Alle inzendingen over angst

Het was een perfect idee: oma ging met de kleinkinderen (die van ruim onder de tien jaar overigens) een gezellig tripje maken met het openbaar vervoer, immers: daar waar zij ermee was opgegroeid daar kenden die kids daar dus niks van! Niets met de metro, hoe of dat werkte, met een kaartje en...

...onze welvarende grenzen houden? Het is alleen de angst waar ik vanaf moet raken. De paniek moet verdwijnen, maar die paniek wordt gevoed door de media en extreem rechts. En dus zit ik hier, af en toe met mijn benauwdheid, behaaglijk lekker in huis, met een mix tussen oost en west: een mix die...

De laatste tijd leek niets meer zeker. Thuis draaide alles om mijn 5 jaar jongere zus Kelly en mijn middelbare school voelde nog als het dragen van te ruime kleren. Die school was oud en kil, mijn klasgenoten onbekend. Leerlingen uit de hogere klassen keken op ons neer, soms rookten ze of dronken...

...en angst voor de atoombom in 1945 en heden angst voor terrorisme na september 2011 en nu weer het vreselijke gebeuren in Noorwegen. Mijn ouders woonden vroeger op een dorp en ik herinner mij, dat je gewoon de huisdeur open kon laten, zelfs in de nacht. Er was sociale controle, maar dat...

...de limonade is verwerkt en dan zie en voel ik de angstige glazen ogen met de lieve stippen van de lieve eeuwige vissen schreien van de pijn bij de slager. Nee, dat kan ik niet verdragen, dat vind ik zo zielig, dus ik koop die limonadesiroop niet. Ach, ik lijd aan een psychose. En wat zit er in...

...die ik zoek, maar verdomme waar zit de deur! De angst knijpt mijn keel bijna dicht als ik over en onder mij allemaal draden zie, die spinnen zich om mijn lichaam heen. Ben ik nou gek aan het worden? Er zitten vreemde mensen in mijn hoofd, ik hoor ze praten, door elkaar. Donder toch op, laat mij...

...keukenraam te bonzen. Ik moest bijna kotsen van angst. Even later gooide de man een bos sleutels door de brievenbus. Toen werd het mij te veel, dan maar een mep voor mijn kop van de bandiet, dacht ik met het zweet op mijn kop. Ik opende behoedzaam de buitendeur en daar stond voor mij een grote...

Het was al aan het donkeren toen ze het stadje verlieten, de straten waren nat en de lichten van het tegen verkeer hinderde hen bij hun rit. Tijdens het rijden deed de motor staccatoachtige afrembewegingen maken juist alsof deze de hik had. "Wat is er aan de hand" vroeg Liesbeth. "Heb je wel...

Midden in de nacht werd Liesbeth gewekt door een geluid dat ze niet thuis brengen kon, ze stootte Franck aan maar deze reageerde niet. "Franck, hoor je dat niet of wil je het niet horen, luister dan toch, wat zou dat daaronder kunnen zijn". Weer porde ze in zijn rug en riep nu met een gedempte...

...en probeerde nogmaals de voordeur te openen, maar niets hielp. Met tranen van kwaadheid onbegrip en angst liep Franck in de richting die Liesbeth genomen had.

De wind was iets sterker geworden maar van storm was er nog geen sprake, Liesbeth genoot van dit weer en liep dan ook met ferme passen in de richting van de haar zo vertrouwd geworden zee. Hier kon ze haar gedachten ordenen en weer klaarheid brengen in haar zo drukke bestaan. Hier liepen ze al...

Niet wetend wat eerst te doen gaapten de twee vrouwen door het venster en het was Eva die als eerste op de ruit klopte. Eva klopte nogmaals zonder dat binnen iemand naar hen keek, men deed juist alsof er niemand was. Eva’s gelaat verkleurde van asbleek naar woedend rood, en een sissend...

Eva had alles gevonden zoals Liesbeth het haar gezegd had maar vond toch dat het maar behelpen was, ja als je alle comfort gewend bent en dan een stapje terug zetten moet is dat een hele teleurstelling. Toen ze klaar was en aangekleed kwam Liesbeth naar beneden. Ze gaapte en zat met haar handen...

Deze opmerking hield natuurlijk geen steek, maar alleen de gedachte dat er over haar probleem gepraat werd zonder dat ze er zelf aan deel nemen kon, wrong. Ze zag aan het optrekken van Eva’s wenkbrauwen en de starre blik, dat ze wel degelijk op Eva’s ziel getrapt had. Nee, dit was een straatje...

Verschrikt liepen Eva en Peter de keuken in om Liesbeth bij te staan. Ze vonden haar lijkbleek met omhoog staande haren, leunend tegen het aanrecht aan en niet wetend wat haar zojuist overkwam. Beide handen omklemden de rand van het aanrecht zodat de vingerkootjes wit zagen. “Wat is er...

Ik zou liegen als ik zeg, dat alles goed ging. Niet dat ik mijn best niet had gedaan. Ik probeerde zoveel mogelijk aan mijn kinderen te denken. Met het schrijven komt alle pijn en verdriet weer naar boven. Mijn ouders woonden een eindje uit de buurt. Dus van die zijde kreeg ik jammergenoeg ook...

Het grote voordeel van oud zijn is: dat je niet meer bang hoeft te zijn om oud te worden en ook niet bang hoeft te zijn dat je niet oud zult worden.

...en noem maar op. Het is begrijpelijk om met de angst maar door te blijven lopen. Om als een emoe de kop in het zand te steken. Eigenlijk tegen beter weten in. Maar de praktijk leert dat het zaak is zo snel mogelijk erbij te zijn. Ook in deze door de zure appel heen te bijten. Het heeft geen...

De angst regeert, zoveel is wel duidelijk. Een rechtsdraaiende bacterie houdt je gezond, klamp je vooral vast aan de gevestigde orde want de nieuwkomers zaaien haat. Het geschreeuw is niet van de lucht, "stem op mij, gebruik dit of dat". Vroeger kon je bij klaverjassen gewoon nog passen.

Alles verliezen alleen maar door je angst alles te verliezen, dat maakt je pas een echte verliezer.

...wel een angsthaas. Waarom voed ik eigenlijk mijn angst door er een column over te schrijven? Kan ik met dit prachtige zomerweer niet beter een heerlijke, gezonde wandeling maken en mezelf het goede voorbeeld geven door oog te hebben voor de mooie kanten van het leven? Sure i can! Ik trek m'n...

De crisis is ons aangepraat, de angst regeert.

...van eigenheid en geborgenheid gaf, maar ook van angst. Hoe verder? Over de mens die naar eenheid verlangt en op zoek gaat naar zijn tweelingziel. Veertig was ik, moeder van een dochter van 9, en ik gedroeg me als een bakvis. Zo diep geraakt door deze man, dat ik nu nog alles moeiteloos kan...

...angst trok langzaam uit mijn lichaam en ik moest lachen om mijn eigen gedachten. Bang voor de dingen uit niemandsland, angst voor het onbekende zijn de plotseling opduikende grootheden die je piepklein kunnen maken. 1970.

...tranen en de wanhoop. De eenzaamheid in mijn angst en in mijn diepste zijn. Zelfs hij die ik het liefste heb ziet het niet. Dus krijgt een ander wat ik zo ontzettend hard nodig heb. Lieve woordjes, Troost, Aandacht en erkenning. Erkenning dat je niet sterk hoeft te zijn. Maar heeft zij...

Het is zondagochtend, kwart voor zes. Ik ben net wakker. Ik heb wat te schrijven. Het is niet veel, maar het zegt wel veel, geloof ik. Tijdens het wakker worden realiseerde ik me iets. Het gaat over mijn persoonlijkheid. Dat die niet zo groot is. En niet zo sterk. Dat ik me zeer kwetsbaar voel. En...

...dat alles waar je heilig in gelooft uiteindelijk een illusie blijkt te zijn. Pas iemand die zijn angsten volledig de baas wordt, is een vrij mens.

...niet meer hoe ik uit die grot ben gevlucht. Alleen de verschrikkingen zijn me bij gebleven. En zo bleef ik leven in angst, waardoor ik alsmaar gekker werd. Niemand kon mij helpen. Nee, helemaal niemand…

...Een andere hand gleed om mijn nek. Ik probeerde te schreeuwen maar en kwam geen geluid. Ik was doodsbang. En ik voelde al snel dat ik slap werd van angst. Zou hij me verkrachten? Zou ik het volgende slachtoffer worden? Mijn knieën knikten. En ik zakte in elkaar. De man had zijn doel weer...

...gedachten als bouwstenen niet meer herkenbaar zijn. Dat is mijn grootste angst.