Alle inzendingen van Mohair

U heeft besteld? vraagt de man met het jasje van TNT, niet helemaal accentloos. ‘Ah, de fietsbanden’ zeg ik vlot. Die zouden vandaag immers worden bezorgd. Mooi, nog net voordat zoon en ik vertrekken richting tandarts. ‘Een moment, ik ga het pak even uit de wagen halen’. Enkele minuten later verschijnt hij samen met een andere man. Tussen hen in…

Hugo, de man rechts van haar, sloeg een paar keer dreigend op de tafel met een racket van schuimrubber. “Zo gaan we hier met elkaar om,” zei hij. Zijn iets geaffecteerde stem verraadde ironie. Zou zij dat ook horen? De mannen aan de overkant lachten verlegen. De linker had zo haar broer kunnen zijn. De kleine, witgrijs-harige vrouw tegenover me keek…

Brief kwijt. Uur gezocht. Overal liggen nu stapeltjes post, weekbladen en reclamefolders die allang weg kunnen. ‘Is dit het soms?’ Ze houdt een oude bijlage van het AD omhoog. ‘Ma, we zoeken naar een envelop’. Mijn stem schiet omhoog. Ik adem in en uit, rustig blijven. Haar kwetsbare blik, mijn bijtende toon. Die kant wil ik niet op. Hoe ziet de envelop…

‘Verzin een ander woord, ik wil het niet meer horen’, zeg ik tegen zoon. Hij laat het zich ontvallen, in de hitte van de strijd tijdens het gamen. ’s Avonds proberen we andere woorden uit. ‘Zeg chips of potvolkoffie. Broccoli voor mijn part’. ‘Kontjes’ roept zoon plotseling. Onlangs keken we samen naar een programma waarin jongeren vertelden over Gilles…

‘Kijk’, mijn moeder staat voor me, in haar blauwe nachtjapon. Ze lijkt op een klein meisje. Haar benen en voeten bloot. De dikke blauwe aders duidelijk zichtbaar op haar gezette onderbenen. Als babysloffen hangt haar huid bol om haar enkels. Haar knieën tegen elkaar aan. Schouders gebogen, kwetsbare ogen. Ik kijk naar haar. ‘Gek hè, nu zijn ze heel…

‘Wat heb je vandaag gegeten op de bso?’ Zoon, zeven, kijkt op van zijn tablet, het eerste wat hij pakt als hij weer thuis is. ‘Vla en een koekje’. Vla en een koekje? reageer ik verbaasd. Je hebt de hele dag gesport, waarom heb je het brood niet opgegeten wat ik je heb meegegeven? ‘Dat zeg ik toch, omdat ik gegeten heb: vla en een koekje’. Zoon richt…

Mijn zoon, 8, fietst voortaan alleen naar school. Ik leg uitvoerig uit hoe hij de verkeersweg moet oversteken: kortste route, juiste bocht, veiligste strook. “Mama, ik ben zo’n gast met een pokerface. Maar ik snap je al na een minuut.” Ik kijk hem verbluft aan. “Als je zo uitdrukkingsloos kijkt, denkt iedereen dat je het niet begrijpt. Misschien…

De ‘treintjesbeurs’ vindt plaats in hetzelfde weekend als het autisme evenement, zien we op het maandoverzicht in de hal van de Jaarbeurs. Man kijkt me grijnzend aan. ‘Ik ben naar de gemankeerde mannenclub’ zegt hij weleens, voordat hij de deur uit stapt. Het blijkt dan te gaan om een vergadering van modelspoorbaan-liefhebbers. Vooroordelen, we kunnen…

Ik sta bij de Lekdijk, op het pad tussen de uiterwaarden. Kijk naar de steltlopers vlak bij de geul, merk een groep ganzen op, een paar eenden. Langs het slikrandje lopen twee plevieren. Hoewel, dit weet ik niet zeker, mijn vogelkennis schiet tekort. Het licht valt mooi, de beplanting is wonderschoon. Vijfvingerkruid, wilde bertram, waterpeper, slijkgroen…

Ik sta bij het water. Een verademing, de rivier zo dichtbij. Aan de overkant de contouren van Vianen. De Grote Kerk, de Pannenkoekenboerderij. Ik zie een clubje koeien mooi gegroepeerd in het zand liggen. Paar meter verderop, nog iets dichter naar het water toe, een torenhoge boom. Ik herken de soort niet, natuurleek die ik ben, maar het is er een met…

Glassex, ik ben er dol op. Geef me een keukenrol en een fles met het blauwe schoonmaakspul en ik voel me in mijn element. Wat zeg ik, ik raak in vervoering. Eerst had ik dit zelf nog niet in de gaten. Totdat zoon opkeek van zijn IPad en zei: mama, loop je nou alweer rond met je spuit? Alles! nee niet alles, veel, krijgt een behandeling met het tovergoedje…

Gedachteloos hap ik mijn banaan naar binnen. Shit, weer niet mindful gegeten. Gisteren had ik de tweede bijeenkomst van de training mindfulness. Naast iedere dag mediteren, horen hier ook opdrachten bij. Eet eens mindful je fruit. ‘Mondvolnes’ grapt man. Wat is dat mama, mindfulness? Nou, probeer ik hem uit te leggen, dat je met volle aandacht eet…

‘Vanaf level 7 kun je pas echt beter worden, mama’. Ik kijk op. Hij draait zijn hoofd om, kijkt me half over zijn schouder grijnzend aan. Zoon zit in de stoel achter de computer, koptelefoon op zijn warrige haar, slechts in hemd en onderbroek, zijn knieën houdt hij opgetrokken onder zijn kin. Hij lijkt een beetje op een piloot die zich omdraait en vrolijk…

‘Ik ga voorop’ zegt zoon in de rij naar de ‘Crazy River’. Het is een van de weinige attracties in pretpark Walibi, waarin je niet op zijn kop of in schroefbeweging de lucht in wordt gegooid met een snelheid van 120 km per uur. Hij dribbelt, springt van vrolijke zenuwen op onze tenen. ‘Ik ga als eerste hoor’ roept hij nogmaals, kijkt ons stralend en…

Ze knikt tegen de huilende vrouw tegenover haar. Peinzend kijkt ze naar het verwrongen gezicht. Haar magere hand omklemd het zakdoekje, waarmee ze onder haar ogen poetst. Ze ziet er ontredderd uit. Nee, het had geen enkele zin te duiden naar de realiteit. Nog niet. Wilt u koffie, vraagt ze haar.‘Graag mevrouw, zeg maar Sylvia’. Haar stem klinkt zwaar…

‘Als iemand mama’s haar nog goed krijgt, dan is dat een genie’, zegt zoon terwijl hij met geconcentreerde blik, het futuristisch uitziende wezen van zijn Lego Bionicle in elkaar zet. Kinderen reageren op hun ouders. De beste feedback krijg je van je kind. Dat voelt haarfijn aan wat er speelt, verwoordt glashelder wat het ziet. Ik maak weleens een…

Ik druk de verrekijker stevig tegen mijn voorhoofd en tuur intens naar een geel streepje. Zoon zit zonder zwemvest in de gele kano van zijn vader en is naar het eilandje in de verte gepeddeld. Het eilandje ligt in het Veluwemeer. Onze vakantieplek is een huisje aan het strand van het meer. Op de terugweg heeft hij de wind tegen, schuin, ik zie het…

Ze is klein, tenger en prachtig om te zien. Ze lijkt zich hier niet van bewust. Ernstig kijkt ze me aan, zucht eens diep. ‘Wat wel lastig is, hij is een podiumkind’. Ik kijk haar vragend aan. ‘Bij ons op school heb je allerlei groepen. De alto’s hangen altijd op het podium rond. Hij is dus een alto. Ik ben meer rock met een heel klein beetje gothic…

Op Station Utrecht Centraal, wandel ik het hippe huiskamer-café binnen van het bekende koffiemerk. Dit heb ik tot nu toe weten te vermijden. Door vertraging van het eerste openbaar vervoermiddel is er een kwartier over, voordat het volgende me uiteindelijk naar huis zal brengen. Ik wacht op mijn beurt, kijk ondertussen naar de jonge studenten die…

Er fladdert een foldertje vanuit de brievenbus op de deurmat. Het is de dag na Valentijnsdag. Ik raap het op, zie dat het post is van zoon. Voor ons, zijn ouders. Er staat een prachtig rood gekleurd hart op, met een trefzekere pijl. Mooi gelukt, vind ik. Ik herinner me hoe Maarten nog niet zo lang geleden verbeten oefende met hartjes tekenen. ‘Ik begin…

‘Shit, ik ben dood’ reageert zoon, als bij het computerspel Slither-io zijn worm wordt opgegeten. Ook als hij met zijn vrienden een spel speelt, valt het woord. ‘Ik heb moeite met het woord dood jongens’, reageer ik. Kun je niet zeggen: ik ben af? dat zeiden wij vroeger altijd’. ‘Vroeger is verleden tijd mama’. Ik val even stil, niet gedacht dat ik…

’Ik vond de les saai, toen maakte ik okselscheetjes. Juf Jolanda stuurde me de klas uit’. Zoon vertelt het terloops terwijl hij geconcentreerd zijn frietjes een voor een door de fritessaus haalt. Oh, en toen?‘Toen mocht ik bij juf Sandra in de klas bij groep 7 en 8.’ Een grote klodder saus komt op zijn shirt terecht. Ik kijk er naar, slik mijn…

Vandaag is het onvermijdelijke gebeurd. Iemand noemde me oma. ‘Jij bent toch de oma van Maarten?’ klonk het. Even overwoog ik om ja te zeggen, kwam toen bij mijn positieven, zei luid en duidelijk: nee, ik ben zijn moeder’. Vervolgens deed deze jonge vrouw, moeder van een nieuw teamgenootje van zoon, er een schep bovenop door te zeggen, dat zij in…

Presentatrice Yvon Jaspers weet niet van ophouden: 28 augustus a.s. start wederom een nieuwe serie van Boer zoekt vrouw (internationaal). Ooit was ik verslaafd, ik bleek niet de enige. Seizoen 2010 schreef ik er al over: ‘Dit is juist wie je bent Yvonne’ zeg ik hardop tegen het televisiescherm. Yvonne, de naamgenote van de presentatrice van ‘Boer…

Heb je een plan? vraagt T. Ik sta met mijn jas aan, klaar voor de start om in de tuin te werken. Ik heb naar dit moment uitgekeken. Ons project: samen de appelboom rechtzetten. De appelboom, die al een aantal jaren van verticale stand richting horizontaal zakt. Dit komt omdat de boom nooit is gesnoeid. T. houdt niet van snoeien. Je moet de natuur…

Ze zit op haar vaste plek achter in de bus. Op de tweede rij, nog voor de achterbank, aan de rechterkant. Krant op schoot. Het is koud vanochtend. De bus stopt bij de halte halverwege de stad. Hier stapt altijd een bups mensen in. Ze tuurt even naar buiten, ziet een meisje staan met blote voeten in hoge hakken. Ze kijken elkaar even recht in de ogen…

'Mama, je bent een vergetelijke vrouw' sprak zoon me laatst ernstig toe, toen ik de oplader van mijn laptop weer eens niet direct kon vinden. Ik vond het een mooie uitspraak, keek hem getroffen aan. En ik heb een onvergetelijke zoon, antwoordde ik. Ik kon hem nog net een knuffel geven, voordat ik hard de deur uitrende. In de weekendbijlage van…

Soms zie je van die jonge meiden die strak voor zich uitkijken. Quasi boos. Dit kunnen deze meiden heel goed hebben. Het maakt ze zelfs interessanter. Lees: mooier. Er komt een leeftijd dat dit niet meer opgaat. Dan doe je er goed aan om iedere dag met een glimlach op de lippen door het leven te gaan. Hard lachen is ook toegestaan. Maar waak ervoor…

We zijn zojuist in de blauwe ‘tramwagon’ van de skilift gestapt die ons steil omhoog naar de Zugspitze zal brengen (met 2962 meter hoogte de hoogste berg van Duitsland, ligt in Zuid-Beieren, op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk). Ik sta geklemd tussen een Duitse dame gekleed in een framboos roze skipak met een grijze muts op haar geblondeerde…

Zaterdagochtend, we staan langs de lijn. De zon schijnt, zoon heeft plezier. Behendig dribbelt hij met de bal over het veld. We kijken aandachtig toe. De twee kleinsten uit zijn team rennen het hardst. Wat een energie. ‘Ga door, ga door’ roept de trainer. En dat doen ze. Het gras is ongelooflijk drassig. De damp komt er vanaf. ‘Ik zet mijn rugzak niet…