Het gaat nooit over
Hij staat op de spoorbrug. Zijn zicht verdwijnt in het water, dat zes meter onder hem voorbij raast. Een touw, stevig vastgeknoopt rond de leuning van de brug, slaat door de wind tegen zijn been.
Hoe is hij hier terechtgekomen? Hij heeft hier al zo vaak gestaan en iedere keer vraagt hij zich af: "Waarom trekt deze plaats me zo?" De herinneringen zijn hier zoveel levendiger weet hij. Zou dat de reden zijn? Ach, hij weet dat de laatste keer dat hij haar gezien heeft op deze plek was. Maar er waren zoveel plaatsen waar zij beiden geweest waren.
De tijd die zij samen zijn geweest was heel kort geweest maar desondanks was het de diepste relatie geweest die hij ooit beleefd had. Het heeft niet mogen duren. En als hij dan over de rand kijkt lijkt het of het water lokt. Of het zegt: “Kom maar, ik ben niet zo koud als het lijkt…”
Van de andere kant van de brug komt iemand aangelopen. Het is een jonge man. Hij lijkt wat aarzelend. Wat doet die vent daar bij zijn touw. Politie misschien? Oprotten moet die eikel. Zo verpest hij alles. De jonge knul heeft een afspraak met een maat en ze willen kunnen doen wat ze bedacht hebben. Maar dan moet die vent wel opzouten.
Hans schrikt op uit gedachten. Hij had de jonge man helemaal niet aan horen komen. Hij zag de vijandige blik in zijn ogen. Van de kant, waar Hans vandaan was gekomen, kwam nu ook een andere jonge man aangelopen. Het was duidelijk dat die twee elkaar kenden. “Wat moet je hier?” zei de jonge man die het laatst was aan komen lopen. En de houding van de eerste knul werd gelijk wat brutaler. De aarzeling was er wel af. “Ik stond hier gewoon wat te kijken” zei Hans “Is dat verboden soms?” “Wat verboden is zal me een rotzorg zijn, als jij nou maar oprot” zei de laatste jonge man. Het was een irritant uitziende gozer. Het irriteerde Hans dat zulk schorem hem kwam storen in zijn gedachten. Maar tegenwoordig wist je dat je voor heel weinig in elkaar geslagen werd. En nou was hij niet de allerkleinste maar tegen twee van die gasten was het toch best wel link.
“Nou, als jullie vinden dat je meer recht hebt om hier te zijn, zal ik jullie wel met rust laten” zei Hans, terwijl hij zich langzaam omdraaide en begon weg te lopen. Heel onverschillig leek het maar dat was het niet.
Juist die laatste keer dat hij met Maria hier was geweest werd weer zeer levendig. Ze was ook zo verdrietig en kon het leven op haar manier niet meer aan. Hij was niet bij machte geweest om haar echt te kunnen helpen. Hij had alleen maar van haar kunnen houden. Maar dat bleek uiteindelijk niet genoeg
Het leek wel of ze weer op de brug bij hem was, zo levendig stond het einde hem voor ogen. Haar leven was te moeilijk geweest voor een mens. Al die dingen die zij had meegemaakt, daar kon je wel een omnibus over schrijven. En dan nog zou men zeggen dat de fantasie van de schrijver wel was door geslagen. Maar het was allemaal echt geweest. Een grote eenzaamheid kon je zien in Maria’s ogen als je echt goed keek. Hoe iedereen met haar was omgegaan, het was haar teveel geworden.
Het besluit om een einde aan haar leven te maken stond voor haar vast. Het was vandaag precies 3 jaar geleden maar het leek of het gisteren was. Zijn leven was daarna nooit meer hetzelfde geweest. De pijn van het missen leek wel door te dringen tot op het bot. En toch moest hij altijd weer terug als de tijd weer een jaar verstreken was. Zou de pijn ooit dragelijk worden?
Hans liep verder en kwam aan het einde van de brug. Hij keek nog eens om en zag dat de jongens over de rand van de brug aan het klimmen waren. Met een schok realiseerde hij zich dat dit beeld hem zo duidelijk voor de geest stond. Hij wilde naar de jongens toe rennen om ze tegen te houden. “Niet doen je overleeft de val niet” wilde hij roepen “de stroming is veel te snel!” Maar toen besefte hij dat deze jongens geen zelfmoord wilde plegen. Dat touw hing er natuurlijk niet voor niets. Wat ging het hem eigenlijk aan wat ze wilden doen. Hij ging richting auto, wilde opeens dolgraag naar huis. Foto’s kijken, hun muziek draaien. De dag in herinnering aan Maria doorbrengen.
En volgend jaar weer naar de brug…?
planet.nlGeplaatst in de categorie: afscheid
afscheid
526
Geef je reactie op deze inzending: