Alle inzendingen over ademde

Zij zaten aan de zachte tafel op het ovale terras hij ademde saffraandraadjes zelfs de zon speelt er graag Zij dacht aan blauwe riddersporen en hoe de tijd zal barsten Rond de kerktoren zwermden kraaien hij zei; ze overleven ons ach, weten is een erfenis een scheef gevoel aan de voet der dingen mag ik verdwijnen wat ik drink is op jou…

Ze ademde nog. Bij gebrek aan tijd verloor ik haar enkel uurtjes uit het oog en dacht dat ze op eigen kracht verder was gegaan, maar niks daarvan; ze zat nog steeds naar de klimop te staren. Toen bedacht ik dat ze de trap misschien niet op kon en heb ik haar bovenaan neergezet, met zicht op de wijde wereld.…

Hij ademde een laatste maal en nam rust tot zich. Zij ademde slechts stilte... Een volgende ochtend maakte zich gereed, de zon liet de horizon onder zich. Zij opende haar ogen opnieuw. Aarzeling was te herkennen, toen ze uit haar bed stapte en naar beneden hurkte. Haar hand reikte naar een van zijn vleugels terwijl ze het raam opende.…

Hij was en ademde de literatuur. Ik zie nog maar één poëtisch beeld van hem voor me: het standbeeld Michiel de Ruyter met zijn hoofd komt tot leven en hij vliegt omhoog richting de zee, richting de Elyseese velden.…

Voorlopig was ZIJ er nog, in de kamer die mijn jeugd weerspiegelde, die de sfeer van de vijftiger jaren van de vorige eeuw ademde; de kamer met het oude meubilair, de staande schemerlamp, de vitrinekast met achter haar deuren al het glaswerk en het chique servies met gouden randen, alleen bestemd voor de zeldzame feestdis.…

Maar je ademde niet, je bewoog niet, je sloeg je ogen niet op. Wat was je ver van me vandaan. Wat was je vreselijk dood. En nou zouden we elkaar nooit meer zien. Er was zo'n gevoel van radeloosheid in me. Binnen in me was iets kapot gegaan en dat deed zo' n zeer. Ik heb lang naar je gekeken, verbijsterd. Je was heengegaan uit deze wereld.…

Mosgroene en mintgroene boomgroepen stonden in colonnes aan de horizon en ademden uit duizenden longen als ik het zware lichaam van de bejaarde vrouw dag aan dag voortduwde over de paden van het honderdjarige park.…

Aldus groef ik mij een weg uit de drek en ademde de lucht weer in. Aqua leefde weer…. De kale opende met een schok zijn ogen en glimlachte. Zijn schepper leefde weer. Gouden tijden zouden weer aanbreken. De Dame reageerde met een schok welke op een orgasme leek toen zij het nieuws vernam dat Aqua weer herrezen was.…

Ik ademde in mijn laken, raakte je wang aan, volgde liefkozend de lijntjes van je mondhoeken. Ik voelde dat je bleef staan. Met de rug van mijn hand streelde ik je gezicht, met mijn duimtoppen streek ik wat haren achter je oor. De stilte was oorverdovend, ik kon het moment vasthouden, het stopzetten. zelfs een aantal keer terugspoelen.…

Ik stond in mijn achtertuin, ademde diep in en uit, klokte het achter elkaar naar binnen. Het was een 0%. Vorig jaar nog haalde ik hier mijn neus voor op. Bedankte bij de kassa resoluut voor een gratis exemplaar.…

Jouw lucht was mijn parfum, mijn zweet ademde je in. Onze lichamen in een zonnig liefdespel gebruind. De felle kleur van de vakantiejurk stak af tegen de gebruinde huid van jouw bovenarmen. Opnieuw was er een brief in het spel. Je schreef en ik zag het venijn in jouw ogen.…

Hij ademde gejaagd. Zijn sterke nagels waren afgesleten tot korte, rafelige stompjes. Alsof hij door iets was meegesleept, zei de dierenarts vanochtend. Poes was niet zichzelf. Hij had niet eens zin om op schoot te zitten om met zijn pootjes in je hals te klauwen en je nek te bevlekken met slijmerig gezuig.…

Het balkon ademde reeds angst, terwijl de mensen zich meer en meer lieten gelden. Ook zijn laatste woorden, net als die van haar, waren repressief, hoewel deze stroom vrijwel niemand meer interesseerde. Laat staan imponeerde. Deze stad heeft na jaren van repressie de onderdrukking achter zich gelaten. Naar het zich laat aanzien, voorgoed.…

Ze ademde nog heel zachtjes met gesloten ogen. Iedere sukkel had kunnen zien dat hier wat ergs aan de hand was. Het spookte door zijn hoofd, wat te doen? Ja, wat moest hij doen? Hij dacht magisch en herinnerde zich het sprookje van Sneeuwroosje. Met enige twijfel liep hij naar haar toe en drukte zijn lippen op haar mond.…

Ademde ze nog? Ja, nou dan was het goed. Soms kreeg ik een vertederende blik toegeworpen en ik trapte erin – uiteraard. Ik had ook geen ogen in mijn achterhoofd en had haar blonde haren niet zien deinen op de wind. Later besefte ik, dat die schelle lach van haar geweest was. Ze lachte me uit, en niet eens recht in mijn gezicht.…

Ademde uit en weer in, vervolgde toen mijn weg tussen de drommen mensen naar fucking perron 1. Ik haalde mijn trein niet. Ik voelde mijn slaap kloppen, overwoog om naar huis te gaan. Pakte toen een andere trein richting Haarlem, voor een relaxte jaarlijkse familiedag. Alles zat mee. We verzamelden op een plek vlak bij het station.…

Alsof alles zijn vorm en gedaante aannam, zijn geest ademde. Elk voorwerp in huis, elk contact met anderen, elk gerucht van buiten, elke handeling die ik verrichtte stond na verloop van tijd in het teken van het beest. - wordt vervolgd -…

Zijn veilige paleis in de hoek van het imposerende plein ademde een bonte sfeer van decadentie, sprookjestaferelen en aristocratische geheimzinnigheid. Er was een trede voor trede van hunkering bezielde trap om verliefd op te blijven, als de ronde, sappigste heupen van de bevalligste godinnenkoningin.…

De trein kwam tot stilstand, ik stapte uit en ademde diep in, het was een mooie, frisse dag die ik niet licht zal vergeten.…

‘Toen de dokter hem had ingespoten heb ik hem net zo lang in m’n armen gehouden tot ie niet meer ademde. Toen was ie dood.’ Dat laatste benadrukte meer zijn emotie dan zijn logica. ‘Ik heb hem daar maar gelaten, bij de dokter bedoel ik. Ik mocht hem ook zelf begraven, maar dat kon ik niet.’…

Olifant ademde de frisse lucht in. De hakken van Muis klikten naast hem op de stoeptegels. Voor en achter hen, langs de rivier, liepen groepjes dieren. ‘We zijn niet de enigen,’ zei hij. ‘Nee, had je dat dan verwacht?’ ‘Ik ben benieuwd hoe het er uit ziet.’ De ingang van het theater was aan de rivieroever.…

Hij lag in de modder en ik hoorde dat hij zwaar ademde en zag, dat zijn gezicht en lippen erg blauw waren. Ik vermoedde een hartaanval. Gelukkig had ik mijn mobieltje bij me en belde een ambulance. Die was er spoedig en de man werd aangesloten op apparatuur en naar het ziekenhuis gebracht. Mijn zuster werd er naar van.…

Het dier begreep dat hij was overleden, waarschijnlijk voelde hij dat Freek niet meer ademde. Het heeft misschien niet alles met intelligentie te maken, maar wel met het feit dat een hond, van alle dieren, de mens, misschien het beste begrijpt of aanvoelt. Ik zie dat een varken of geit nog niet doen.…

Hij zag haar en hij kon haar nochtans niet bereiken, hij rook haar, in heel zijn gespierde lijf, maar hij kon in haar geur niet verdwijnen, hij ademde haar prachtige borsten en haar bevallige heupgedrag en toch bleef hij onverzadigd smachten, dat was de hel van zijn passie, die geen honing kreeg.…

De huismeid ontdekte je in bed, terwijl je nog maar amper ademde. Een arts kwam te laat en je werd 43 jaar. Je bent gecremeerd en je urn is bij je familieleden op Highgate Cemetery bijgezet.…

Hij ademde diep in, als moest hij tien minuten onder water blijven. 'In de oorlog, raakte m'n vrouw zwanger', begon hij zijn verhaal. 'Voordat het kind geboren werd, haalde de moffen me op om in Mofrika te gaan werken. In juni vijfenveertig ben ik teruggekomen'.…

Het was zover en ze ademde nog even diep in en liep naar voren. Eenmaal voor de klas voelde ze zich ineens rustiger, ook al zag ze vele blikken op haar gericht. Van haar "plaaggenootjes"...... Toen begon ze haar spreekbeurt. "Hallo allemaal, mijn spreekbeurt gaat over Moeder Teresa. (gegiechel in de klas) Jullie kennen haar vast wel.…

De pijn kwam pas aanzetten toen zijn longen weer zuivere zuurstof ademden. Hij snoof opnieuw en sneed zijn scrotum weg in een krachtige haal. Hij zou nooit meer zijn verderfelijke zaad storten. Hij sneed zijn rechterhand af met een slijpschijf. Hij was intussen in zo'n staat van opwinding dat alle pijn aan hem voorbij ging.…

Ze keek nog even om zich heen, voor de laatste maal keek ze naar de wereld, ademde de frisse lucht in en stapte op de rails.…

Ook ademde ze diep, heel diep. Ha, straks zou zij wel kunnen blazen op de trompet. Het was helemaal donker. Lida beefde... Een groot, wit spook zweefde langzaam naar haar toe. Het maakte een sprong en _ allemaal vogeltjes kwamen tevoorschijn. Griezelige vogeltjes waren het. Ze hadden heel kromme klauwtjes.…