ik zag haar niet tot een keuze komen - ze leek te twijfelen, niet te weten wat te kiezen. Het maakte dat een keuze er niet van kwam. D...

"Zijn onvermogen naar verwachting te kunnen handelen, naar wat er rechtmatig van hem was gevraagd, waarmee de vrouw stellig geen genoegen had kunnen nemen, waardoor ze middels de gewetensvraag naderhand schuld had willen geven, zelfs nadat ze had gekregen waarvoor ze was gekomen, en waarmee ze omwi...

Vanmorgen vroeg was ik in de koffiekamer bezig, een aantal documenten te kopiëren. Bij ons, op de derde verdieping van het B-complex is het zo, dat de kopieermachine in de koffiekamer staat. Zo kan een ieder die er toegang tot heeft, en het wil, er gebruik van maken. Het was er inmiddels al een...

Zojuist, vlak voor vertrek, deed zich in in de stiltecoupé in de trein richting Schiphol een situatie voor, die ik u met plezier niet wil onthouden. Een wat oudere, nogal streng ogende vrouw nam het op zich een stel links van haar op de geldende bepaling der stilte (die in overeenstemming wordt ...

Afgelopen donderdagavond trof ik mijzelf in de buurt van de RAI, waar ik tot mijn verbazing - zo begreep ik later - een stoet huisvrouwen op mij af zag komen. Alhoewel, naar als het klinkt, zo erg was het niet; ze passeerden mij allen op doodnormale wijze, volgepakt met spullen en tassen - je kon er...

Te Parijs zag ik een man diep verwikkeld in een telefonisch onderhoud. Tenminste, in zoverre dat waarvan hij sprak vol woede was. Zo vol woede waren de woorden, dat hij dat wat hij zei door zijn telefoon schreeuwde in plaats van dat hij het zei, laat staan besprak. Ik zag hem het plein waaraan ik...