Alle inzendingen over afscheid zelfmoord wanhoop

Een afgrond en een ravijn van de diepste vertwijfeling, radeloosheid en wanhoop openbaarde en opende zich voor hen....…

ik hoop niet dat ik binnenkort verplicht afscheid moet nemen. want dan heb ik niemand meer en neem ik de benen. ik wil geen afscheid nemen van de mensen waar ik van *hou* want dan pleeg ik zelfmoord en dat mag niet, want dat vinden jullie maar niets!!!…

Als momenten van de meest wurgende, ziekelijke en ziekmakende wanhoop herinner ik me de tijd, denk ik terug aan die zomer waarin ik mij bevond voor die woning in de C.-straat, die zich als een langwerpig lint, als een krocht uitstrekt.…

Zij vragen zich wanhopig af of hun liefde geen krachtig obstakel vormde tegen je fatale besluit. In de kerk trachtte de pastor je dood te verzachten met de ceremonie, met de liederen, met de gedichten en met de kaarsen, maar jouw ogen hebben de zomerdag niet meer aanschouwd, die warm en mild was.…

Buurtbewoners zien mevrouw sinds kort niet meer wandelen door de straat. Mevrouw sluit zich niet meer aan in de rij voor de kassa. Mevrouw zal voorbijgangers en winkelpersoneel nooit meer haar brede, hagelwitte maar geveinsde glimlach tonen waarachter haar onzichtbare, verwrongen ziel schuilging die verborgen bleef in de cocon, in het harnas van haar…

Maar toen besefte hij dat deze jongens geen zelfmoord wilde plegen. Dat touw hing er natuurlijk niet voor niets. Wat ging het hem eigenlijk aan wat ze wilden doen. Hij ging richting auto, wilde opeens dolgraag naar huis. Foto’s kijken, hun muziek draaien. De dag in herinnering aan Maria doorbrengen. En volgend jaar weer naar de brug…?…

Tot grote wanhoop van Nederlandse autisten want hoe bestaat het dat iemand die aankomt er zonder afscheid te nemen zomaar niet meer is? Zelfs de boot is spoorloos! De buurvrouw van mijn moeder is in haar slaap overleden en haar man heeft nooit afscheid kunnen nemen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat afscheid nemen niet bestaat.…

Je bent nooit teruggekomen en je totaal onwetende zus heeft nooit de vergaande diepte van mijn wanhopige vertwijfeling kunnen peilen........…

Zijn afscheid zal vooral in Argentinië misschien zelfs dat van Eva Perón benaderen. Thierry rest slechts een trieste afgang...…

Het is zo typisch, het is periode : donkere dagen maken me weemoedig, terwijl de winter tegelijk het mooiste seizoen is. Het is het seizoen van de stilte... Ik weet het, ik besef het en tegelijk maakt het niets meer uit. Steeds weer hoor je die oordelen over jezelf, van anderen en van jezelf. Kon mijn eigen geest maar in mijn ik geloven, misschien kon…

Ik lees mijn epistel terug, moet dat niet plaatsen, zou zelfmoord zijn. Ik heb dit niet geschreven.…

Toen was het woord 'zelfmoord' taboe voor haar.. Ze had behoefte aan warmte en oprechte liefde. Als je voor een ieder klaar kan staan, doe het! Voor hem/haar, wíe dan ook! Óok al krijg je er niets van terug..(?).…

In het Restaurant, bij een tosti en een glas chocomel, kwam de bekentenis: "A. heeft zelfmoord gepleegd; ze is voor de trein gesprongen" Ik kende A. vaag van enkele ontmoetingen uit het verre verleden.…

Men had hem "Eelco" genoemd, maar was zijn naam ooit op tedere en liefdevolle wijze uitgesproken? Dit valt te betwijfelen want hij haatte zijn leven en kon het niet liefhebben. Zijn allerlaatste ultrakorte blog op zijn website getuigt van extreem cynisme over alles wat het leven, de werkelijkheid en de wereld anderen wèl schijnen te bieden maar hem…

Je devies: "Wees getrouw, maar vertrouw niemand" nam ik niet volledig over, waar verbittering, wanhoop en wantrouwen je persoonlijkheid getekend hadden.....De sieraden van je vrouwzijn heb je af moeten geven, op moeten offeren tot ons afscheid kwam......…

Zwarte wanhoop, wantrouwen en mensenhaat hadden daarentegen postgevat in het hart van de dame, die haar verminkte lichaam noodgedwongen moest verhullen door chique kledij. Zo leerde ik hen beiden kennen, zo manifesteerden zij zich, zo begroetten zij mij en zo namen zij weer afscheid.....…

Vanaf mijn zitplaats bij de bushalte aan het station waar ik altijd plaatsneem en waar ik vaak eindeloos wacht op lijn zeven die me naar Oud Noord zal brengen sloeg ik eens gade hoe twee heren (mogelijk vader en zoon of twee gebroeders) elkaar omhelsden, kennelijk niet ter begroeting maar om afscheid te nemen.…

En helaas: soms gedragen depressieve mensen zich kort voor hun zelfmoord heel opgewekt. De wrange reden is mogelijk hun vooruitzicht binnenkort van alles af te zijn. Of, dat lijkt mij ook niet onmogelijk, ze gedragen zich bewust vrolijk om hun voornemen te verbergen.…

Zelfmoord ontkent het recht van het weerwoord.…

Ik zeg u, de dagen zijn te lang, de nachten nog veel langer. En verdomme 's nachts als je wakker bent dan dreunt de waarheid binnen als paukenslagen tegen oogbollen. De sensoren staan wijd open de popmeters op maximaal, het komt binnen als een alles verwoestende modderlawine. Chaos en ruis en dringt in de ether van mijn hersenschors. Paniek is…

Ik geef deze mijn vriend in handen met een machteloos, nutteloos en wanhopig gebaar.. Spoedig zal de intercontinentale afstand niet meer te overbruggen zijn en zal ik het Noodlot vrij spel gegeven hebben te regeren, toe te slaan, te overweldigen......…

Niettemin is haar schoondochter in wanhoop in het kanaal gesprongen na het "liefdesbedrog" door de trouweloze echtgenoot. We nemen afscheid en ik werp een laatste blik op de kale, kille, hoog oprijzende woontorens van "De Heikant" en in de aangrenzende Schubertstraat.....…

Als Valentijnsdag wordt afgeschaft zal het aantal zelfmoorden onder jongeren met tien procent dalen.…

Voor verdriet bijvoorbeeld, of wanhoop. Vast staat toch wel dat mensen soms in een fractie van een seconde hevig kunnen omslaan in stemming. Als we even kort door de bocht gaan, mogen we wel zeggen dat uitbundig lachen soms kan leiden tot ziekte of zelfmoord.…

Zijn roman gaat over bedgeheimen en zelfmoorden (veel bedgeheimen en veel zelfmoorden) en avonturen van een "jeunesse dorée" in het Parijs van kort na Wereldoorlog II, en is doorweven door een relaas over politieke beslommeringen en ongewenste zwangerschappen......…

Woorden bieden geen soelaas voor vertwijfeling en wanhoop die onzegbaar diep in haar innerlijk zetelen, maar bij het afscheid klemt ze zich aan me vast als was het voor het laatst. Ik zie haar in de richting van het paviljoen schuifelen als een voorgoed verlorene, als een verdoemde.…

Ik denk dat ik veel mensen een dienst zou bewijzen door zelfmoord te plegen. Helaas, liever ben ik de nagel aan uw doodskist.…

Ik stond met een injectiespuit in mijn rechterhand. Een eenzame traan gleed langs mijn wang. Dit moest de oplossing zijn. Ja, wel een erg laffe oplossing. Dat hoeft niemand mij te vertellen. Maar mijn verdriet is veel te groot. Hij had iets in mij los gemaakt. Een vreselijke pijn. Mijn gedachten dwalen terug naar ons laatste gesprek... ...Bas keek…

Ik ben ervan overtuigd dat het zo beter is. Yoshua is dood, net als mamma en pappa. Ik heb ooit gezworen dat ik het mezelf nooit zou vergeven als hij dood zou gaan. Ik had met hem mee moeten gaan die stormachtige winteravond toen hij vertrok. Het is iets wat ik mezelf nooit kan vergeten. Aquila is gelukkig bij zijn vader in Portugal en komt vroeg of…

De gedachte aan zelfmoord bleef hangen. Ik kreeg annorexia op mijn 21 ste en hoopte op die manier te sterven. Ik werd opgenomen en doorverwezen naar een psychiater, maar vertelde niks over mijn jeugd. Wat gebeurd was, was voor mij normaal, ik kon de wereld gewoon niet aan.…