Angst
In de omgeving van mijn woning zijn al bejaarde mensen in hun eigen woning overvallen en beroofd. Meestal avonds als het al donker is gaat de huisbel, nietsvermoedend open je de huisdeur en een man duwt je de gang in en slaat je of bindt je vast op een stoel, plakt je mond dicht en de paniek slaat bij je toe. Je kan niet schreeuwen om hulp te roepen,je hartslag en bloeddruk stijgt gevaarlijk. Meestal is er ook nog een tweede overvaller, die zich aanvankelijk schuil hield maar dan ook je woning in komt en gaat zoeken naar geld, juwelen en je dwingen je bankpasje en pincode te geven, zodat ze je rekening kunnen plunderen.
Zelf ben ik over twee maanden tachtig, maar doe de deur niet eerder open, ook overdag, wanneer ik gezien heb wie voor de deur staat. Met mijn kinderen heb ik afgesproken, dat als zij willen komen, mij eerst telefonisch waarschuwen, dat ze komen en toch kijk ik eerst wie er voor de deur staat. Ook heb ik in de paraplubak naast de deur een tafelpoot klaar staan om geweld te keren. Is het niet verschrikkelijk, dat je op je oude dag met het bovenstaande rekening moet houden, nota bene in je eigen huis, waar je toch denkt veilig te zijn.
Een tijdje geleden zat ik avonds tegen elf uur naar de televisie te kijken toen de huisbel ging. Je verwacht op deze tijd niemand meer, dus je schrikt, je hart gaat sneller kloppen, want je herinnert de overvallen, zoals je ook vaak in de krant leest. Niet open doen, dacht ik en liep eerst naar boven om uit het raam te kijken. Ik zag een lange brede donkere man met kroeshaar voor de deur staan en hij belde nog een paar keer en begon zelfs op het keukenraam te bonzen. Ik schrok mij kapot zeg, wat moet die vent bij mij.
Met een kloppend hart en ik ben hartpatiënt liep ik weer de trap af en riep wie daar was.
''Ik ben het, Dennis'', en hij gooide een bos sleutels door de brievenbus. Ik raapte die op en opende toch maar de deur en zei:
''Dag mijnheer, wat wilt u?''
Hij gaf mij een hand, en zei:
''U zou toch mijn auto nakijken.''
Toen ging bij mij een lichtje branden, omdat hij de naam Dennis had geroepen en die woont een paar huizen verderop, dus ik vertelde hem, dat ik niet Dennis was, maar twee huizen verderop moest zijn. Hij bood heel vriendelijk zijn excuus aan en gaf mij weer een hand. Ik had hem wel verteld, waarom ik niet meteen de deur had opengedaan, vanwege angst beroofd te worden. Hij begreep het en daar stond hij voor me, een grote zwarte man, breed lachend en ik bang als een wezeltje. Hier was dus niets aan de hand, maar de angst had mij wel te pakken en dat komt natuurlijk door die berichten in de krant en de waarschuwingen van de politie.
In mijn leven heb ik vaak angsten meegemaakt, vooral in de tweede wereldoorlog en faalangst om in de ogen van anderen te kort te schieten. Angst kan je verdelen in gradaties, zoals niet op je gemak voelen, onrust, bezorgdheid en paniek. Ook godvrezend, vooral in de Middeleeuwen, angst voor werkloosheid en angst voor de atoombom in 1945 en heden angst voor terrorisme na september 2011 en nu weer het vreselijke gebeuren in Noorwegen.
Mijn ouders woonden vroeger op een dorp en ik herinner mij, dat je gewoon de huisdeur open kon laten, zelfs in de nacht. Er was sociale controle, maar dat ontbreekt heden ten dage. In mijn straat mag je blij zijn, als de buren je gedag zeggen, maar vragen nooit hoe het met je gaat. We hadden het vroeger erg arm, maar de mensen waren veel vriendelijker en behulpzaam. Nu is het eerst ik, en dan nog eens ik en dan kan je stikken, maar gelukkig zijn er ook nog aardige mensen, behalve dan in Den Haag, die je van alle kanten willen plukken.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: misdaad
angst
148
Geef je reactie op deze inzending: