biografie: Gerard Wassekwam

"Slapende rijk? Zet jezelf te kijk!" zou een mooie, geldwervende slogan van een bankconcern kunnen zijn om de contanten van haar klanten te confisqueren. De meeste miljoenen worden tegenwoordig verdiend door nietsnutten en charlatans die door hun gore uitspraken of gedrag programma’s als “de wereld draait door” of “RTL-boulevard” weten binnen te dringen.
Een methode om geld te vergaren zonder het daarna uit te geven en de beloning in de vorm van rente te zien groeien en groeien is: zwaargereformeerd worden. In die wereld (of hel zo men wil) dienen alle wereldse, geldverslindende genoegens en genotsmiddelen gemeden te worden als de pest om de hemelse genade te verkrijgen. Harde arbeid moet de steeds feller aankloppende driften en frustraties in bedwang houden, want door al dat verzaken van prettige dingen is de duivel bijna niet meer te houden en zou ledigheid alleen maar zijn oorkussen worden.
De hieraan verwante methode, die vaak voortkomt uit de bovenstaande is: word depressief. Dan word je werkelijk slapende rijk. Door de geneesmiddelen blijf je aan het slapen en door je gebrek aan belangstelling en je angst voor de buitenwereld geef je geen geld uit.
Een chronische depressieveling is de grootste vijand van het consumentisme en de dierbaarste vriend van de bank waar zijn salaris of uitkering op gestort wordt en...mochten antidepressiva of therapeuten erin slagen de zwartkijker te genezen dan opent zich een wereld van nieuwe financiële mogelijkheden voor hem. Alles wat hij zich uit gebrek aan belangstelling tijdens zijn ziekte heeft ontzegd wordt mogelijk. Waar hij eerst nog te bang en passief was om een wandelingetje van een uur te maken, schaft hij zich nu een camper aan en gaat de hele, nieuwverworven wereld bekijken....

"Een hype (uit te spreken haip, op zijn Engels; afgeleid van het Griekse hyper = "boven") is een verschijnsel dat bovenmatige media-aandacht krijgt en daardoor belangrijker lijkt dan het in werkelijkheid is. Het gevolg van dit mechanisme kan zijn dat iets wat als een hype begint, uitgroeit tot een werkelijk belangwekkend verschijnsel." (Wikipedia)
Is Balkenende zelf ooit een hype geweest? Ik herinner me slechts drie echte dingen van de "mens" Jan Peter. En daar waren geen sexuele uitspattingen bij of financiele vergrijpen, iets waar een beetje politicus eigenlijk op hoort te hypen. Hij heeft een keer een voetoperatie ondergaan, iemand heeft ooit door zijn straat gelopen om hem te vermoorden en er zijn beelden dat hij met een groot glas bier in de hand wat lodderig voor zich uitkijkend een beetje mee heen en weer zit te schuiven op een volksfeestje. Nou, dat werden dus beslist geen hypes.
Tegelijkertijd heeft Balkenende ook weer iets heel hyperigs over zich. Veel meer dan de beheerste, steile Wim Kok of de licht flamboyante Lubbers om maar twee voorgangers van hem te noemen. De licht chronische hype van Balkenende is er meer één die je als de "angsthype" zou kunnen omschrijven. Met zijn ondoordringbare gereformeerde mimiek, meestal verkrampt, zelden lacherig of boos camoufleert hij de drijfveer van zijn eigen hypes: de angst.
Balkenende vindt dat we teveel van hype naar hype leven in ons land (zie de media van 11 april 2008). Laat ik het nou eindelijk eens volledig met hem eens zijn....

Er zijn drie rollen in het "groot Nederlands smurfendrama" te verdelen:
de dader, de boodschapper en het slachtoffer.
Het gaat om een deegrol, een toiletrol en een rollade.
Nummer 1 heeft de kortste tekst: " Ik ga een film maken". ...

'Hemelwaterinfiltratiegebied' stond er op een bord aan de ingang van een nieuwbouwwijk in Linne.

Zo'n bord waar normaal op staat 'spelende kinderen' u weet wel. Erboven een plaatje van een wolkje waar druppels uitvielen, een huisje en naast het huisje een stuk grond met een kuil erin.
Dat zo'n moeilijk woord zo eenvoudig te tekenen is. Een rebus die wel heel moeilijk op te lossen zou zijn. Al wandelend hield het me bezig. Allereerst begon ik mijn tanende geheugen een handje te helpen door het woord een keer of tien in mezelf mompelend te herhalen. Tegelijkertijd drongen zich vragen op: waarom zo'n bord en waarom aan het begin van een nieuwbouwwijk?...

'En toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het verhaaltje uit'.
Zo eindigde ieder verhaaltje voor het slapen gaan. De tijd ging door en enkele jaren later lag ik met een zaklantaarn onder de dekens boeken te lezen waar geen lange snuit aan te pas kwam en ikzelf het moment van dichtklappen bepaalde, tenzij de mij overmannende slaap dat deed.
Zo vervliegt de tijd en momenteel zit ik met alle licht aan midden in de nacht achter de laptop over olifanten met lange snuiten te schrijven.
Tijd en eeuwigheid. Altijd houden ze ons wel bezig. Je staat een eeuwigheid op de bus te wachten of in de file en gezelligheid kent geen tijd. Maar is eeuwigheid nou gewoon een hele lange tijd, zolang dat ie nooit ophoudt?...

Op de studentensoos werd ook behoorlijk gezopen. En niet alleen op maandagmorgen begreep ik met mijn duffe katerkop weinig van de colleges 'gezondheidsleer'. Maar comazuipen, een vorm van russische roulette die momenteel onder jeugdige drinkers nogal populair is, kwam bij het borrelgenootschap ‘Makkelijk zat’ waar ik lid van was slechts eenmaal per jaar voor.
Normaliter dronken we bij het genootschap de eerste uren in een tempo waarbij je prima kon genieten van de smaak van een goeie Schiedamse ouwe klare. In de ene hand een sierlijk jeneverglaasje waarvan de kop je met een bibberig oogje aankeek, in de andere hand een goeie Havannasigaar waar toentertijd nog geen doodsangstaanjagende teksten op stonden gedrukt. Gezeten in ouwe fauteuils die bij het straatvuil vandaan kwamen (het grof vuil werd vroeger nog gewoon aan de stoep gezet) en op de achtergrond een Jazzplaat van Miles Davis… Io Vivat!
Maar één keer per jaar werd er dus comagezopen. En dan nog slechts door één persoon, een hoogwaardigheidsbekleder zelfs, die zich zo laveloos moest drinken dat hij de avond eindigde zonder baard, staf en mijter.
Inderdaad, het was de voorzitter van ons borrelgenootschap 'Makkelijk zat' . Telkenjare werd deze geacht om Sinterklaas te spelen en de naam van ons college de eer aan te doen, te bewijzen, dat het niet zo gemakkelijk was om hem 'makkelijk zat' te krijgen. Alle leden van het genootschap moesten om de beurt bij hem komen en als dank voor het uitgereikte presentje (vaak een drink- of rookaccessoire) hem een drankje naar keuze aanbieden. ...

Jeugdzorg kan het niet meer aan, kinderen snoepen, vreten en zuipen steeds jonger. Hangjongeren wegjagen met hoge bliep... de kranten staan dagelijks vol van dit soort symptomen.
Symptomen van gezinnen waar moeders en vaders beiden werken. Waar ze beiden uit de file moeten bellen dat Jantje en Pietje maar een pizza moeten bakken. Waar Opa's en Oma's een tweede opvoedingsgesticht mogen beginnen op hun oude dag i.p.,v. heerlijk op Ibiza te zitten.
De kosten van dit alles, incl. kinderopvang zijn hoger dan de echte oplossing zou zijn:
Zorg dat net zoals vroeger een man er weer trots op kan zijn als zijn vrouw niet hoeft te werken door betaalbare huur- en eigen woningen te bouwen van het geld dat je nu en in de toekomst kunt besparen op al die mislukte kinderen door gebrek aan aandacht, liefde, structuurgeving en begeleiding van de eigen ouders....

Nu loopt iedereen weg met Fortuyn en zijn fortuin.
De voorlopige erfgenamen zijn degenen die hem toen het meest verketterden. Minder managers en ambtenaren in zorg en onderwijs. Nu een hot item. Toen Fortuyn het zei en beloofde dat daardoor zonder extra investeringen zorg en onderwijs uit hun diepe dal konden klimmen stonden Melkert c.s.(c.s.= conservatieve socialisten) hem voor gek te verklaren en populistische demagogie te bedrijven die mede tot Pim's toekomst hebben geleid: een levensgrote foto van zijn bebloede doorgeknalde hersenen in de preekshow van dat vreselijke pseudochristenduo: Knevel en Brink. Van diezelfde partij (ChristenUnie) die een foto van een meisje in bikini 'vrouwonvriendelijk' vond. De zelfbenoemde erfgenaam Wilders kan ook niet in de schaduw staan van Fortuyn, die zijn gedachten over een ‘beter Nederland’ tenminste tientallen jaren had gevormd in theorie en praktijk.
De uiteindelijke erfenis bestaat uit dezelfde onlustgevoelens die Fortuyn zijn aanhang bezorgden. Er is in feite niets veranderd. Wachten is nog steeds op de (W)AARDIGE echte erfgenaam.
Maar ik vrees, de wereld kennende, dat de uiteindelijke erfgenaam nog wel eens veel listiger en bedreigender zou kunnen worden dan Melkert, Knevel en van den Brink bij elkaar....

Ik zoek me rot om de titel van mijn verhaal te begrijpen.
Waarom lees ik de laatste tijd zovaak over die stinkende best en hoe is ie zo in het taalgebruik geslopen?
Mijn eerste associatie is: zo je best doen dat je erg gaat zweten en dat kan behoorlijk stinken.
Mijn tweede idee: zo je best doen dat je stinkend rijk wordt....

Met het schaamrood op de wangen kon ik niet voorkomen dat ik bij het volgende krantenbericht toch moest grinniken. Een helikopter met 6 inzittenden die onderweg bij het transporteren van een donornier van het ene ziekenhuis naar het andere is neergestort.
Gevolg: alleen de veilig ingeblikte donornier overleefde de ramp. De ontvanger ervan heeft zijn leven dus te danken aan de dood van 7 mensen. Wat er met de organen van de zes omgekomen helikopterpassagiers is gebeurd vermeldt het verhaal niet.
Niets is beschamender en onuitroeibaarder dan leedvermaak....

Er liggen overal wel eieren. Als je ze maar wilt zien. Hier op de afdeling zoeken we ze ook voortdurend. Zelfs in de toiletpot en in de afvoerpijp van de wasbak.
Er is er hier één die beslist het eerste kievitsei niet heeft uitgevonden, maar haantje de voorste als het om kippeneieren gaat! Met onverschrokken moed zoekt hij zelfs onder de rokken van zuster Agnetha, terwijl ze op het zusterstation het logboek zit in te vullen. Ze begint te kirren als hij tussen haar nesthaartjes zoekt. Dan slaat ze hem op de vingers en zegt dat ie stout is en niet meer verder naar eieren mag zoeken. Mijn kamermaat Hendrik, die altijd stemmen hoort waar ze niet zijn, ligt nu heel rustig te slapen. In zijn hoofd zit alleen maar een kippenhok, zegt hij, en van al dat getoktok wordt hij rustig en blij.
Op therapie mochten we gisteren eieren schilderen. Ik heb er drie geverfd: één zwart, één wit en één zwartwit. De laatste was te zacht gekookt en knapte waardoor er een soort indo-bonte smurrie tussen mijn vingers door begon te lopen. Ik raakte in paniek en rende slurpend en kokhalzend naar het toilet. Het was te traumatisch. Ik zit hier omdat ik als de dood ben voor alles wat stroomt en vloeit. De laatste keer dat ik de toekomst in mijn toiletpot zag verdwijnen is er immers iets zo in me geknapt dat ik op deze PAAZ ben terechtgekomen. En nu dit.
Het vloeien van al die keren dat ik mijn geld vroeger moest verdienen als portier voor geile mannen komt ook weer boven. De slijmerige, langdradige eiwitten. Gillend ben ik van de therapie weggelopen en wilde weg. Weg...alleen nog maar weg. Vier sterke armen brachten me in de isoleer. Ik zag de vloeistof uit de injectiespuit stromen...meer paniek…weg…weg…slaap....

In Duitsland liepen de kaasmeisjes rond en in Japan en omstreken dus de troostmeisjes. Persoonlijk ontleen ik heel veel troost aan een heerlijke, romige kaas, zodat ik zelden de meisjes nader beschouw die met troostende kaasstukjes rondlopen voorzien van de Hollandse driekleur op prikkertjes.
Troostmeisjes....wat een prachtig woord. Een woord dat warme gevoelens oproept terwijl het in werkelijkheid om een nogal kil en hard verschijnsel schijnt te gaan.
Mijn eerste troostmeisje was ongetwijfeld mijn mama die me wiegend en zogend probeerde wat troost te schenken voor het mij aangedane leed ter aarde te zijn geworpen.
De troostmeisjes twee tot en met heden hebben allen op hun eigen manier een bijdrage geleverd bij het voorkomen dat ik harikiri zoude toepassen, om maar in Japanse stijl te blijven. Maar even zovaak waren zij de reden om een nieuw troostmeisje te zoeken die mij weer de juiste 'cocooningfeelings' bezorgde om de navelstreng die mij met het leven verbindt niet abrupt door te knippen....

Moet een vrouw zich zo schamen over haar lippen dat ze naar een plastische chirurg toegaat om het 'wildvlees' wat te laten intomen?
Donderdagavond zag ik de curieuze documentaire ‘Beperkt houdbaar'
van de VPRO over dit voor mannen wel zeer plastische gedeelte van de cosmetische chirurgie.
Een meisje van 15 (!) kreeg als verjaardagscadeautje een cadeaubon te besteden aan schaamlipcorrectie in een vaginakliniek in Los Angeles. Ze had hierover al enkele jaren gezeurd bij haar moeder, die uiteindelijk was gezwicht voor het argument dat mannen via internet tegenwoordig zo'n rijke variatie aan pruimeflapjes voorgeschoteld krijgen op erotische sites, dat ze daardoor een stuk kritischer zijn geworden bij de keuze van een levensgezel....

We schrijven het jaar 2010. Bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen hebben de ‘Partij voor de dieren’ (PVD) van Marianne Thieme en de ‘Partij voor de vrijheid’ (PVV) van Geert Wilders een absolute meerderheid in het parlement behaald. Samen bezetten zij 80 van de 150 zetels en dat heeft tot een coalitie geleid tussen deze twee partijen.
Nog voor de formatiebesprekingen zijn afgerond heeft de Tweede Kamer al twee wetten aangenomen die voor de beide coalitiegenoten van grote importantie zijn.
De eerste wet betref het vrijlaten van exotische dieren uit dierentuinen en repatriëring naar het land van herkomst.
De tweede wet regelt de opsluiting van overtreedsters van het boerkaverbod in de leeggekomen hokken van de nachtdieren en tevens de opsluiting van uitgeprocedeerde asielzoekers en criminele Arubanen in de lege apenkooien....

Ze zitten samen onder een parasol. De goudenregen regent en de dauwdruppels lijken tranen van ongeschreid verlangen. De stortvloed van boze woorden die ze deze hele zoele zomernacht op elkaar hebben afgevuurd is gesmoord in een tot vrede aanzettende slaperigheid.
Hun beider moeheid wordt een kiem voor solidariteit, doet ze voelen dat het toch allemaal niet zo belangrijk kan zijn dat waar ze de hele nacht over gestreden hebben. Want, zoals iedere 24 uur sinds hun geboorte zullen ze straks toch weer gaan slapen, en slapen gaan vereist een diep vertrouwen in de mensen en dingen om je heen, de bijna-zekerheid dat je je bewustzijn veilig kan uitschakelen omdat er geen direct gevaar dreigt.
Straks zal die rooddoorlopen kop met die gezwollen randen om de ogen en rivieren van rimpels op het voorhoofd_ nu nog met de zoveelste sigaret tussen de verdroogde lippen en door een stank van rook en drank omgeven zoekend naar zijn laatste verbale munitie_ slechts de decoratie van een wit kussensloop zijn, een stilleven na een hevige helledood.
En ze zal ernaar kijken… en zich omdraaien… en weer kijken en het uittekenen…en de sterke drang moeten onderdrukken om haar handen eromheen te vlijen, het naar zich toe te trekken en onder een laag van lippenspel te bedelven. ...

Het lijkt wel of ze vandaag allemaal tegelijk naar beneden vallen. Les feuilles mortes. Tot gisteren was het zomer en dat terwijl het eind oktober is. De bomen nog volop in blad. Sommige groen,vele gekleurd.
Afgelopen nacht was er opeens nachtvorst en in één keer liet het gebladerte los.
Rudi Oosting slentert door knisperende bladerhopen. Geen regen, veel zon maar guur.
In zijn hoofd zingen de woorden van het beroemde chanson van Jacques Prévert: “Mais la vie sépare ceux qui s’aiment....het leven scheidt hen die van elkaar houden.”...