biografie: Luíz Indepels

Er was een hoop te beleven, gisteren tijdens de rechtstreekse televisie-uitzending van het VVD-congres. Je kon zien dat spreken in het openbaar een gave is die niet iedereen is gegeven, dat informeel leiderschap de doorslag geeft, maar dat de kern van de zaak eigenlijk onbenoemd is gebleven.
De ene spreker wist moeiteloos de aandacht van de zaal vast te houden, terwijl een ander verzandde in herhalingen en nietszeggende praat. Onverwacht stond er een Beverwijkse conferencier op ("De kat heeft twee kilo vlees opgegeten. Ik leg de kat op de weegschaal. Hij weegt twee kilo. Als dit de kat is, waar is het vlees? En als dit het vlees is, waar is de kat?"); en ook het Zeeuwse Statenlid Jan van Harmelen kreeg de lachers op z'n hand door de oproep van voorzitter Van Zanen om toch vooral met nieuwe elementen te komen, te beantwoorden met een lofrede op het Zeeuws-Vlaamse land.
Moedig waren ook de bijdragen van een vrouw van buitenlandse afkomst die haar warme liberale nest terugeiste, en van een uitkeringsgerechtigde die zich hoe langer hoe meer afvroeg wat ze bij de VVD te zoeken had.
Uiteindelijk was de verklaring van ere-lid Frits Bolkestein doorslaggevend voor de uitkomst van de stemming. Als hij zich niet achter Rutte had geschaard, zou de fractieleider het veld hebben moeten ruimen, is mijn inschatting. Het sterke van zijn betoog was dat hij duidelijkheid en teleurstelling met elkaar wist te verenigen. Zodoende klonk het niet als een verdediging van iets of iemand, maar had zijn betoog een constaterend karakter waar eigenlijk niemand meer omheen kon. Toen hij aan het woord was, daalde er een instemmende stilte neer....

De ontwerptekst voor een nieuwe Europese grondwet is nog niet af, of de dreigementen zijn alweer begonnen. Staatssecretaris Timmermans heeft gezegd dat als de grondwet voor een tweede maal per referendum door Nederland wordt afgewezen, we net zo goed uit de Europese Unie kunnen stappen.
Als overtuigd ‘nee’-stemmer voel ik me niet serieus genomen. Van officiële zijde doet men het voorkomen alsof nee-stemmers ‘het niet goed hebben begrepen’, of dat de uitslag het resultaat was van een 'slechte campagne'. Men blijft systematisch ontkennen dat de afwijzing iets met de inhoud van het verdrag te maken zou hebben. Ik heb destijds alle informatie die ik kreeg zorgvuldig gelezen en ik was er TEGEN. Ik wil geen Europese president, ik wil geen gemeenschappelijk buitenlands beleid, ik wil geen verdere uitbreiding en ik wil geen enkele beperking van het veto-recht. Kortom: ik wil geen politieke unie. Ik vind het een héél slecht beleid, als je eerst uitbreidt en daarna zegt dat je met deze grotere unie de grondwet nodig hebt om alles bestuurbaar te houden. Dat is de verkeerde volgorde.
De aansporingen van het toenmalige kabinet om vóór de grondwet te stemmen waren vals. Vóór het referendum zei minister-president Balkenende: ‘Een ‘nee’ tegen de grondwet kan ik niet uitleggen in Europa.’ Op de avond dat de uitslag van het referendum bekend werd, wist hij het ineens heel goed uit te leggen en hoorde ik hem zeggen: ‘Ja, de Nederlandse bijdrage aan Europa is inderdaad te hoog’. Ook minister Zalm deed een duit in het zakje. Vóór het referendum zei hij: ‘Ik heb die nieuwe grondwet nodig, om de Nederlandse bijdrage aan Europa omlaag te krijgen.’ Ná het referendum dient hij onmiddellijk een voorstel in om die bijdrage te verlagen, en mèt succes, ondanks het Nederlandse ‘nee’ tegen die grondwet.
Waar ik me over verbaas, is dat er voor velen maar één Europa denkbaar is, namelijk het Europa van de privatisering, het Europa van de aandeelhouders, het Europa van het uitkleden van het stelsel van sociale zekerheid, het Europa van de verplichte 3%-norm, kortom het Europa van de kleine overheid. Meer smaken zijn er kennelijk niet. En oh, wat is het toch lastig als de bevolking er anders over denkt. Vandaar natuurlijk de bezorgdheid bij Balkenende dat er opnieuw een referendum nodig zou zijn. Het volk weet zogenaamd niet wat goed voor haar is....

Het Nationaal Historisch Museum komt er. Volgende maand wordt bekend in welke plaats het komt te staan: Arnhem, Amsterdam of Den Haag. Het plan, dat begon als 'Huis van de Geschiedenis' van Jan Marijnissen, wordt breed gedragen, van politiek links tot rechts.
Toch zet ik er een paar kanttekeningen bij.
Het museum gaat zich vooral richten op leerlingen van het basis- en voortgezet onderwijs, vandaar dat in de plannen de mode-woorden 'interactief' en 'multimediaal' niet ontbreken. Anders vinden de kinderen het 'saai' natuurlijk. Dit betekent wel dat alle leerlingen minstens één keer naar het museum gaan afreizen. Volgens mij komt dat neer op een verkapte overheidssteun aan de Nederlandse Spoorwegen. Je zou denken dat in deze 'interacieve' en 'multimediale' tijd het bouwen van een peperduur gebouw achterhaald is en dat je zou kunnen volstaan met virtuele presentaties in de scholen zelf.
Eén van de uitgangspunten van het museum is de 'Canon van Nederland', de lijst met 50 waardevolle elementen van de geschiedenis, cultuur en samenleving. Je mag het niet van hem zeggen, maar in één van zijn Buitenhof-column uitte bèta-wetenschapper Plasterk, de huidige minister van Cultuur, fundamentele bezwaren tegen deze canon, omdat wetenschappelijke doorbraken als de introductie van de pil en de geleidelijke verlenging van de menselijke levensduur onderbelicht bleven ('de geschiedenis wordt geschréven door alfa's, maar gemáákt door bèta's)....

Kort na elkaar zijn alweer twee fenomenen uit het Star Trek-universum werkelijkheid geworden. Er is een aarde-achtige planeet ontdekt en een Japanner heeft een robot gemaakt ‘naar zijn beeld en gelijkenis’, net zoals Dr. Soong de maker was van de androïde figuren Data en Lor.
Het wordt steeds lastiger om science fiction te maken. De communicator uit de The Originial Series, die in de jaren zestig futuristisch was, had iedereen dertig jaar later al op zak. Daarmee behoort Star Trek inmiddels tot de geschiedenis van de toekomst.
Natuurlijk blijft er nog veel te wensen over. Het bereiken of zelfs overschrijden van de lichtsnelheid en het ‘beamen’ van mensen in een moleculenstroom zijn nog steeds weerbarstige concepten voor de mens. ‘Dat zal nooit kunnen’, zeggen sommige mensen dan. Dan moet ik toch in herinnering brengen dat de huidige werkelijkheid voor mensen van pak ‘m beet honderdvijftig jaar geleden totaal onbegrijpelijk zou zijn: automobielen, vliegtuigen, ruimtevaart, scooters, magnetrons, koelkasten, internet. Allemaal dingen die ‘nooit’ zouden kunnen.
In 1989, dus nog geen twintig jaar geleden, voorspelde ik dat beeldschermen in de toekomst wel wat compacter zullen zijn, misschien wel plat. ‘Nee’, zei een automatiseringsdeskundige toen. ‘Dat kan nooit, want je hebt altijd die ruimte erachter nodig’. En nu zit u dit waarschijnlijk te lezen op uw zwarte, platte 17 inch monitor van het bekende merk dat begint met een D. ...

Ik ben een fel tegenstander van de het huidige softdrugsbeleid. Maar het ‘gedogen’ is al zo ingeburgerd dat ik bij elke gemeenteraadsverkiezing vergeefs zoek naar een politieke partij die er een einde aan wil maken.
De beschikbaarheid en verkrijgbaarheid van softdrugs heeft ertoe geleid dat jongeren (de jonge en de oudere) in NL massaal gewend zijn geraakt aan het fenomeen ‘blowen’. Als je even een halfuurtje postvat tegenover een ‘coffeeshop’ dan zie je vooral mensen beneden de 25 en boven 45 naar binnengaan. Mijn generatie vindt het namelijk ‘nix’. Het zijn vooral de ouwe hippies die hun auto’s even fout parkeren voor de coffeeshop om hun spulletje in te slaan. Ik stel voor deze mensen terug te ‘beamen’ naar de sixties. Daar horen ze kennelijk thuis.
Toch voelen we er met z’n allen een beetje ongemakkelijk bij, want het is natuurlijk van de zotte dat de overheid verkooppunten van softdrugs toestaat, maar dat de inkoop verboden is. Het kweken op grote schaal is ook verboden, maar, om het nòg lachwekkender te maken, winkels die spullen verkopen waarmee je een wietkwekerij kunt opzetten, de growshops, dat mag dan weer wel. Wie snapt dit nog?
Hoe moet het dan? Kom me niet aan met die ‘drog-reden’ dat je met deze vorm van gereguleerde verkoop de handel overzichtelijk houdt, want anders zou het overal op straat plaatsvinden. Je gaat toch ook niet een winkeltje openen waar pedofielen hun lusten kunnen botvieren op minderjarigen om dit soort zedenmisdrijven in goede banen te leiden, in plaats van verspreid in de stad? Wat illegaal is, is illegaal, en moet worden bestreden. Dealers in softdrugs moeten opgejaagd worden en de stadspoorten uitgejaagd. ...

Ik droom van een betere wereld. Eén van de dingen die dat doel dichterbij kan brengen is: smaakontwikkeling. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. We zouden moeten voorkomen dat jonge kinderen worden blootgesteld aan wansmakelijkheden (negatieve smaakontwikkeling). Ze moeten namelijk niet gaan denken dat iets ‘zo hoort’, alleen maar omdat het op tv komt. Daarom is het belangrijk ze te behoeden voor het meeste wat commerciële zenders te bieden hebben. Verder kan je kinderen laten kennismaken met voorbeelden van goede smaak en personen waar ze een voorbeeld aan kunnen nemen (positieve smaakontwikkeling).
Wat ten alle tijde vermeden moet worden, is dat jonge, weerloze kinderen geconfronteerd worden met muziek of afbeeldingen van Jan Smit. Deze figuur die meer en meer op een voetstuk wordt gezet, is het beste voorbeeld van wansmaak dat je je kan voorstellen.
Het zegt tegen kinderen: wees maar niks bijzonders, span je vooral niet in, want je ziet, je hoeft helemaal niks te kunnen om rijk te worden en in de belangstelling te staan. Kijk maar naar mij. Ik ben de populairste zanger van Nederland en ik hoef er niet eens voor te kunnen zingen!
Zeg nou zelf: zou onze maatschappij er niet een stuk beter voor staan, als een figuur als Jan Smit geen poot aan de grond kreeg? Als iedereen zou zeggen: Nee, dat vinden wij niet mooi. Hij klinkt als een verkouden zeehond. Dat is toch geen zingen! De teksten zijn van lage kwaliteit en hangen van cliché’s aan elkaar. Bepaald geen reden om die uit volle borst mee te kwelen....

Heb je het al gehoord? Dat was wel even schrikken. Ik bedoel: ik ben blij dat ik het weet. Ik heb alvast een aantekening in m’n agenda gemaakt. Wat? Weet je het nog niet? Nou, Izaan M., je weet wel, M., die komt waarschijnlijk binnen een maand naar Nederland! Ja, daar kijk je van op, hè?
Als ik zoiets op het NOS-journaal hoor, dan denk ik: wat moet ik daar mee? Eén van de hoofdverdachten van de ontvoering van Claudia Melchers (sorry, maar tot het moment dat ze ontvoerd werd, had ik nog nooit van haar gehoord) zat vast in Brazilië en nu lijkt zijn uitlevering aan Nederland aanstaande. Nou en? Was het echt onverantwoord om te wachten tot het moment van de daadwerkelijke uitlevering alvorens zoiets in het journaal te melden?
Zo worden we dagelijks overspoeld door nutteloze ‘nieuwsberichten’, met name over justitiële zaken. Ik hoop dat me de volgende nieuwsberichten bespaard blijven: Izaan M. heeft zijn Braziliaanse cel verlaten, Izaan M. op weg naar het vliegveld, Izaan M. aangekomen op het vliegveld, Izaan M. opgestegen, Izaan M. geland op Schiphol, Izaan M. overgebracht naar Huis van Bewaring. En dan de rechtszaak zelf: M. heeft z’n cel verlaten, is op weg naar de rechtszaal, is aangekomen in de rechtszaal, enzovoort. .. . . Wat een gekte!
De rechtspraak dreigt, net als de politiek, een zaak van personen te worden. Advocaten zijn inmiddels bekende Nederlanders en het is zelfs gebruikelijk om de namen van de rechters onder in beeld te zetten als ze op tv hun uitspraken doen. Wat is daar de meerwaarde van? Is het de bedoeling dat de kijkers dan gaan zeggen: oh ja, die en die, ja, dat vind ik wel een goeie rechter. ...

De motie van kamerlid Fritsma van de Partij voor de Vrijheid om de benoeming van bewindslieden met een dubbele nationaliteit tegen te houden, heeft veel beroering gewekt. Natuurlijk valt de actie qua timing te kenmerken als een treiteractie tegen de beoogde PvdA-staatssecretarissen, de heer Aboutaleb en mevrouw Albayrak. Doordat er zo duidelijk twee personen bij betrokken (en getroffen) worden, dreigt de discussie te vertroebelen, een discussie die het voeren alleszins waard is: mogen bewindslieden van Nederland er een dubbele nationaliteit op nahouden?
Ik heb er een dubbel gevoel over. Op dit moment is er geen enkele belemmering, wettelijk of anderszins die zo’n benoeming in de weg staat. We hebben te maken met een primeur waarmee de wetgever kennelijk nog niet heeft gerekend. Alle reden dus om erover na te denken en regels hieromtrent wettelijk vast te leggen. Want helemaal los van de personen: er zijn wel degelijk grenzen. Ik denk niet dat er iemand is die een minister-president met een dubbele nationaliteit zou accepteren. Ook ministersposten op Buitenlandse Zaken, Justitie, Economische Zaken, Defensie en Ontwikkelingssamenwerking lijken me niet geschikt voor mensen met een dubbele nationaliteit, wegens de representatieve functie die de bewindslieden hebben in het buitenland. En wat voor ministers geldt, zou evengoed voor de staatssecretarissen op die ministeries moeten gelden.
Het geeft geen pas om als reactie op de PvdV-motie in de o zo bekende sociaal-democratische kramp te schieten, zoals kamervoorzitter Verbeet heeft gedaan. Zij wilde geen motie over de dubbele nationaliteit van bewindslieden in behandeling nemen. Ze zou het, volgens eigen zeggen, opnemen voor de integriteit van kamerleden. Dat geldt dan alleen voor mevrouw Albayrak en niet voor de heer Aboutaleb, want die is, voor zover ik weet, geen lid van de Tweede Kamer.
Ik pleit ervoor het onderwerp niet uit de weg te gaan, maar met een filosofische bril tegemoet treden, alleen al omdat Nederland weer het buitenbeentje van de wereld is (kan iemand met een Nederlands paspoort in een ander land, welk land dan ook, tot de regering toetreden? Ik heb het niet onderzocht, maar ik denk van niet). Inmiddels toonde een opiniepeiling aan dat het onderwerp veel kiezers uit het midden bezighoudt. Wellicht dat de komende dans om de Statenzetels uitkomst biedt. Het is alleen spijtig en tekenend voor het politieke bedrijf dat er weer een verkiezingsuitslag overheen zal moet gaan, om sommige politici van hun zelfgedefinieerde ‘politieke correctheid’ af te helpen....

Nu André Rouvoet aanschuift bij de formatiebesprekingen, neem ik alvast een voorschot op twee immateriële kwesties die aan de orde zullen komen: abortus en euthanasie. Ik heb me altijd verbaasd over het gebrek aan variatie in de standpunten. Je hebt eigenlijk maar twee smaken: vóór abortus en vóór euthanasie of tegen allebei. Ik ben van mening dat de twee kwesties te sterk van elkaar verschillen om ze over één kam te scheren en dat je tot een gedifferentieerd standpunt komt als je de onderwerpen toetst aan het criterium ‘natuurlijkheid‘.
Vereenvoudigd zien confessionelen abortus en euthanasie als ongeoorloofd menselijk ingrijpen in zaken van leven en dood, zaken die alleen God toebehoren. Liberalen staan zowel abortus als euthanasie toe op grond van het menselijk zelfbeschikkingsrecht. Beide posities vind ik inconsequent. Niet mogen ingrijpen in zaken van leven of dood zou strikt genomen de opheffing van de gezondheidszorg betekenen, terwijl het liberale standpunt voorbijgaat aan het zelfbeschikkingsrecht van ongeborenen. Als ik abortus en euthanasie toets aan het criterium ‘natuurlijkheid’, kom ik tot een andere conclusie: abortus is een einde maken aan een natuurlijke situatie en euthanasie is een einde maken aan een onnatuurlijke situatie.
‘Natuurlijk’ is, dat een vrouw waarin een nieuw leven groeit, na verloop van tijd zal bevallen en een nieuw mens op de wereld zet. Abortus provocatus is een vorm van menselijk ingrijpen die dit ongeboren leven beëindigt. In tegenstelling tot de wetgever, denk ik dat het er helemaal niets toe doet of dit ingrijpen plaatsvindt vóór of ná de grens van 12 weken na de bevruchting. Tot een abortus besluit je niet lichtvaardig, maar alleen als er sprake is van levensgevaar voor moeder en/of kind of verwacht ondraaglijk en uitzichtloos lijden door het kind. In de praktijk krijgt echter elke vrouw die erom vraagt een abortus.
Euthanasie is een kwestie van een geheel andere orde. De situaties waarin mensen vragen om levensbeëindiging zijn namelijk het resultáát van menselijk ingrijpen. De levensduur is dermate verlengt, dat men in onnatuurlijke situaties terechtkomt: iemand kan bijvoorbeeld alleen maar in leven blijven door op apparatuur aangesloten te zijn, of iemand heeft na medisch ingrijpen geen vooruitzicht op verbetering en gaat een pijnlijk levenseinde tegemoet. Er is derhalve niets natuurlijker dan dat aan dergelijke onnatuurlijke situaties een einde wordt gemaakt, passief (het stopzetten van de behandeling) dan wel actief. ...