Alle inzendingen over Toen ik nog leefde..

Dan wordt ZIJ wakker gekust, ze past het schoentje of de kikker wordt gezoend, in ieder geval: er was eens, wordt dan echt: ze leefden nog lang en gelukkig, maar weet je, gerekend vanaf dat beruchte zaadje: weet geen mens, dus HELEMAAL NIEMAND hoe lang we: er was eens kunnen zeggen, dus al helemaal niet: en ze leefden nog lang en gelukkig...…

Bij de dood van de onvergetelijke Engelse zangeres Vera Lynn moet ik eerlijk bekennen dat ik me er niet van bewust was dat ze nog leefde. RIP.…

Door de nacht waren we gegaan en al mijn jeugdige en flamboyante gevoelens leefden op.…

Hij wilde leven en hij leefde ook! Hij vocht voor de goede zaak - maar niet om daarna een eeuw lang jaarlijks een krans te krijgen. En postuum een mooie onderscheiding. Hij vergaderde en schreef in geheime kranten. Hij bracht eten naar onderduikers en verstopte voedselbonnen en leefde!…

Hij leefde in het nu. Hij leefde in het nu, terwijl alle Nederlanders bezig waren Nederland te hervormen of de hervormingen juist tegen te houden, zong hij, zong hij en zong hij. Iedereen kwam hem bewonderen. Iedereen applaudisseerde. Iedereen neuriede mee met hem, maar aan het eind van de dag hoorde hij er niet bij.…

Toen ik nog leefde... Toen ik nog leefde in het heelal van je armen en ademde door je huid, stond het geheimschrift van de sterren in je ogen geopenbaard. De witgouden bal van de zon rolde de hemel rond en de maan was een abrikoos in de schaal van de nacht. Maar nu drijven sponzige wolken over de stad.…

Zo is de dood voor ons ingetreden, in mijn hart heeft hij vernietigd wat eens leefde, wat eens bezielde en inspireerde......…

Een steile witgelakte trap leidt in dit huis naar de eerste verdieping Beschermd door de cocon van het levenslange, nooit verblekende huwelijksgeluk leefde het echtpaar hier hun lange leven zonder noemenswaardige excessen.…

Die leefde nog lang en gelukkig... tot in lengte van jaren.…

Samen leefden we, samen werkten we en samen beleefden we die zo schitterende zomer in Oostenrijk, zo lang geleden. Je wenste zozeer te rusten in de Vaderarmen van de dood. Je wens is vervuld. Ik zal je nooit vergeten. Je vriendin Ineke…

Mijn ouders konden aan de vooravond van aftakeling, achteruitgang en levenseinde de reis nog maken, maar ze leefden onder doem en schaduw van ongeluk, wanhoop en vertwijfeling om de ongelukkige zoon, mijn arme broer...…

Ik wou dat hij nog leefde, ook ik heb hem tekortgedaan. Wat zou het mooi zijn geweest als hij de kans had gekregen om zonder voorbehoud van iemand te houden en daar zijn leven, hoe kort ook, mee te delen. Het leven kan voor iedereen mooi zijn, als we elkaar de kans geven.…

Vandaag leefden kennelijk onrust en agitatie niet zozeer op in ziel en lichaam van mijn zozeer gemankeerde en enige broer. Als merkwaardig en enig bezit koestert hij zijn damborden. Hij heeft de toch wel merkwaardig te noemen gewoonte deze met de handen te bekloppen....…

De armoede regeerde in het troosteloze huis waarin men kennelijk slechts nog leefde voor de liefde. De bloemen in het tuintje, door een Onbekende geschonken, schenen de ellende te moeten goedmaken die zwaar rustte op de wereld en op het genoemde huis.…

.....en zo herinner ik me degenen die vóór mij leefden; die zozeer geleden hebben en die het leven, als was het een estafettestokje, aan mij doorgaven; degenen van wie ik afstam; van wie de genen krioelen in mijn cellen en bloed; mijn trotse en gevoelige ouders.…

Haar bruine ogen leken op de halkast van mijn oma, toen ze nog leefde, zo glad gepoetst, zo mooi glanzend. In haar armen lag het kind, zij streelde het in volle overgave. Even leek de wereld een vruchtbaar paradijs, een stilleven van Renoir.…

De stad was in Kerstsfeer.Overal de guirlandes en versierselen die erop zouden kunnen duiden dat de Kerstgedachte nu leefde te midden van de bevolking.... We hadden afgesproken in het café-restaurant en daar wachtte ik op haar bij een kop warme chocomel.…

Ver van alle corruptie, van alle kwaadaardigheid en van het hele waanzinnige circus van deze maatschappij leefde zij haar stille leven, in alle afzondering, de blindheid en haar lijden dapper dragend als een bittere dronk. We spraken nooit veel maar haar portret dat zij mij eens schonk siert mijn kamer nog altijd. Het afscheid kwam onverwacht.…

We leefden wat dat betreft in een rare tijd. In een hele rare tijd, dat kon je wel stellen. Zelfs een kanariepietje werd tegenwoordig gejat. Aha, daar kwamen de koffie en de appeltaart. Lekker. "Dank u wel hoor", zei de vrouw. De man liet zich in soortgelijke bewoordingen uit.…

Daar leefden we, daar speelden en leerden we, daar voltrok zich ons bestaan, binnen de enge cirkel van huis, school en kerk. Met Martin, mijn eerste kameraadje, ontwierp ik een boerderij. We knipten niet zonder moeite bomen en dieren uit dik karton en zagen ons project met de dag groeien.…

De bezoekers van de kleinschalige zaak, die met recht kan doorgaan voor een klein restaurant, leefden mee en het eigen levenseinde, dichtbij of veraf, kwam aan de orde in de conversatie. De al dan niet gevreesde dan wel vreeswekkende dood zal eens opdoemen en men wenst zacht in te slapen.....…

Taai leefden zij ondergronds voort en ieder nieuw jaar vertoonden zij zich opnieuw. In lange, ordelijke en keurige rijen verheffen zij in het voorjaar hun hardgroene stengels en feestelijk en uitbundig is hun trotse bloei, ieder jaar opnieuw.…

In je jonge jaren, toen een schemer van onschuld en magie over je wereld lag, leefde je nog voor de gouden droom van een universitaire carrière, maar na je geestelijke ineenstorting was je enige taak en bezigheid nog het op lethargische en apathische wijze begieten van de planten in de psychiatrische inrichting......…

De buurt leefde in die tijd op straat en daar speelde ik met de buurtgenootjes. Iedereen kende iedereen in onze kleine wereld, in ons kleine universum en daar beleefde ik mijn stormachtige, onvergetelijke jeugdjaren...…

Zowel mijn grootvaders als ik waren dromers en leefden in ten dele zelfgekozen armoede maar koesterden en koesteren een droom, een illusie van schoonheid, kunstzinnigheid en liefde die alles overstijgt.....…

Emma Petronella was niet langer op deze wereld, maar haar geest leefde voort in de verhalen van Bjarne.…

Ik leefde voor jou. Alleen voor jou, want mezelf haatte ik als de pest. Je gaf me hoop, en je gaf mij leven om uiteindelijk ook te leven. Want wat was het leven toen eigenlijk? Mijn leven bestond in die tijd toen uit hele dagen slapen. Mijn hoofd was op, en mijn lichaam volgde de leider in het spel. Ik wilde niets meer.…

Je zult sterven op je stromatras zoals je zozeer wenste en aan de kant van de weg, aan die onbekende Afrikaanse landweg, zal een eenvoudig, schamel en armoedig houten kruis aangeven dat je eens leefde en dat je mijn hart en ziel in bezit genomen hebt en meegenomen hebt naar je verre land en dat het met jou daar voorgoed onder die rulle bruine aarde…

Het was mij duidelijk dat Ria meer speelgoed bezat dan ik en dat ze in grotere welstand leefde. De Leenherenstraat met haar grote huizen was dan ook veel chiquer dan de Wethouder van Roesselstraat waar ons arbeidershuisje zich bevond. De andere kinderen in de klas waren hoe dan ook beter en mooier gekleed dan ik.…

Ooit was er eens een meisje geboren, ze leefde gelukkig in een mooi huis, met vele vrienden en ze maakte veel plezier. De jaren liepen door, en stilaan kwam het meisje in de puberteit. Ze kreeg ruzie met alles en iedereen maar vooral met haar moeder. Zij begreep haar niet en zag het nooit als ze verdriet had. Maar toch was ze gelukkig.…