Alle inzendingen van i.Broeckx

We waren destijds het flatje gaan bezichtigen; mijn goede oude moeder die niet meer te midden van de levenden is en ikzelf. Men noemt de flatjes in de Nassaustraat in Tilburg ook wel "Russische flatjes". Hun balkons worden gesierd door een vlechtwerk van steen en ze stammen uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw en vormden de eerste flats van Tilburg…

De dame met de achttien persoonlijkheden die haar beurtelings voor de geest treden heeft me weer verwelkomd in de Zorgwoning waar zij vergezeld wordt van twee schitterende katten; vaak haar enige gezelschap; kunstwerken van de natuur met beweeglijke staarten en snorrenbaarden die gevoelens schijnen aan te geven en met schitterogen met een zwart streepje…

....en zo herinner ik me die avonden en die nachten. Altijd was er de twijfel als ik in de nacht vertrok: "Zal ik je nog weerzien?" En ik vertrok steeds weer met de tas met boeken, met mijn studieboeken, over mijn schouder. De nacht en haar eenzaamheid vielen me aan, overweldigden me tijdens die bustochten. En daar, aan de rand van dat park, waarin…

Het De Pont Museum mag men zeker tot de prominente musea van West-Europa rekenen. Mijn 86-jarige tante heeft nu steun aan haar wandelstok en samen bezoeken we de tentoonstelling van foto's van Rineke Dijkstra, eveneens een prominente fotografe. Het zijn ontroerende portretten, vaak van kwetsbare tieners, betrapt op de verlegenheid en onhandigheid…

Men had nog een fleurige Paasboom opgesteld om de zaak enigszins te verlevendigen met pastelkleurige, ovale eieren eraan en andere versierselen, maar de mannen gilden en krijsten en moesten in toom gehouden worden. Mijn enige bestemming op deze dood/doodeenzame Tweede Paasdag waarop de hemel getekend werd door grijze grauwheid was de inrichting. Mijn…

Op de foto sta je nog zo frivool, florissant en zelfbewust. Je was vierenzestig. Je colbertjas had je over een stoel gedrapeerd; over een van de gewelfde, eikenhouten stoelen die mijn ouderlijk huis rijk was. Nu was de pensionering aangebroken. Je aftakeling was een verschrikking. Elf maanden worstelde je met je doodsangst, jij die altijd al de angst…

Het is onvoorstelbaar dat iemand van enige ontwikkeling zou kunnen genieten van de apotheose van de keukenmeidenroman die de film "Titanic" ons biedt. Blijkbaar wordt het publiek door de filmproducenten zó laag aangeslagen dat zij geacht wordt waardering op te kunnen brengen voor de totaal ongeloofwaardige reeks gebeurtenissen die "Titanic" ons…

Ze kwamen laat in de avond met grote, luxueuze sleeën van auto's die mij minstens vijfmaal mijn jaarinkomen zouden kosten. De parmantige en in feite bespottelijk aandoende horlogeketting van de voorzitter van de vergadering is gedrapeerd over zijn formidabele buik en zijn colbertjas heeft hij provisorisch over een stoel gehangen. Ik bekijk zijn grijze…

Ik zal niet vergeten dat kamer 37 mij was toegewezen. De deeltaxi had mij naar het ziekenhuis gebracht over een van de langgerekte ringbanen die onze stad omcirkelt. Vrolijke, jonge verpleegkundigen met onveranderlijk een dansende paardenstaart en strak in het witte uniform dartelden rond op de longafdeling en marcheerden daar opgewekt over de gangen…

Als zij weer in het zwarte gat van het venster moet staren dat haar aangrijnst als een braakmiddel, voelt zij zich als aangevallen en belaagd door de demonen van de nacht. Met grote, bruine, kinderlijke en hulpeloze ogen beschouwt zij de wereld en haar haardos of wat daar van over is, ligt als een grijze, warrige bos op haar schedel. Ze doorstaat…

In de bakkerswinkel staan ze opgesteld: de levensgrote, gigantische paashazen van bruine en witte chocolade met daartussen een enkele fiere, trotse haan, eveneens van chocolade en op het kastje waarin men levensmiddelen kan aantreffen, pronkt een lieftallig, teder, wollig haasje, zo weggelopen uit een sprookjesboek. En zo zijn vele Paasdagen uit mijn…

Het oude park, waarvan de plattegrond een driehoek vormt, ligt ingeklemd tussen de straten en strekt haar boomkruinen bereidwillig en beschermend boven zijn bezoekers uit. Het herbergt homo's en hetero's, zombies, zonderlingen en zwervers, kinderen en dieren. De stammen kunnen een geheim bewaren: de ingekerfde initialen en harten blijven voor altijd…

Een late winter is ingetreden en sneeuw bedekt nog de grasstroken naast de snelweg. De bebouwing die altijd trouw de wacht hield langs de Lage Witsiebaan wordt nu onttakeld. De metalen, mechanische klauw van een machine cirkelt rond en hapt in het beton. Spoedig zal het hele aanzicht van de straat voorgoed haar vroegere gedaante verloren hebben. Nu…

Zo leerden we hem kennen en zo hield hij stand aan onze zijde als een kameraad en vriend: mijn stoere, trouwe zwager die in zo lang vervlogen tijd voor het eerst de kamer van mijn zus betrad. Met zoveel blijdschap herken ik hem aan de baard, aan de mannelijke schouders die zoveel gedragen hebben en kunnen dragen, die ook ons leed dragen en ons loodsten…

Moet men het nog wensen met een gezelschap van senioren op een nog winterse dag in maart de wateren van de Biesbosch te bevaren? In de jachthaven wachten de vele pleziervaartuigen die daar aangemeerd liggen op ons en een ijskoude, helse wind en sneeuwvlagen begroeten ons nog in maart. We zijn aan boord gegaan van De Zilvermeeuw. Grijs water omklotst…

Dichtbij de heuvel waarop als altijd de kathedrale basiliek van de Sacré-Coeur haar koepels verheft, en wel in de straten die zich uitstrekken aan haar voet als een ongeduldige minnaar aan de voeten van zijn toekomstige echtgenote, overvielen mij eens merkwaardige gevoelens van verdriet, vervreemding en veroudering. Alsof de tijd reuzenschreden…

De longarts met het plakkerige, grijze, achterovergekamde haar en de forse, zwarte bril zette met zijn chique, elegante vulpen, symbool van zijn status als arts, zijn handtekening op de recepten voor de medicijnen en op het briefje voor de CT-scan. Vurig hoopte ik dat met deze nieuwe maatregelen nu mijn langdurige longcrisis bezworen zou kunnen…

Soms ben ik 's nachts in het labyrint van de straten. Ramen rijgen zich aaneen in eindeloze sequenties. Een bleek licht valt over het geheel. Ik ben me ervan bewust dat ik in Amsterdam ben. Het kan ook zijn dat er zich een fantastische zeegroene lagune vertoont tussen strenge, Victoriaanse huizen. Het moet Melbourne zijn, de stad waarin mijn overleden…

Graag duik ik onder te midden van een menigte, van de massa, te midden van de goedgunstige Tilburgse bevolking die eveneens frequent lunchroom "De Katterug" bezoekt en daar in twee- of drietallen aanzit aan Russisch ei of dagschotel of wat dies meer zij. De vriendelijke obers en serveersters kennen mij en vragen belangstellend hoe mij de geserveerde…

Een vriendin die de middelbare leeftijd ver overschreden heeft, had mij uitgenodigd voor een rommelmarkt, die plaatsvond in een groot attractiepark in de omgeving. Tot de attracties behoorde eveneens een zogenaamde "metamorfosetent" waarop mijn vriendin het gemunt had: financieel uitgeput door de diensten van een gigolo, zou zij zich in deze tent…

Aan de lezer De hoofdpersoon van onderstaand verhaal, Matti, is sinds ik dit verhaal schreef in gunstiger omstandigheden gekomen: hij woont nu op een gezellige afdeling met meerdere mannen waar hij een goed thuis gevonden heeft. Het Naaimachineboek Ieder jaar ga ik, ruim vóór de 17e juni, de naaimachinefolders halen. Gewoonlijk zeg ik tegen…

Met Elise, de dame met de trouwhartige bruine ogen, mijn metgezellin, heb ik het restaurant, inmiddels ons "stamrestaurant" in Oisterwijk, genaamd "l'Hermitage" opnieuw bezocht. Een open vuur brandde knetterend in de open haard en stemmige foto's, beelden uit Oisterwijk in vroeger tijd, sierden de wand en op de tafeltjes lagen lichtblauwe…

Het gebouw in Tilburg West waarvan de gevel bezet is met felgekleurde, in mijn ogen uiterst lelijke panelen, is mij niet onbekend gebleven. Vroeger vormde het het decor voor mijn journalistieke werk en kwam ik er samen met collega-vrijwilligers. Men moet van de strakke, moderne, kale inrichting ervan houden en ik ben daar geen liefhebster van. Vanavond…

Zeven maanden scheiden ons van elkaar; zeven luttele oftewel heftige maanden. Anderen bewonen nu je kleine huisje, eens het decor voor onze vriendschappelijke gesprekken. Achteloos, onverschillig en onzorgvuldig scheepte je me op, liet je me over aan mijn eenzaamheid, aan mijn toekomst zonder jou. Daar is niet over nagedacht. In het letterlijk…

Ze had zich gemeld om mij bij te staan in mijn eenzaamheid en doelloze projecten. Ik had daarop verklaard:"Je hebt gesolliciteerd; ik kan je zeggen dat je aangenomen bent." Spoedig bleek zijzelf de hulpbehoevende te zijn, maar niet ongaarne probeerde ik haar te bedienen met de weliswaar geringe wijsheid en de raadgevingen die mijzelf niettemin…

In de Nassaustraat heb ik mijn eigen privé-zonsopkomst en zonsondergang, mijn morgen, middag, avond en nacht. Aan mijn venster tekenen zich de gekleurde hemels af achter de bomen die nu van hun bladertooi beroofd zijn De zon doet zich gelden op het middaguur tussen de wolkenpartijen en zij dringt zich op maar flarden van wolken schuiven bij tijd…

Aan het centrale plein in Moergestel vindt men diverse gelegenheden voor "culturele ontspanning" en voor restaurantbezoek, Zo bezoeken we vandaag met de de van de "Opstapbus" de gelegenheid "Den Boogaard" waar een jongedame met diep uitgesneden decolleté in een wijnrode lange jurk ons zal vergasten op liederen van onder anderen Franz Schubert,…

.....daarna kwamen we regelmatig in het kleine zaaltje samen waar de apparatuur stond opgesteld en waar een grote lichtblauwe bal ook een attribuut vormde voor spel, sport en ontspanning. Met kinderlijk plezier draaide ik aan het toestel, dat gelijkenis vertoonde met een rad van fortuin en waarin water op mysterieuze wijze krioelde, bewoog en stroomde…

Het appel wordt weer geblazen. Met een zware tas ben ik gearriveerd in een kamer met drie luxueuze bedden, waarvan twee bezet. Ik reik mijn mede-patiënten de hand. "Ineke" zeg ik slechts maar mijn tranen dringen achter mijn ogen om de naam, mij eens gegeven. Twee koppen koffie worden aangesleept. Is deze opname al de voorbode van het eindstation…

Het lauwe stukje kipfilet met het miezerige, smakeloze sausje kon haar in feite nauwelijks inspireren, zeker niet nadat Hij haar zo welgemeende knuffels geweigerd had, en allerminst voor het eerst. Zij was weer met bloemen gekomen die middag en had opnieuw maar tevergeefs geprobeerd heel haar gigantische genegenheid te storten in de bodemloos diepe…