Alle inzendingen van i.Broeckx

De boekhandel heeft al meerdere vestigingen gekend in Tilburg in lang vervlogen tijd en heeft sinds lange tijd haar domicilie aan de Emmapassage. Haar collectie is overweldigend, onbeheersbaar, onweerstaanbaar en onbetaalbaar. Op die avond zou de lezing plaatsvinden aan een lange tafel die de ruimte in tweeën deelde maar men verwees ons naar een…

Het kind, het te vroeg geboren kind, rust op die zwart-witfoto uit 1953 in de holte van de arm van de moeder die het de naam "Maria" had willen meegeven, maar het werden de namen Catharina, Cecilia en Maria en de roepnaam "Ineke". Dat kind was ik, belast met erfelijke ziektes die uit zouden breken en hun tol zouden eisen van mijn verstand en geest,…

Een merkwaardig, verwilderd terrein, dat de gebouwen van "Traverse", van de verslaafdenopvang, omringt, strekt zich uit op enige afstand van mijn woning en ik sloeg daar in het vroege seizoen mooie lila rododendrons gade, opbloeiend onder het licht en ik bleef even staan om de bloemen te bewonderen. In het nabijgelegen restaurant "De Postelse Hoeve…

En dan zegt men: "Hij had vocht achter de longen"; een standaarduitdrukking, welhaast een cliché van de goegemeente, onwetenden, ondeskundigen en weinig geïnteresseerden, die nauwelijks op de hoogte zijn van de weidse wetenschappelijke terreinen waarop de medische kennis zich in al haar uitgebreide finesses wenst te profileren. Jij had dus vocht…

De stad was in Kerstsfeer.Overal de guirlandes en versierselen die erop zouden kunnen duiden dat de Kerstgedachte nu leefde te midden van de bevolking.... We hadden afgesproken in het café-restaurant en daar wachtte ik op haar bij een kop warme chocomel. Toen ze kwam opdagen had ze al gauw de mededeling dat onze "vriendschap" verbroken diende te…

Vanaf de voorste plaats in de bus, die hij bezette, hoorde ik mijn naam roepen als in wanhoop of vertwijfeling: "Ineke!" Hij was weer op weg: hij sjouwt her en der rond in de stad. Mijn afwijzingen zijn hem rauw op zijn dak gevallen, maar mijn verre geliefde heerst over mij, beheerst mijn hart, mijn ziel, mijn gedachten en al mijn gevoelens. En zo…

De grote CD-zaak "Sounds" in de Nieuwlandstraat in Tilburg is niet moeilijk te vinden voor een wandelaar die vanaf De Heuvel het parcours aflegt door beregende straten. Binnen in de grote vierkante ruimte waar de uitgebreide collectie is uitgestald, staan twee vriendelijke jongemannen me te woord. Het zal een CD-tje van Mozart worden, mij toebedeeld…

Vandaag heb ik de azalea voor je besteld. Aarzelend nog zal zij haar zachtroze pracht ontvouwen maar ze zal je niet kunnen troosten en ook ik kan je niet troosten.... Gedurende zestien lange jaren sleepte je week aan week, zondag aan zondag je verminkte lichaam naast me voort en aanschouwden we samen die landschappen; nu wordt opnieuw appel voor…

Een hemel vertoont zich aan mijn venster in de vroege morgen: een hemel met wisselende bonte kleuren en met een panorama van pasteltinten. De nieuwe dag is aangebroken; een nieuwe dag voor mij? De jonge vrouw was nog idealistisch op haar vierentwintigste. Ze bracht een florissant herfstboeketje mee, bestaande uit een florissante oranje roos en enkele…

Zorgcentrum "Koningsvoorde" aan de Generaal Smutslaan is goed geoutilleerd, met lange, goed verlichte gangen en trappenhuizen die tot de verbeelding spreken. Men kan er zich thuisvoelen. Toen de eerste kou van het seizoen al in de lucht zat was het er Herfstmarkt en had mevrouw haar grote collectie van lieflijke, zelfgemaakte mutsen, poppen en beesten…

Hij was de broer van vader. In het gezin waren drie broers; ook Guus die is vertrokken naar Australië en een dochter, Cecile, die het leven niet kon dragen. Allen stonden rond mijn wieg en toen ik nog een kleuter was tekende en kleurde ik met de potloden van cederhout met hun heerlijke geur en ook oom G. kleurde met mij met Wasco-krijt op vellen hagelwit…

..... en toen zag ik die jonge jongens op een klein, kaal veldje in Tilburg West in de omgeving van een tandartspraktijk en die bontgekleurde, sierlijke haan, misschien ontsnapt uit een landelijke omgeving, die hun slachtoffer was. De jongens joegen de haan op die voortstruikelde en hielden niet op het dier achterna te zitten. Vanaf mijn plaatsje bij…

De Heusdenlaan strekt zich uit in een buitenwijk van Tilburg en zij is bereikbaar na een lange tocht met het Openbaar Vervoer. De nacht ligt over de stad en in het voertuig dat haar weg schijnbaar eindeloos schijnt te vervolgen wissel ik kennelijk erotische blikken uit met een man op de achterbank die me als verwonderd aanstaart. De felgroene imposante…

De Campina lag op die dag in de late herfst uitgestrekt voor onze ogen als een mooie, wellustige jonge vrouw op haar bruidsbed. We doorkruisten het landschap in het hobbelende, schokkende voertuig en hielden halt bij de "Belvertshoeve", een etablissement dat als het ware in de wildernis is gesitueerd, ver van de bewoonde wereld en namen plaats aan lange…

....en op die avond, na de redactievergadering, raakten we in gesprek: een oudere heer met een uitbundige, witte snor die ik van nabij moest aanschouwen en die hij me haast opdrong en ikzelf. Hij sprak over zijn diensttijd, vijftig jaar geleden en over de heftige wederwaardigheden die hiermee gepaard gingen, nog vóór 1964, toen Kennedy werd vermoord…

Ach, mijn kameraad, mijn vriendin, mijn enige zus, hoe liepen we samen eens in lang-vergeten tijden zij aan zij de lange weg en hoe zou ik voorgoed aan je zijde willen lopen over de lange, bochtige en kronkelend-onvoorspelbare weg van het leven. Een nieuwe dag is aangebroken, een nieuwe winter heeft ingezet: in een laat seizoen zetten we koers naar…

In de plaatselijke krant las ik dat Netty Vorselaars-Sluijter is overleden op 93-jarige leeftijd en ik herinner me hoe op de zolder van haar kapitale woning aan de lange Ringbaan Oost vele dames en ook ikzelf en mijn moeder de naailessen volgden en hoe mijn moeder zo trots de bloesjes, jasjes en lange broeken in elkaar zette waarmee ze ook op de foto…

Het is een klein "kabinetje", een afgeschoten hokje, verscholen in de binnenstad, achter de kapperszaak van haar Turkse echtgenoot, genaamd Ali. Het is er rommelig en er staan mallotige koppen met daarover slordig gedrapeerde pruiken, als waren het poppenkoppen. Daar ontmoet ik mijn Turkse vriendin de kapster sinds jaar en dag met regelmatige tussenpozen…

Eens zag ik het dorp Bavel terug toen in een laat jaar een vroege winter inzette. Het dorp had zich genesteld met haar villa's en landelijke huizen te midden van de mistige landerijen. Eens, in een lang-vergeten jaar; we waren meisjes van veertien jaar, mochten we daar bij de leraar Grieks op bezoek komen. Onze leraar was vrolijk en charismatisch en…

Ik trof hem vóór de Heikese Kerk toen het carillon "Merck toch hoe sterck" speelde; hij voerde een enquête uit voor de Gemeente Tilburg en vroeg me naar mijn mening over de Tilburgse binnenstad. Ik merkte op dat die best wat meer "historie" zou kunnen gebruiken, zoals in Den Bosch het geval is en wees hem op mijn "voorvaderlijke huis", het huis aan…

Toen we door de lange Hasseltstraat wandelden: mijn oude tante en ik, kwam ter sprake hoe zij negenenveertig jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar man, die wij gekend hebben als "Ome André" en hoe toen voor haar de langdurige eenzaamheid intrad, die echter wel onderbroken werd door haar tweede, latere huwelijk. Heeft zij de "kosmische…

Ook in Tilburg treden orkesten van wereldfaam aan. In de zaal met het zuurstokroze plafond bezetten zij het podium. De dames van de Opstapbus moesten uitgebreid kletsen over wat er vandaag weer op het culinaire menu stond; de eenzaamheid had zich opgekropt in hun innerlijk en werd uitgerold als een feestelijke loper op een catwalk waarover mannequins…

Op een onverwacht zonnige novemberdag doet de "Arriva"-bus haar haltes in de Von Weberstraat aan als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin..... Op de voorgevel van een laag, langwerpig, houten gebouw, gesitueerd aan de voet van de hoog oprijzende Hoffmannflat met haar honderden appartementen prijkt de trotse naam "Het Weberhoff", samengesteld…

Ach liefste, aller-, allerliefste schat, in het ziekenhuis gaf je me de magische, cognackleurige steen cadeau, die je gekocht had bij "Pleïade"; de steen met de eigenschappen die mij zouden moeten genezen, maar de artsen moeten mij helpen. We stonden zij aan zij, heel ons lange leven. Aan jouw hand strompelde ik voort. Niemand kent mij zoals jij.…

Achter het arbeidershuisje dat wij in die jaren bewoonden, strekte zich een tuintje uit met helemaal achterin "onze" berkenboom met haar zwart-witte bast, door mama teer gekoesterd. Ze had ons de namen van de kwetsbare, lieflijke bloempjes geleerd: ereprijs, hondsdraf, vergeet-mij-nietje, boterbloemen en die bloemen kweekten we ook in het tuintje op…

De C.-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval. Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft. Zelf heeft ze eens gehuild om "L'important c'est la rose" en ze vond haar tranen ongewoon…

We kwamen weer bijeen in het koele, kale lokaal terwijl buiten de nacht viel en de verlichte tekst op een laat vertrekkende bus in het oog viel voor een opmerkzame waarnemer. Je had me voor de ruïne van onze relatie gesteld, voor het ultieme echec, voor een zo ongelooflijk en onvoorstelbaar debacle dat nog slechts stompzinnige, stupide, stilzwijgende…

En zo trad ik aan om de universitaire studie in de psychologie te gaan volgen. Ik was en bleef nog kind en kinderen bevolkten met mij de collegezalen. Het eerste jaar zou me overrompelen met veel werk, te veel werk. Ik zweette en zwoegde voor de tentamens en de statistiek-studie bezorgde me hoofdbrekens als ik de noodzakelijke en onvermijdelijke…

Terugkerend van de Rabobank, waar twee elegante, joyeuze jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige…

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van mijn arme ouders. Verschillende namen zijn doorgestreept…